Τι παράξενη Άνοιξη…
Ολότελα τυφλή!
Μα στα σκοτάδια της τα ζοφερά ο ήλιος ανανούται ξανά και ξανά
Ξεπροβάλλοντας απόλυτος πίσω από τα καμπυλωτά της βλέφαρα…
Ως νεανίσκος αγήραστος εις τους αιώνες των αιώνων.
Και φεύγοντας ετούτος ο Φλεβάρης
Ζηλόφθων και κακεντρεχής
Πρόφτασε και διέσπειρε τα νέα
πως τάχατες λέει
εφέτος,
στην φέξη της σκληράδας των καιρών
και στην ανημποριά των γηρατειών να στέκουνε ατόφια εμπρός στην χάση της ζωής
κανένα χελιδόνι δεν θα 'ρθει
καθώς στριμωγμένα όλα μαζί στα σύρματα της Αφρικής
συνδέθηκαν ανύποπτα με ανίατες ασθένειες
συνάπτοντας συμβόλαια κολλητικού θανάτου…
Οι πελαργοί σοκαρισμένοι από τα νέα
διέκοψαν τα διεθνή τους δρομολόγια
στις αερομεταφορές μικρών πλασμάτων.
Μεγάλα πλάσματα έχουνε πάρει τώρα την σειρά…
Οι μαργαρίτες των αγρών
αντιμέτωπες με το αιώνιο ερώτημα του «Μ’ αγαπά; Δεν μ’ αγαπά;»
κατέφυγαν ομόθυμες σε ιατρούς ψυχιάτρους για να νικήσουν την βαριά κατάθλιψη των διλημμάτων…
Των καιρών των διλημμάτων…
Οι παπαρούνες
απώλεσαν την κόκκινη ντροπή των μάγουλών τους
φορώντας άσπρες μάσκες νοσοκομειακές
που αγοράστηκαν εν αφειδία
καθιστώντας τες ολότελα σε έλλειψη….
Οι πασχαλιές
αποφάσισαν να μην πενθήσουν,
ένδειξη αντίστασης
στην απανταχού μελαγχολία στην σφαίρα της ζωής….
Οι αμυγδαλιές της τόλμης και της τρυφερότητας
συγκλονισμένες από τις άσχημες ειδήσεις
μόλις που πήρανε να ανθίσουν
ετίναξαν όλα τα άνθη τους όχι σε πλάτες, μάτια και αγκαλιές ζεστές
παρά στις πλάτες των έρημων νεκρών
που σκέπασε το χώμα χωρίς μέτρο…
Και κάπως έτσι
Φεύγοντας ο χειμώνας
άφησε πίσω του ορυμαγδό.
Και θάνατο
Και δάκρυα
πολλά
και πικραμένα…
Κακές ειδήσεις
πηγαινοέρχονται αμήχανα
στην συχνότητα των εποχών.
Και οι παρουσιαστές ευμήχανοι
Παιανίζουνε σε έξαρση το μανιφέστο:
«Η Άνοιξη μετάνιωσε!»
«Η Άνοιξη εξέλειπε!»
«Η Άνοιξη ετελεύτησε!»
«Η Άνοιξη απωλέσθη!»
Μα όμως δες,
Τι παράξενη ετούτη η τρελή!
Εν οίδε
ότι ουδέν είδε
μηδέ άκουσε
τα ψεύδη του αναίσχυντου Φλεβάρη…
Και πήρε τον δρόμο τον παλιό
Των από αιώνων αφοσιωμένο στη λατρεία της ζωής.
Και κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση σε τούτο εδώ τον Κόσμο
Παρουσιάστηκε!
Και Ήρθε!
Και γέμισε με Μάνα η Πλάση!
Μάνα καρπόφορη
Μάνα συμπόνιας
Μάνα γενναία
και γενναιόδωρη!
Και πήραν πάλι τα νερά να κυλούν σαν πάντα,
ακατάβλητα
σε όλα τα στενοσόκακα των βράχων.
Πέτρα την πέτρα
κελαρύζοντας τα νέα…
«Η Άνοιξη Ήρθε!»
«Ἡ Άνοιξη Ήρθε!»
Και λούστηκαν τα χελιδόνια στο Αγίασμα
και οι πελαργοί ραμφίζοντας τις πέτρες στα ρυάκια
αντίκρισαν μεγαλοπρέπεια και πάλι στα φτερά τους!
Και οι παπαρούνες τίναξαν τα φίμωτρα και γέμισαν με κοκκινάδια οι κάμποι, τα βουνά, τα χώματα!
Και οι πασχαλιές Ανάσταση θυμήθηκαν και πως στο τέλος του θανάτου, Καινή Ζωή γεννιέται, του Χριστού, Αθάνατη!
Μονάχα η μυγδαλιά δεν μάζεψε τα άνθη της
Παρά στης γης το χώμα τα άφησε θλιμμένη.
Έτσι,
Μαγιάτικα στεφάνια, των της Καινής Ζωής την έλευση προσμένοντες…
Ολότελα τυφλή!
