ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Φωτογραφία : Paraskevas Karvouniaris

Κάθε βήμα και μια σκέψη...

Κάθε βήμα και μια σκέψη
και ο ήλιος να με χαϊδεύει, ανοιξιάτικη τέρψη.
Ένα λιβάδι χαμένο από το παρελθόν,
γέλιο γλυκό, κρασί ρουμπίνι δυνατό.
Να χύνεται πάνω σε κάθε καμπύλη,
να δροσίζει λαίμαργα τα πορφυρά τα χείλη.
Να χάνεται μέσα στον λαιμό,
να ξεδιψά την σάρκα,
να καλύπτει αχόρταγα το μέλλον, το παρόν,
χτύποι ρυθμικοί σε ένα κύκλο, άγριο κόκκινο κραγιόν.
Τρυγητές τεχνίτες να βουίζουν ολούθε με τέτοια υπομονή
και αυτός αχόρταγα να μας πυρπολεί.
Τόσο κόκκινο αφημένο παντού, να φλερτάρουν το πράσινο,
να κλέβουν φιλιά και κολάζουν ασύστολα χωρίς όρια, χωρίς λογικά.
Και η ημέρα να συνεχίζει, να γίνεται πιο απαιτητικιά.
Οι μαργαρίτες είχαν εναντιωθεί, ήθελαν να γευτούν το κάθε χάδι από την αρχή
και τα τζιτζίκια είχαν ξελογιαστεί,
ήθελαν και άλλη καυτή ανάσα, να είχαν καεί.
Τα μάρμαρα έλαμπαν από το φως
και οι μέλισσες δούλευαν ξετρελαμένες να αυξήσουν το βιος.
Μόνο ένας χτύπος που ακουγόταν από μακριά
έσπαγε την δύναμη για λίγο της φύσης,
ζητούσε να πρωταγωνιστήσει ισοπεδωτικά.
Αλλά το φως εκεί είχε κλέψει όλο το χρώμα του ήλιου, όλες τις ευωδιές,
μόνο καμπύλες έβλεπες, θεϊκές, γυμνές.
Και η σκέψη χαμένη να πετάει σε κάθε πέταλο, σε κάθε γεύση.
Ήταν αυτό το κόκκινο κρασί που είχε χυθεί ασύστολα από άκρη σε άκρη σε όλη την γη.
Ήταν αυτός? Ήταν αυτή?
Ήταν ένας καημός που δεν μπορούσε να ειπωθεί.
Μόνο ο καμβάς της φύσης και η ψυχή σε ένα αέναο τραγούδι, σε κάθε χτύπο, σε κάθε φιλί.

8-3-2018

Φωτογραφία : Idomeneas Geophotography

Στην ζεύγλη της καρδιάς και της ψυχής... 

Στην ζεύγλη της καρδιάς και της ψυχής,
μέσα στο διάσελο ενός σούρουπου, μιας Χαραυγής,
η υφάντρα του έρωτα είχε βάλει την κλωστή,
χρυσό, γκρι και πορτοκαλί.

Ένας χρυσός κύκλος φωτιάς,
πάνλαμπρος ηγήτορας μιας γυναικείας καρδιάς,
έδειχνε και έριχνε όλο το φως,
μέσα στο μονοπάτι της ψυχής της, αρωγός.

Το αδράχτι και η ανέμη, το δάκρυ και η θέρμη,
ύφαιναν το χρυσοποίκιλτο ύφασμα του ουρανού,
έριχναν μαγικά δάχτυλα,
βελονιές στο απέραντο γαλάζιο του ωκεανού.

Και αυτό το πορτοκαλί,
τύλιγε πολύτιμο πέπλο το γυναικείο της κορμί.
Κύματα και αφροί, βυθοί απροσμέτρητοι, για ένα φιλί.
Σαρκώδη χείλη, πλανεύτρα γη.

Καράβι που έπλεε χωρίς πανί,
με μόνη πυξίδα το κάθε της βλέμμα, την κάθε στιγμή.
Πλουσιοπάροχοι τροβαδούροι να της τραγουδούν, με του πάθους τραγούδι
να την καλούν.

Και τα κύματα να την νανουρίζουν,
μέσα στην αγκαλιά των πρώτων και τελευταίων αχτίδων να την γλυκοβασανίζουν.
Η υφάντρα είχε πιάσει δουλειά,
μέσα στο μυστήριο του έρωτα, φωτιά.

Ω θεϊκές μου καμπύλες,
στήθη που φέρνουν ανατριχίλες,
μέσα στο δίχτυ της μάνας ζωής,
μέσα στο κύκλο μιας παθιασμένης λογικής.

Τα μάτια της και από τον ήλιο πιο φωτεινά,
τα χείλη ακόμα και από αυτόν τον ίδιο τον ηλιοκράτορα πιο καυτά,
καμπύλες φουρτούνες λικνιστές,
κύματα που σε φτάνουν στην άβυσσο,
ακόμα και ως τα αστέρια χωρίς ενοχές.

Ένα φιλί πορφυροποίκιλτο από πόθο και προσμονή,
ένα χαμόγελο από όλες τις κηρήθρες του κόσμου, αίσθηση αποπλανητική.
Μεγαλόμορφη ελπίδα μιας παθιασμένης δύσης, μιας μυστηριακής ανατολής τη ζήση.

Γλυκιά μου μάγισσα, υφάντρα.
Κόρη του νερού, της γης, του κουρσάρου ανέμου πηγή ζωής, γαλιάντρα.
Σε σκέφτομαι, σε ποθώ, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου θα σε νοσταλγώ.

Πουλί με ανοιχτά φτερά,
θα ταξιδέψω σε όλα τα πέρατα να σε βρω ξανά.
Κάθε δύση, κάθε ανατολή, θα αποζητώ της φωτιάς σου το αδάμαστο φιλί.
Πλανεύτρα ψυχή και ζωή, ουρανού και θάλασσας αρωγοί.

28-3-2019

Φωτογραφία : Φώτης Ξεΐνης

 Ηλιοϋφάντινα και δροσερά...

Ηλιοϋφάντινα και δροσερά,
ράχες, πεδιάδες, Κρούσσια βουνά.
Χώμα, νερό και ορμή,
αγέρας και των Σελευκιδών η ούρια φωνή.
Σε έναν αχνοστόλιστο χορό,
Αμαδρυάδες νύμφες με τον αυλό.
Φλισκούνι, δυόσμος, μέντα και ροδαυγή,
πλούτος και ηλιόγλυκο κρασί.

Τι να θαυμάσω, τι να πρωτογευτώ!!
Θέλω να ζήσω,
να φωνάξω δυνατά στον κόσμο αυτό.
Ασήμι να λαμπυρίζει και κλαγγές,
κούροι μυώδεις,
φάλαγγες,
λιονταρίσιες ιαχές.

Τυμπανοκρουσίες και παιανισμοί,
Ευρωπός μιας άλλης εποχής.
Γερακίσια και ιερή,
χρυσός της ζωής μέσα στα έγκατα της γης.
Να σπας τον καρπό πάνω στις λίθινες τις πέτρες,
να τον κάνει ζεστή τροφή,
στης χόβολης τις φλόγες,
ζωής ικέτες.

Αντάρα και βροντή,
φως, γαλάζιο, Ελληνική ψυχή.
Ηλιάχτιδος και φωτεινός,
ελίχρυσος και θεϊκός ο ουρανός.
Μάρμαρο, δάφνη και ελιά,
κάστανα στις φλόγες και ζεστή καρδιά.
Κίτρινο, μενεξεδί,
πορφυρό και θαλασσί,
η πλάση σε οργασμό,
έχει γιορτή.

Λάδι και μπουκιά από ζεστό ψωμί,
φέτα, ρίγανη, γάργαρο γέλιο από του είναι σου την αναπνοή.
Και οι εκκλησιές να λαμποκοπούν,
ύμνοι και προσευχές για τον Άι Γιώργη να τραγουδούν.
Άκου, άκου τα ποδοβολητά!!
Μέταλλο γαμψό σε όλα τα πονηρά μυαλά.

Φωτιές και φλόγες, πόδια γερά,
ζέστη στο σώμα, ζέστη και στην καρδιά.
Ένας αετός πετά...
Ψηλά και δυνατά...
Γαλάζιο και λευκό,
βαρκούλες και πανιά...
Ταξίδια με του Ποσειδώνα τα αγέρινα φτερά.

23-3-2020

Φωτογραφία : Gioula Psimouli

Ένα γέλιο γλυκό, μιας καρδιάς θησαυρός...

Ένα γέλιο γλυκό, μιας καρδιάς θησαυρός.
Άυλο σαν νήματα φαντασίας, αιθέρια λόγια, φλόγινη οπτασία.
Άγγιγμα της φωτιάς χαμένο σε αστέρια και φεγγάρια μιας άλλης αγκαλιάς.
Να σου καρφώνει το μυαλό, την αίσθηση, το λογικό.
Πουλί να γινόσουν να πετάξεις,
να μπορούσες έστω για λίγο κοντά της να κάτσεις.

Η σκέψη σου να σε ταλανίζει, να την θυμάσαι σαν θάλασσα που αρμενίζει.
Ένα πλάσμα της φυγής,μια ψυχή πολίτης μιας άλλης γης.
Δύο μάτια καστανά, σαν από χώμα μετά την βροχή, υγρά.
Να λάμπουν όταν στα βάθη την κοιτάς,
να αισθάνεσαι ότι με τον άνεμο γίνεσαι ένα, πετάς.

Χείλη!! Χείλη βελούδινα, καμπύλες.
Στριφογυριστά, χυμώδη, του ήλιου ακτίνες.
Γεύση από όλους του καρπούς της γης,
μέλι από όλα τα μελίσσια της ζωής.
Φλόγα και δροσιά μαζί.
Ποτάμι κελαρρυστό και δροσερό το κάθε της φιλί,
πυρκαγιά στο βλέμμα το βαθύ.
Μια γεύση από φλόγα του ονείρου,
το κάθε γέλιο,
το κάθε χάδι του απείρου.

25-9-2016

The leaves of the trees are singing...

The leaves of the trees are singing,
two hearts are beating.
Gold and green, sun and leaves
and two lips wanting yours,
giving them life with a kiss.
A kiss without borders, without needs.

Where are you?? Where??
The wind is whispering your name.
Your love is looking for you,
don't forget her till the end.
Where are you my beloved man?
Are you a Dream or you are a real figure in my head??

I smell, I feel, I touch the earth, I see.
I breath the Spring, I yell.
I cry with all my tense and I don't forget.
How could I? How?
Your green eyes like the color of the fields,
where I first saw you smiling like a God of Heart.
Give me back my life you are my breath.

I am calling to you.
Give me a kiss, give me a hug with all your sense.
Give me a smile, give me a kite to fly back to you,
give me all your love till the time we will die,
I am calling for you!!
Where are you???? Where??

9-3-2018

Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest.at/