ΕΛΕΝΗ ΚΙΟΥΠΗ "ΑΤΙΤΛΟ"

Τόσος χαλασμός και βοή Σε σκέπασε πυκνή ομίχλη μέσα στη
ραγισματιά της νύχτας Πάνω στην καμπύλη της ώρας ενώ χόρευαν τσακάλια
σκούζοντας πεινασμένα πάνω στην πλάτη σου Και η σκουριασμένη κάννη του πιστολιού είκοσι πόντους από το στήθος Άρχισαν οι στιγμές να γράφουν συντακτικό
ενώ τα φωνήεντα τρόχιζαν τα δόντια της αλυσίδας Ακράτητα ανασηκώθηκαν στα δυό τους πόδια τα ρέματα
να δούνε την πίσω μεριά του φεγγαριού Αλαφιασμένα ξύπνησαν και τα λιόπανα και αγκαλιάσαν τα λιοστάσια Και η μυλόπετρα ξεκίνησε δυό σπυριά ν'αλέσει Εκείνη τη στιγμή άρπαξε φωτιά το φυτίλι της ζωής
μέσα στο στόμα του βοριά Κάηκε το κάστρο και έγινα της λησμονιάς Και της μεγάλης νύχτας Κύλησε από μέσα της και ένα κομμάτι ξενιτειάς
και τα αστραπόβροντα μάδησαν την παρθένα χαρά Eleni Kioupi