ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ, Συγγραφέας «Γράφω με το συναίσθημα και όχι με τη γνώση…» - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη Γεωργία Κοτσόβολου

- Κύριε Δεσύλλα, θα θέλατε να μας περιγράψετε την παιδική σας ηλικία, όσο πιο σύντομα γίνεται;

Νομίζω ότι ξεκινάτε από το «σημείο μηδέν», δηλαδή την αφετηρία ή, καλύτερα, την πηγή έμπνευσης της συγγραφικής μου δραστηριότητας. Έζησα σε μια αστική γειτονιά, που ΄ταν στην κυριολεξία προέκταση του σπιτιού της οικογένειας, του κάθε σπιτιού και της κάθε οικογένειας. Τα σπίτια μας ήταν ανοικτά, οι χαρές και οι λύπες μοιράζονταν. Στο τραπέζι του πατρικού σπιτιού κάθονταν πάντα φιλοξενούμενοι και θυμάμαι ότι μετά το δείπνο αρχίζαμε όλοι μαζί το τραγούδι, σε ένδειξη ικανοποίησης. Παρόμοιες χαρούμενες αναμνήσεις έχω από το σχολείο και από τα παιγνίδια στα καντούνια της γειτονιάς μου. Αυτές τις αναμνήσεις περιγράφω στο πρώτο βιβλίο «Βόλτα στη Σπιανάδα», με όλες τις ενδιαφέρουσες στιγμές και σκηνές στην εναλλαγή των τεσσάρων εποχών του χρόνου.

- Πριν ξεκινήσετε να γράφετε ένα βιβλίο, πραγματοποιείτε κάποια έρευνα ή όχι; Ποιες οι συνθήκες γραφής σας;

Θα απαντήσω πρώτα το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας∙ κι αυτό, γιατί τα βιβλία μου έχουν λαογραφικό χαρακτήρα, όπως και ιστορικά, κοινωνιολογικά και πολιτιστικά στοιχεία. Πάντοτε ξεκινάω από το ερέθισμα, που σε κάθε περίπτωση δεν είναι προϊόν έρευνας αλλά εσωτερικής παρακίνησης, γράφω με το συναίσθημα, κι όχι με τη γνώση. Στη συνέχεια, βέβαια, προσπαθώ να τροφοδοτήσω το πεζογράφημα (είτε για μυθιστόρημα ή διήγημα ή αφήγημα πρόκειται) με τα απαραίτητα στοιχεία, που το κάνουν πιο πειστικό στον αναγνώστη, προσφέροντάς του την ικανοποίηση, ότι, μέσα από την ανάγνωση ενός από τα βιβλία μου, πέρα από τη λογοτεχνική χροιά, υπάρχουν στοιχεία που έχουν ενδιαφέρον για τον καθένα. Η σταχυολόγηση των απαραίτητων αυτών στοιχείων εναπόκειται στο συγγραφέα, ώστε να μην κουράζει με κάτι περιττό. Το τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο «ΑΠΟΓΑΦΕΑΣ», ξεκινάει με την άλωση των Χανίων (1645) όταν πολλοί Κρήτες έφυγαν από τα Χανιά προς τα δυτικά και επώνυμα πρόσωπα, όπως ο Εμμανουήλ Τζάννες (Μπουνιαλής), αγιογράφος και ιερωμένος ανάμεσά τους, έφθασαν στην Κέρκυρα. Το βασικό πρόσωπο -ένας από αυτούς τους Κρήτες- είναι «μυθιστορηματική περσόνα» που γύρω του πλέκονται τα πραγματικά της εποχής γεγονότα και πρόσωπα ιστορικά. Έτσι πιστεύω ότι δημιουργήθηκε  ένα βιβλίο,  που διαβάζοντάς το ο αναγνώστης έχει και την απόλαυση της μυθιστορηματικής πλοκής, αλλά ταυτόχρονα αντλεί και τη γνώση για πρόσωπα και γεγονότα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά, χωρίς να χρειάζεται να ανατρέξει σε σελίδες ιστορικών βιβλίων. Είναι το τρίτο ιστορικό μυθιστόρημα για τη συγκεκριμένη περίοδο της Ενετοκρατίας για μια χρονική περίοδο για την οποία δεν έχουν ιδιαίτερα γραφτεί λογοτεχνικά βιβλία. Τα δύο προηγούμενα είναι:

«Νικηφόρος Μαρνιέρη, χρονικόγράφος του Αυτοκράτορα» (1437) και

«Εκτός των Τειχών» (1530-1537) 

- Λέγεται ότι η έμπνευση φορτίζεται από κοινωνικές εμπειρίες. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί οι συγγραφείς στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν εκφράζονται κοινωνικά;

Νομίζω ότι ο συγγραφέας βιώνει την αλληλεγγύη του με τους άλλους ανθρώπους, εκφραζόμενος «μοναχικά» πάνω από τα γραπτά του. Είναι φυσικό να ανατρέχει σε εμπειρίες, για να ολοκληρώσει -κατά το δυνατόν- τον τρόπο αυτής της έκφρασης και, σίγουρα, όσο πιο «φορτισμένες» είναι οι μπαταρίες με κοινωνικές εμπειρίες, τόσο και πιο «δυνατά» προχωράει στο έργο του. Όμως, θέλω να τονίσω ότι – κατ’ ανάγκην – δεν συνδέονται εμπειρίες με έμπνευση. Τι να πει κανείς γι’ αυτούς που γράφουν αστυνομικά μυθιστορήματα με πλήθος εγκληματικών πράξεων, μαγικό ρεαλισμό, επιστημονική φαντασία κ.λπ.; Εδώ η φαντασία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι, ο συγγραφέας μοιράζεται ανάμεσα στην κοινωνική ζωή και στη ζωή των έργων που ετοιμάζει.

- Εσάς τι σας εμπνέει;

Αισθάνομαι ότι με εμπνέουν αρχικά το εγώ, το εδώ και το τότε, δηλαδή τα παιδικά χρόνια και ο τόπος μου, που, φυσικά, αντιστοιχεί στον τόπο όπου ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνει και, στη συνέχεια, τρέφει αναμνήσεις. Οι δικές μου αναμνήσεις ήλθαν και γέμισαν μια τοιχογραφία, αποτελούμενη από τέσσερα βιβλία, τα αφηγήματα «Βόλτα στη Σπιανάδα» και «Κερκυραϊκή Πασχαλιά», το μυθιστόρημα «Ρίξε κάτι επάνω σου» και το πεζογράφημα «Μελωδία Κρυστάλλων». Εκείνο που παράλληλα με εμπνέει, είναι η κοινωνική ευαισθησία που εκφράζεται στα ζητήματα ετερότητας, πολυπολιτισμού και αλληλεγγύης στις ομάδες που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις περισσότερες φορές άθελά τους. Αυτό εκφράζεται στα βιβλία μου «Μικροί Άγιοι», «Αντιβάντου», ενώ το μυθιστόρημα «Το βιος του Μάρκου Λαοπόδη» κινείται ανάμεσα στους δύο άξονες ηθογραφίας και κοινωνικής ευαισθησίας.

- Κατά τη γνώμη σας, γιατί οι νέοι συγγραφείς βρίσκουν με μεγάλη δυσκολία ανοιχτή την «πόρτα» για την έκδοση των βιβλίων τους;

Αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει να κάνει με την πληθώρα των παραγόμενων έργων και τους κανόνες του Μάρκετινγκ (αναγνώριση, προώθηση κ.λπ.), που έχουν επικρατήσει και στο χώρο του Βιβλίου. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και περιθώριο επιλογής εκδοτικών οίκων ανάμεσα «στις πόρτες» που θα πρέπει οι νέοι συγγραφείς να απευθυνθούν για την έκδοση των βιβλίων τους.

- Με ποιους συγγραφείς μεγαλώσατε και τι μπορεί να βρει κανείς στη βιβλιοθήκη σας;

Πέρα από τους κλασσικούς, Ουγκώ, Γουϊλιαμς και Αγγλοσάξονες, διάβασα κυρίως Έλληνες. Με ενέπνευσαν οι Παπαδιαμάντης, Καρκαβίτσας, αλλά κυρίως ο νεότερός τους, Μ. Καραγάτσης, κι ακόμη πιο σύγχρονοι, η Μαρία Ιορδανίδου κι ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας. Θέλω επίσης, να επισημάνω ότι στα εφηβικά μου χρόνια αγαπούσα περισσότερο την Ποίηση και διάβασα ιδιαίτερα ποιητές της παλιάς και νέας Αθηναϊκής Σχολής και, φυσικά, τον Σολωμό και τη σύγχρονη Επτανησιακή Σχολή, που ήταν πιο κοντά στη νοοτροπία μου.

- Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι έρευνες που αποκαλύπτουν την οικτρή σχέση των μαθητών με τη μητρική τους γλώσσα. Κατά τη γνώμη σας, ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό;

Πιθανόν, να ευθύνονται οι «απλοποιήσεις», που τα διάφορα εκπαιδευτικά συστήματα επέφεραν στους κανόνες Σύνταξης και Γραμματικής. Μια νέα γενιά εκπαιδευτικών δεν έχει διδαχθεί τους κανόνες, τους οποίους εμείς μάθαμε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

- Χρόνο με το χρόνο, τα σκάνδαλα πάσης φύσεως βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Θεωρείτε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι η διαφθορά;

Κατά διαστήματα, η χώρα μας κερδίζει σε αρνητικά ρεκόρ, όπως τα τροχαία ατυχήματα, το κάπνισμα και η διαφθορά. Όλα αυτά παραμένουν μεγάλα προβλήματα, που πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να τα ξεπερνάει, γιατί έχει στο DNA της τις αρχές τις οποίες δίδαξε ο Ελληνικός Πολιτισμός: της Δημοκρατίας, της Ισοπολιτείας, της Δικαιοσύνης, που παραμένουν φωτοδότες του σημερινού πολιτισμού ανά τον κόσμο, παραγκωνίζοντας τα εκφυλιστικά φαινόμενα σήψης και διαφθοράς. Ένα από αυτά τα θετικά στοιχεία της Ελληνικής Κοινωνίας είναι και η αντιμετώπιση της Πανδημίας που βιώνουμε σήμερα!

- Με ποια σκέψη μπορείτε να «δραπετεύσετε» οποιαδήποτε στιγμή;

Κάθε στιγμή μπορώ να «αποδράσω» στο παρελθόν σε όμορφα χρόνια και στιγμές, που μου θυμίζουν τα όσα απέμειναν και με μεταφέρουν νοερά και νοσταλγικά σε χρόνια ανέμελα, δίχως άγχος και εικονικές πραγματικότητες που έχουν καταλύσει τις σύγχρονες κοινωνίες.

- Τι κρατάτε καλά στην ψυχή και στο μυαλό σας;

Σας είπα και παραπάνω ως αρχές εκείνες που μετέδωσε στην ανθρωπότητα ο Ελληνικός Πολιτισμός, που παραμένει γι’ αυτό πρωτοπόρος. Ως συναισθήματα, με διακατέχει η αλήθεια και ο φόβος, ένα δέος για ό,τι κάνω, ώστε να ανταποκρίνεται στις αρχές και στην αλήθεια που προτάσσω.

- Τι μας επιφυλάσσετε για το μέλλον; Ποια τα επόμενα βήματά σας;