Μα στα σκοτάδια της τα ζοφερά ο ήλιος ανανούται ξανά και ξανά
Ξεπροβάλλοντας απόλυτος πίσω από τα καμπυλωτά της βλέφαρα…
Ως νεανίσκος αγήραστος εις τους αιώνες των αιώνων.
Και φεύγοντας ετούτος ο Φλεβάρης
Ζηλόφθων και κακεντρεχής
Πρόφτασε και διέσπειρε τα νέα
πως τάχατες λέει
εφέτος,
στην φέξη της σκληράδας των καιρών
και στην ανημποριά των γηρατειών να στέκουνε ατόφια εμπρός στην χάση της ζωής
κανένα χελιδόνι δεν θα 'ρθει
καθώς στριμωγμένα όλα μαζί στα σύρματα της Αφρικής
συνδέθηκαν ανύποπτα με ανίατες ασθένειες
συνάπτοντας συμβόλαια κολλητικού θανάτου…
Οι πελαργοί σοκαρισμένοι από τα νέα
διέκοψαν τα διεθνή τους δρομολόγια
στις αερομεταφορές μικρών πλασμάτων.
Μεγάλα πλάσματα έχουνε πάρει τώρα την σειρά…
Οι μαργαρίτες των αγρών
αντιμέτωπες με το αιώνιο ερώτημα του «Μ’ αγαπά; Δεν μ’ αγαπά;»
κατέφυγαν ομόθυμες σε ιατρούς ψυχιάτρους για να νικήσουν την βαριά κατάθλιψη των διλημμάτων…
Των καιρών των διλημμάτων…
Οι παπαρούνες
απώλεσαν την κόκκινη ντροπή των μάγουλών τους
φορώντας άσπρες μάσκες νοσοκομειακές
που αγοράστηκαν εν αφειδία
καθιστώντας τες ολότελα σε έλλειψη….
Οι πασχαλιές
αποφάσισαν να μην πενθήσουν,
ένδειξη αντίστασης
στην απανταχού μελαγχολία στην σφαίρα της ζωής….
Οι αμυγδαλιές της τόλμης και της τρυφερότητας
συγκλονισμένες από τις άσχημες ειδήσεις
μόλις που πήρανε να ανθίσουν
ετίναξαν όλα τα άνθη τους όχι σε πλάτες, μάτια και αγκαλιές ζεστές
παρά στις πλάτες των έρημων νεκρών
που σκέπασε το χώμα χωρίς μέτρο…
Και κάπως έτσι
Φεύγοντας ο χειμώνας
άφησε πίσω του ορυμαγδό.
Και θάνατο
Και δάκρυα
πολλά
και πικραμένα…
Κακές ειδήσεις
πηγαινοέρχονται αμήχανα
στην συχνότητα των εποχών.
Και οι παρουσιαστές ευμήχανοι
Παιανίζουνε σε έξαρση το μανιφέστο:
«Η Άνοιξη μετάνιωσε!»
«Η Άνοιξη εξέλειπε!»
«Η Άνοιξη ετελεύτησε!»
«Η Άνοιξη απωλέσθη!»
Μα όμως δες,
Τι παράξενη ετούτη η τρελή!
Εν οίδε
ότι ουδέν είδε
μηδέ άκουσε
τα ψεύδη του αναίσχυντου Φλεβάρη…
Και πήρε τον δρόμο τον παλιό
Των από αιώνων αφοσιωμένο στη λατρεία της ζωής.
Και κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση σε τούτο εδώ τον Κόσμο
Παρουσιάστηκε!
Και Ήρθε!
Και γέμισε με Μάνα η Πλάση!
Μάνα καρπόφορη
Μάνα συμπόνιας
Μάνα γενναία
και γενναιόδωρη!
Και πήραν πάλι τα νερά να κυλούν σαν πάντα,
ακατάβλητα
σε όλα τα στενοσόκακα των βράχων.
Πέτρα την πέτρα
κελαρύζοντας τα νέα…
«Η Άνοιξη Ήρθε!»
«Ἡ Άνοιξη Ήρθε!»
Και λούστηκαν τα χελιδόνια στο Αγίασμα
και οι πελαργοί ραμφίζοντας τις πέτρες στα ρυάκια
αντίκρισαν μεγαλοπρέπεια και πάλι στα φτερά τους!
Και οι παπαρούνες τίναξαν τα φίμωτρα και γέμισαν με κοκκινάδια οι κάμποι, τα βουνά, τα χώματα!
Και οι πασχαλιές Ανάσταση θυμήθηκαν και πως στο τέλος του θανάτου, Καινή Ζωή γεννιέται, του Χριστού, Αθάνατη!
Μονάχα η μυγδαλιά δεν μάζεψε τα άνθη της
Παρά στης γης το χώμα τα άφησε θλιμμένη.
Έτσι,
Μαγιάτικα στεφάνια, των της Καινής Ζωής την έλευση προσμένοντες…
(Γραμμένο για την φετινή μας Άνοιξη)
Πολύ όμορφο.....
ΑπάντησηΔιαγραφή