Άπλωσαν γύρω της τα λούλουδα ανθισμένα,ρόδα της άνοιξης γεμάτα ευωδιά,
κι ως σε κοιτάζουν όλοι τα ‘χουνε χαμένα,
πώς να την κρύψεις τάχα τέτοια ομορφιά.
Ξάφνου, από μακριά μια μελωδία φτάνει
της φυσαρμόνικας ο ήχος ο γλυκός,
κάθε πληγή σε πονεμένο στήθος γιάνει
και σβήνει της καρδιάς κάθε καημός.
Ρόδο κι εσύ της άνοιξης
ανάμεσα στα άλλα,
που ξεπερνούσες τα μικρά
κι έφτανες τα μεγάλα,
με ευλάβεια κατάνυξης
κοιτούσες χαμηλά.
Ευάγγελος Παραμερίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου