Πάνω στο λόφο ο ήλιος έστελνε τις τελευταίες του ακτίνες στα σώματα τους που πονούσαν. Σταυρωμένοι.Τα μάτια σφαλιστά. Δεν άκουγαν πια τίποτα μόνο της κουρασμένης τους καρδιάς τον χτύπο. Μέχρις εδώ ήταν. Η ζωή τους βουτηγμένη στη λάσπη ,στην πιο αναίσχυντη εικόνα της,στην πιο αποτρόπαιη. Αδίκησαν,λήστεψαν, σκότωσαν ανελέητα. Κάθε τι απάνθρωπο έπραξαν. Κι ήρθε τούτη η ώρα της πληρωμής. Κι οι δυο εδώ μπροστά σε έναν κόσμο που τους αποδίδει ακριβώς ό,τι του έκαναν. Μπροστά σε ένα δρόμο που οδηγεί αργά, βασανιστικά, σταθερά στο θάνατο του κορμιού γιατί η ψυχή είχε πεθάνει προ πολλού, όταν η συνείδηση τους πνίγηκε στους ατέλειωτους βάλτους των πράξεων τους.
Ο ένας ανοίγει λίγο τα μάτια του και φτύνει αυτούς που τον καταδίκασαν. Μεταθέτει την ευθύνη, αμετανόητος προχωρεί στη σκοτεινιά, έτοιμος αν είχε ελεύθερα τα χέρια να επαναλάβει το φονικό. Βλέπει δίπλα του το Καλό και το ειρωνεύεται, το απαξιώνει, το βρίζει, το μισεί. Λυσσασμένα ζητά να εκδικηθεί. Αχ!να’χε τη δύναμη, όλους θα τους σκότωνε και θα γελούσε σαρδόνια, να δουν ποιος είναι...μα δεν γίνεται!
Ο άλλος βλέπει το Καλό και συνταράζεται η ψυχή του. Ανεβαίνει στο στόμα του η κραυγή μετάνοιας. Κατηγορεί τον εαυτό του, τα δάκρυα κυλούν στα μάτια του, σαν τα κύματα ανταριασμένης θάλασσας είναι η καρδιά του. Πώς μπόρεσε; Πώς άφησε τον εαυτό του να κατρακυλήσει στης πιο επαίσχυντης μορφής τη σκάλα; Πώς έπνιξε κάθε φωνή μέσα του που προσπαθούσε να του πει πως χάραξε δρόμο στο χαμό και περπατά; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Μπροστά του ο θάνατος, σε λίγο θα βγει η τελευταία του ανάσα. Μα γυρίζει τη ματιά στο Καλό που σταυρωμένο άδικα είναι και με φωνή που βγαίνει από το βάθος της καταρρακωμένης του ψυχής ζητά συγγνώμη. Έφταιξε, θέλει να επανορθώσει. Αδύνατο είναι, μα για το Καλό όλα είναι δυνατά και την ύστατη στιγμή.
Δυο ληστές πάνω στο λόφο, δυο κόσμοι, δυο δρόμοι: ο ένας κατηφορικός μέχρι θανάτου, ο άλλος ανηφορικός προς τη ζωή μια συγγνώμη, μια μετάνοια, μια αλλαγή. Εκ βάθους η διαφορά πολύτιμη, ανθρώπινη, θεϊκή.
Ο ένας ανοίγει λίγο τα μάτια του και φτύνει αυτούς που τον καταδίκασαν. Μεταθέτει την ευθύνη, αμετανόητος προχωρεί στη σκοτεινιά, έτοιμος αν είχε ελεύθερα τα χέρια να επαναλάβει το φονικό. Βλέπει δίπλα του το Καλό και το ειρωνεύεται, το απαξιώνει, το βρίζει, το μισεί. Λυσσασμένα ζητά να εκδικηθεί. Αχ!να’χε τη δύναμη, όλους θα τους σκότωνε και θα γελούσε σαρδόνια, να δουν ποιος είναι...μα δεν γίνεται!
Ο άλλος βλέπει το Καλό και συνταράζεται η ψυχή του. Ανεβαίνει στο στόμα του η κραυγή μετάνοιας. Κατηγορεί τον εαυτό του, τα δάκρυα κυλούν στα μάτια του, σαν τα κύματα ανταριασμένης θάλασσας είναι η καρδιά του. Πώς μπόρεσε; Πώς άφησε τον εαυτό του να κατρακυλήσει στης πιο επαίσχυντης μορφής τη σκάλα; Πώς έπνιξε κάθε φωνή μέσα του που προσπαθούσε να του πει πως χάραξε δρόμο στο χαμό και περπατά; Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Μπροστά του ο θάνατος, σε λίγο θα βγει η τελευταία του ανάσα. Μα γυρίζει τη ματιά στο Καλό που σταυρωμένο άδικα είναι και με φωνή που βγαίνει από το βάθος της καταρρακωμένης του ψυχής ζητά συγγνώμη. Έφταιξε, θέλει να επανορθώσει. Αδύνατο είναι, μα για το Καλό όλα είναι δυνατά και την ύστατη στιγμή.
Δυο ληστές πάνω στο λόφο, δυο κόσμοι, δυο δρόμοι: ο ένας κατηφορικός μέχρι θανάτου, ο άλλος ανηφορικός προς τη ζωή μια συγγνώμη, μια μετάνοια, μια αλλαγή. Εκ βάθους η διαφορά πολύτιμη, ανθρώπινη, θεϊκή.
Εμμανουήλ Λαμπάρδος-Σταύρωση του Χριστού, 1653
Βυζαντινό Μουσείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου