ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΟΥΣΤΑΛΙΑΣ "Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ"

Henri Matisse - Notre-dame

 

Κάποιες ιδέες, κάποιες ώρες,
λεπτομέρειες στο σκήνωμα με τις λάμψεις,
με το δίκιο που κλώθουν οι προθυμίες των παθών.

Στα λευκά κελιά απομένουν οι στάχτες.

Κάποιες ιδέες, κάποιες ώρες,
θυμωμένων αυλών ο άπειρος ουρανός
πιο πένθιμος.

Απ’ την ιερή γη ως τα χείλη,
ως τα γένη των μοιραίων
που τον πληγώνουν.

Ο χαμένος ασπασμός
πριν αγγίξουν οι ηδονές πράγματα καρτερικά,
στ’ αρπακτικά φαινόμενα του βίου
με τον πόνο που βγάζουν.

Ψηλότερα στρώματα πάντα σκοτώνουν
πότε με παραισθήσεις των μοναδικών,
πότε σε κρύπτες σκοτεινών ορισμών
σε φως και σε ρίζες,
σε κόψεις που ορμητικά εκπνέουν.

Κάποιες ιδέες, κάποιες ώρες
με τον παράδοξο θρίαμβο της αγάπης.

Φλέβες των αλαφροΐσκιωτων
στις δύσεις, στις ανατολές,
με την ασύμμετρη των αιώνιων
ματιά,
στο ίδιο γινόμενο της παραφροσύνης.

Φθαρτός δημιουργός
παλμός των εξοριών,
των πουλιών οι σύμμαχοι
ο αέρας και το σέλας
η αναλαμπή της μεγάλης χαράς.

Ο χαμένος ασπασμός
μειλίχιος μένω
ακόμα σε μέρη κρημνώδη.

Έχω της ψυχής αγκάθι,
ξεφτισμένο το προκλητικό υφάδι
το ισόβιο,
που ολοένα και περισσότερο με τρομάζει.

Κάποιες ιδέες, κάποιες ώρες,.
πότε στο φτερούγισμα
και πότε στο βύθισμα.

Απ’ το ήδιστο λουλούδι στιγμές οργασμών
γεννιούνται πάλι και πάλι

Αν μας συναντούν οι χοροί των θηρευτών,
ζωή δεσποτική δεν είσαι αήττητη.

01-03-2019/Δ.Κ