Δουλεύω πάνω σε δύο – τρία πεζογραφήματα. Θεωρώ ότι ήλθε η στιγμή να «αποδράσω» από κείνο που μέχρι σήμερα έχω δώσει και που κινήθηκε σε δύο άξονες, στην αγάπη προς τον γενέθλιο τόπο και στην κοινωνική ευαισθησία προς τον συνάνθρωπο. Το νέο μου μυθιστόρημα κινείται σε μια μεγάλη χρονική διάρκεια πεντακοσίων ετών, από το παρελθόν μέχρι το μέλλον, και στηρίζεται στη διαρκή εναλλαγή του Καλού με το Κακό. Επίσης, θέλω να ολοκληρώσω το μυθιστόρημά μου που αναφέρεται σε σημαντικές στιγμές και στοιχεία του ΦΩΤΟΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ρεπορτάζ στη σύγχρονη Ελλάδα, κάτι που θέλω να πιστεύω ότι θα είναι το επόμενό μου μυθιστόρημα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Ο Αντώνης Δεσύλλας, γεννήθηκε και ζει στην Κέρκυρα. Έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και εργάστηκε ως στέλεχος Διοίκησης των Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας. Είναι από τους λίγους συγγραφείς που συνδυάζει μοναδικά στο λόγο του πρόζα, ποίηση, λαογραφία και δοκίμιο. Στις 25-10-1998, του απονεμήθηκε τιμητικό δίπλωμα από το Τμήμα Λογοτεχνικής Ενημέρωσης, σε εκδήλωση της Διεθνούς Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, που έγινε στη μνήμη του Δ. Σολωμού και του Ρήγα Φεραίου. Είναι ιδρυτής και συντονιστής της Λέσχης Ανάγνωσης Κέρκυρας, που λειτουργεί στο πλαίσιο των Λεσχών Ανάγνωσης του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. Μια από τις πρώτες Λέσχες Ανάγνωσης, που συμπληρώνει τον 14ο χρόνο λειτουργίας. Ο Αντώνης Δεσύλλας έχει γράψει δεκατέσσερα βιβλία, που καλύπτουν την γκάμα του πεζού λόγου: διηγήματα, αφηγήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα. Τελευταίο βιβλίο του «Ο ΑΠΟΓΡΑΦΕΑΣ» (Σεπτ 2018). Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με το οποίο συμπληρώνει την λογοτεχνική τοιχογραφία κατά την ιστορική περίοδο της Ενετοκρατίας στα Επτάνησα. Ένα βιβλίο ωστόσο που μας «ταξιδεύει» μέσα από τις σελίδες του σε Βενετία Χανιά και Κέρκυρα από το 1645 έως το 1720.

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ 

i.Ο απογραφέας 

Αντώνης Δεσύλλας : Ο απογραφέας

Εκδόσεις : ΑΛΔΕ , 2018./ - 1η έκδ. - Κέρκυρα 

Σελίδες : 156 

Διαστάσεις : 21x14εκ.Μαλακό εξώφυλλο

ISBN : 978-960-9451-94-9 

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που εκτυλίσσεται στην διάρκεια δύο αιώνων (1645- 1716) και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Είναι η ιστορία ενός πλούσιου εμπόρου από την Κρήτη και της οικογένειάς του, που εγκαταστάθηκε στη Νήσο των Κορυφών και συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική ζωή του τόπου.

Η περιπετειώδης ζωή και τα μεγάλα πάθη του απογραφέα Λορέντζο Λεόνε για το χρήμα και την καταξίωση τον καθιστούν ένα από τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα της εποχής στο νησί.

Τρεις πανέμορφες γυναίκες που ζουν σε διαφορετικές εποχές αλλά τις συνδέουν, όμως, κοινά χαρακτηριστικά, καθορίζουν την πορεία των κεντρικών προσώπων του μυθιστορήματος. Ο έρωτας στην εξιδανικευμένη και την ρεαλιστική του μορφή στη ζωή τους είναι κυρίαρχος.

Παράλληλα, το βιβλίο παρακολουθεί τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Ο αναγνώστης θα συνταξιδέψει νοερά στη βενετοκρατούμενη Κρήτη, στη νήσο των Κορυφών, στη Σερενίσιμα με τον 100ο Δόγη της Γαληνοτάτης Contarini, θα παρακολουθήσει ήθη, έθιμα και τελετές της κοσμοκράτειρας -τότε- Βενετίας. Θα ακολουθήσει στα βήματά τους τον μεγάλο Κρητικό Αγιογράφο Εμμανουήλ Τζάνε, τον Επίσκοπο Antonio Barbarigo, τον Στρατάρχη Ματθία φον Σούλεμπουργκ και θα πληροφορηθεί άγνωστα περιστατικά για την περίοδο εκείνη.

Ένα αληθινό στα πιο σημαντικά σημεία του και για αυτόν τον λόγο συναρπαστικό μυθιστόρημα, με το οποίο ο συγγραφέας κλείνει τον κύκλο μιας τριλογίας στη Βενετοκρατούμενη Κέρκυρα (1386-1797).

ii.Εκτός των τειχών

Αντώνης Δεσύλλας : Εκτός των τειχών

Εκδόσεις : ΑΛΔΕ , 2014. - 1η έκδ. - Κέρκυρα 

Σελίδες :120

Διαστάσεις : 21x14εκ.

Μαλακό εξώφυλλο

ISBN : 978-960-9451-68-0 

(1530-1537)

... στα χρόνια εκείνα το νησί του Ιονίου διαμορφωνόταν σε πόλη, μια πόλη που δεν είχε ακόμη περιτειχιστεί. Χρόνια αποτρόπαια που επικρατούσε η αναρχία στις θάλασσες και ο τρόμος της πειρατείας.

Βενετοί και Τούρκοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, Γενουάτες, Ιωαννίτες και Σταυροφόροι Ιππότες, χορεύουν όλοι μαζί το ζαλιστικό μπάλο του πλιάτσικου, της ανθρωποσφαγής και του δουλεμπορίου.

Ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο Αντρέα Ντόρια, ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, με τους ανταγωνισμούς, τα μίση, τα πάθη, τα εγκλήματα αλλά και την πολεμική τους ιδιοφυΐα, εγκαταλείπουν τα σκονισμένα ράφια της Ιστορίας και διαδραματίζουν ρόλους στη νουβέλα "εκτός των τειχών" της Κορυφώ.

Η νήσος Κόρκυρα λεηλατείται και κατακαίγεται, απ' άκρου σ' άκρο, εκτός των τειχών.

Κι όμως ένα μικρό κορίτσι που ζει σ' αυτό το σκηνικό του ολέθρου, θ' ακολουθήσει μια άλλη πορεία...

iii.Νικηφόρος Μαρνιέρι, χρονικογράφος του αυτοκράτορα

Αντώνης Δεσύλλας: Νικηφόρος Μαρνιέρι, χρονικογράφος του αυτοκράτορα : Κρεσέντο 

Εκδόσεις : ΑΛΔΕ, 2013. 1η έκδ. - Κέρκυρα 

Σελίδες : 72

Διαστάσεις : 21x14εκ.

Μαλακό εξώφυλλο

ISBN : 978-960-9451-56-7 

Ο χρονικογράφος του Αυτοκράτορα μας ταξιδεύει, αιώνες πριν, όταν το 1437 ο Αυτοκράτορας Ιωάννης ο Η' και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ, ταξιδεύοντας προς τη Δύση, για αναζήτηση συμμαχιών, προς διάσωση του Βυζαντίου, σταμάτησαν στη Νήσο των Κορυφών, το σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής. Τελέστηκε στο νησί Μέγα Αρχιερατικό συλλείτουργο για ευόδωση των σκοπών της αποστολής.

Ο ναύτης Νικηφόρος Μαρνιέρι γίνεται ένας από τους πρώτους λάτρεις των ομορφιών της νήσου. Ένα εσωτερικό κρεσέντο τον μετατρέπει σε έναν αξιόλογο χρονικογράφο των ιστορικών και μη, γεγονότων της περιόδου…

"Βουτάω λοιπόν το φτερό στη μελάνη και αραδιάζω στη χάρτα μου γραμμές και γραμμές με όσα σπουδαία παρατηρώ να γίνονται και να λέγονται γύρω μου καθημερινά. Βουτάω περισσότερο την γραφίδα αυτή στο μυαλό μου και γράφω με περίσκεψη τα πιο σημαντικά που νομίζω, κι αυτό με ξεκουράζει, με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι κι εγώ σπουδαίος ανάμεσα σε σπουδαίους που μ' έταξε η μοίρα να υπηρετώ…

Στο νησί που κράτησε τον Οδυσσέα κοντά του, στην Κορυφώ, Κόρκυρα, Κορφού και στο δυνατό έρωτα δεν μπόρεσε να αντισταθεί ούτε ο Νικηφόρος Μαρνιέρι, που εγκαταλείπει κάθε τι, ακολουθώντας πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Τα βιβλία είναι από το http://www.biblionet.gr/