ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "Χάθηκαν οι Κυριακές"

Παρέα με τη Σαρακοστή εισέβαλε μπαμπέσικα ο κορωνοϊός.
Έτσι ένας παππούς και μια γιαγιά τώρα στην πανδημία,
στο σπίτι έχουνε συντροφιά τους τέσσερεις τους τοίχους,
ανήμποροι περιμένουν του φονικού ιού την αποδημία.

Έτσι για πρώτη τους φορά, μια Κυριακή χαμένη,
που ήταν πάντοτε μέρα γιορτής γι αυτούς.
Μαζεύονταν τα τέκνα τους, μαζί με τα εγγόνια
που είναι η αγάπη τους, η ίδια η ζωή τους.

Πέρασε η πρώτη Κυριακή, κρίμα χαμένη πήγε.
Ήλπιζαν την επόμενη να ’ρθουνε τα παιδιά τους.
Αλλά δεν φτάσανε πάλι στη γειτονιά τους,
έμεινε άδεια η αγκαλιά, λείψανε από κοντά τους!

Πέρασαν δύο Κυριακές μα πάλι δεν ξανάρθαν.
Χθες ξανά ετοιμάζονταν να τους υποδεχθούνε
δυο φιλιά δεν δώσανε, περάσανε δυο μήνες,
δυο κούτσουρα μονάχα απέμειναν να ζούνε.

Πλησίασε το Πάσχα, ακόμα να φανούνε
Ανάσταση θα κάνουνε;
Αλλιώτικη θα ’ναι πια από τις άλλες,
πρώτα είχανε διπλές χαρές,
τώρα θα ζήσουν με αναμνήσεις καλές.

Άλλοτε μέρες γιορτινές είτε εθνικές, είτε χριστιανικές,
είχαν πάντα παιδιά και εγγόνια συντροφιά.
Ακόμα μια Κυριακή που θα την περιμένουν,
κάθε γιαγιά κάθε παππούς, με ανοιχτές δυο αγκαλιές,
στο τέλος της Σαρακοστής, Ανάσταση προσμένουν.

Χριστός Ανέστη να πουν, σ’ έναν χορό ζωής θα πιαστούν,
Από την καραντίνα να απαλλαγούν και να μη κινδυνεύουν.
Όταν οι άνθρωποι γεράσουν, δεν έχει η ζωή τους τελειώσει.
"Τα γέρικα τα άλογα δεν τα σκοτώνουν".
Παιδιά και εγγόνια παρηγοριά μοναδική, στη μοναξιά τους.

Γιάννης Κοκκάλας