Τις έβλεπα να έρχονται από τα δεξιά κατευθείαν προς τα επάνω μου. Ήταν τέσσερεις ή πέντε. Κακομούτσουνες, κακοντυμένες, κακοβαλμένες, αναμαλλιασμένες, με ύφος χαιρέκακο, κάποια μάλιστα γελούσε με το στόμα ανοικτό και πρόσεξα, είχε μόνο ένα δόντι.
Με πλησίασαν και σε απόσταση ενός μέτρου θυμήθηκα την κουβέντα ενός σύγχρονου αγίου: “Οι ενοχές, να το ξέρεις παιδί μου, έρχονται απρόσκλητες πάντα, μπαίνουν μέσα μας και κάνουν χαλασμό”.
Τότε έκανα ένα βήμα πίσω, τους έδειξα με το αριστερό μου χέρι το πέρασμα από εμπρός μου και τις κατεύθυνα προς τα αριστερά λέγοντας τους : “Από εδώ κυρίες μου”
΄Ηταν όνειρο, ήταν σκέψεις, ήταν εικόνες σε μια στιγμή βαθιάς ύπνωσης; Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς ήταν...
Τις παρακολουθούσα που απομακρύνονταν. Βρωμερές και πανάθλιες...
Στη δικιά μου τη ζωή δεν έχετε πια θέση καμία, σκέφτηκα δυνατά.
Έχω άλλο τρόπο να στέκομαι μπρος από τα ατοπήματά μου.
Δεν χρειάζεται να εμπλέκεστε κι εσείς εκεί μέσα.
Τύψεις, ενοχές, Ερινύες και το υπόλοιπο συγγενολόι σας, αντίο και στον αγύριστο...!
Η φωτογραφία ανήκει στην κυρία Κατερίνα Γαβριλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου