Μια θάλασσα άγρια με κατάλευκα κύματα,
ανθρώπινα λάθη σαν κάδοι με λύματα.
Ανάσες ξεκούρδιστες γεμάτες σημάδια,
ζωές που παλεύουν,της μοίρας ρημάδια .
Το πλοίο μπατάρει, δεν νιώθει τους άξονες,
η φύση θυμώνει ,οι γραμμές είναι άγονες.
Οι άνθρωποι έρμαια μιας ανείπωτης λύσσας,
χαμένοι στα πέπλα μιας απύθμενης πίσσας.
Χέρια απλωμένα σε στάσεις διόγκωσης,
οι ώρες θεριεύουν με ήχους απόγνωσης.
Μάτια υγρά και βαθιά σε ρυθμούς ικεσίας,
απόδειξη ανίερης ψυχικής αλητείας.
Το πέλαγος γέμισε με κεφάλια ανθρώπων,
το κύμα σάρωσε τις ελπίδες των μόχθων.
Δεν έμεινε τίποτα στο βαθύ το γαλάζιο,
η θύελλα ξέσπασε, δεν μοιράζει απάγκιο.
Ο ουρανός συρρικνώθηκε, άδειασε πόνους,
τα σύννεφα δάκρυσαν στων ονείρων τους φόνους.
Και δεν έμεινε ίχνος των χαμένων πατρίδων,
οι εικόνες πλημμύρισαν ανεξίτηλων ήχων.
Και στο τέλος της θύελλας, το τοπίο σφραγίστηκε,
τα κουφάρια ξεβράστηκαν, η ζωή θρυμματίστηκε.
Ενα μόνο ξεπέρασε κάθε αρχής προηγούμενο,
η κραυγή.. μίας μάνας στου παιδιού το ζητούμενο!!
Εύα Μαζοκοπάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου