ΜΑΝΑ
(στο Κατινάκι μου)
Μάνα το φως που βγαίνει
απ' τη σεπτή μορφή σου
στάθηκε πάνω μου και μένει
άστρο λαμπρό του Παραδείσου.
Μάνα το βλέμμα σου περνά
κι ανθίζει πάλι εμπρός μου
στο σπίτι μας γύρισε ξανά
μ' άλλη μορφή του νέου κόσμου.
Μάνα ό,τι δικό σου αγγίζω
νιώθω πως σ' ακουμπάω
Τα λόγια σου ακόμα ψιθυρίζω
σαν πρώτα πάντα σ' αγαπάω.
Μάνα τ'αγέρι αγάλι-αγάλι
π' άσπρο φτερό σε πήρε πάνω
με χάιδεψε απόψε πάλι
και νοερά κοντά σου φτάνω.
Κι όμως...Μάνα κάτι μου λείπει
Να το 'χεις πάντα στο μυαλό σου
Γι' αυτό και μόνο νιώθω λύπη
Μάνα, δεν έχω το χαμόγελό σου...
ΣΠΥΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
Η φωτογραφία είναι από Pukaar Welfare Trust - PWT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου