Copyright © Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
va.kosmidou@gmail.com
Δημιουργικό εξωφύλλου: Μαρία Γ. Κρητικού
marykritikou@yahoo.gr, Τ: 6972878665
Τυπογραφικός σχεδιασμός: Κώστας Θεοδωρίμπασης
Φλέμινγκ 31, 16231 Βύρωνας
Τ: 210-760-9080
www.reo.gr
Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμία διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Επισημαίνεται πάντως ότι κατά
τον Ν. 2121/993 και τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με τον Ν.
100 /1975) απαγορεύεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρό
-
ντος έργου, με οποιονδήποτε τρόπο, τμηματικά, στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση
ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του εκδότη.
Κασαμπά 58, Καισαριανή
16221 Αθήνα
Τήλ. 215-53.04.935
e-mail: ekdosiskorontzi@yahoo.gr
www.ekdosiskorontzi.gr
ISBN: 978-618-5042-69-1
Οπισθόφυλλο
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Πλοίο καρδιάς
Όταν
τα όνειρά μου
δεν
χωράνε
πουθενά
τους δείχνω
Εκεί
που δεν υπάρχουν
ορίζοντες.
Τα
ταξιδεύω
με της καρδιάς
το πλοίο.
Εκείνο
μόνο
δεν χρειάζεται
λιμάνι
για να δέσει.
Εκείνο
μόνο ορίζοντες
διαγράφει
από το χάρτη
του μυαλού.
✿ ✿ ✿ ✿
Βαλς στη βροχή
Μου είπες…
-
Κοίτα πως βρέχει
Κοίτα
πόσο γκρίζα
είναι
τα σύννεφα…
Κλαίει
ο ουρανός.
Πάμε
θα βραχούμε.
Και μένα γιατί
η καρδιά μου
χτυπά, χιλιάδες μουσικές;
Που είναι η βροχή;
Ο ουρανός, χρυσός.
Αστερόσκονη πέφτει.
Δροσερές νότες.
Θέλω να βραχώ
απ’ τη βροχή σου…
Κάθε σταγόνα και νότα.
Έξω
Έξω μείνε καρδιά μου.
Βρέχει νότες!
Όχι δεν βρέχομαι
μόνο χορεύω!
Χορεύουμε;
Έξω λοιπόν καρδιά μου
✿ ✿ ✿ ✿
Φλόγα Αιώνια
Κρατώ μέσα
στις χούφτες μου
τις φλόγες όλων των
ονείρων μου.
Φωτιά!
Καίγομαι…
Μα φοβάμαι να τις ανοίξω.
Φοβάμαι, μη γίνουν καπνός.
Και ξάφνου, βλέπω Εσένα!
Όνειρο,
απρόσμενο που ήρθες!
Θέλω να σε αγκαλιάσω πριν
χαθείς.
Πώς;
Με τις χούφτες μου
κλειστές;
Να τις ανοίξω;…
Φλόγες τα όνειρά μου εδώ
μέσα.
Φωτιά που θεριεύει με
πείσμα!
Ύψωσαν οι φλόγες τους
Προσάναμμα…
Θυσία στο βωμό Σου;…
Τώρα;
Πώς;
Μα, θέλω να σ’ αγγίξω…
Φωτιά που μου άναψες.
πιο μεγάλη στη καρδιά!
Φοβάμαι…
Νομίζω
πως απομακρύνεσαι
μέσα σε καπνούς…
Ω, Φωτιά και Εσύ!
Μη σβήσεις
Μη χάνεσαι
Μαύρος καπνός μη γίνεις…
Τρέχω, όχι, δε θα σε χάσω
Τρέχω, σκοντάφτω…
Ποιοι εμπόδια μου βάζουν;
Σκέψεις
Φόβοι
Φύγετε από μπροστά μου…
Πέφτω!
Ανοίγουν οι χούφτες μου…
Φλόγες κυλούν από μέσα
τους!
Αυτές, με σηκώνουν
Φωτιά με παρασύρει…
Όνειρά μου, γίνατε Ένα!
Δώστε μου φτερά…
Τρέχω!
Πετώ!
Σε προλαβαίνω
την ώρα που ίσως
γινόσουν στάχτη…
Τώρα…
Σε ζώνουν
Φιλί ζωής σου δίνουν!
Ανασαίνεις!
Ανασαίνω!
Ανασταίνεσαι!
Ανασταίνομαι!
Μια αγκαλιά Φωτιάς τώρα…
Γινόμαστε ΕΝΑ!
Μέσα στις χούφτες μου
Όνειρο Μοναδικό!
Εσένα μεγαλώνω τώρα!
Η Φωτιά Σου μέσα Μου,
θεριεύει!
Μείνε εκεί Φλόγα Αιώνια!
✿ ✿ ✿ ✿
Κόκκινο φόρεμα
Εκείνο το
κόκκινο φόρεμα το κράτησα…
Τα ίχνη των χεριών σου,
εκπέμπουν φως
καθώς δειλά με κράτησες
στο πρώτο ραντεβού.
Δεν ήξερες πώς να με
κρατήσεις…
Αδέξιες κινήσεις και εγώ
ήξερα…
Το τρέμουλο των δαχτύλων
σου σε πρόδιδαν.
Και το σώμα ήθελες ν’
αγκαλιάσεις.
Αργότερα μου είπες…
_ Δεν ζήλεψα ποτέ άνθρωπο,
όσο εκείνο…
το κόκκινο φόρεμα, γιατί
άγγιζε το δέρμα σου.
Γιατί σε αγκάλιαζε την ώρα
που εγώ σε ποθούσα.
Μέσα σ’ αυτό το κόκκινο
φόρεμα
θροίζουν πάθους αναμνήσεις
πιο κόκκινες
από το χρώμα που το βάψαν…
Ανέγγιχτα πάθη πρώτης
συνάντησης…
αναδύονται φωτεινά κάθε
φορά
που το βλέμμα μου
νοσταλγικά κοιτά.
Απών Εκείνος ο Έρωτας…
Σημάδια παντού φωτεινά…
Πρώτη συνάντηση…
Το κόκκινο φόρεμα ποτέ δεν
έγινε παλιό.
Φοβήθηκε η λήθη τα
ανέγγιχτα πάθη.
Σεβάστηκε ο χρόνος τα
πρώτα
Ενώ το σώμα μέσα του
έφεγγε κόκκινο πάθος.
✿ ✿ ✿ ✿
✿ ✿ ✿ ✿
Ελευθερία ψάχνω
Ονειρεύτηκα
το γαλάζιο,
το λευκό σου χρώμα.
Σώμα αέρινο και υγρό…
Πώς να σε αγκαλιάσω;
Άπιαστο όνειρο!
Τα χέρια μου ετοίμασα,
μοσχοβολούν βασιλικό!
Εκείνον που χαιδεύω
στη μνήμη μου,
από τους κήπους της
μητέρας μου.
Δεν μου επέτρεψε, ποτέ να
κόψω.
Ελληνικός βασιλικός,
πάντα για ιερό σκοπό
καλλιεργημένος!
Έτσι, έμαθα στη γη να
μεγαλώνω
μια ελιά, για δικό μου
ιερό σκοπό!
Και ένα στεφάνι από κλαδί
της
πάντα έχω πλεγμένο
και με επιμονή φυλαγμένο.
Ελευθέρια ψάχνω!
Κι αν στο ταξίδι
της ζωής μου τη συναντήσω…
στα ματωμένα πόδια της ν’
αποθέσω…
Ματώνουν τα πόδια στη
πορεία Της.
Αιώνιο ταξίδι για
Ελευθερία.
Αυτή είναι η Ιθάκη η δική
μου.
✿ ✿ ✿ ✿
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η ποιήτρια Βάσω Κοσμίδου ή όπως είναι γνωστή στο χώρο της λογοτεχνίας Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου, γεννήθηκε στο Πύργο Ηλείας.
Ρίζες και των δύο γονέων Μικρασιάτικες ( Σπάρτη ή Ισπάρτα και Αττάλεια)
Τελειώνει το Λύκειο στο Πύργο Ηλείας.
Από 18 χρόνων ζει, σπουδάζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Δημιουργεί οικογένεια.
Σπουδές και εργασία, Μάρκετινγκ και Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Αντικείμενό της, δημιουργία και κατασκευή ενδυμάτων. Κινείται πάντα στο χώρο της μόδας.
Από το δημοτικό της αρέσει να γράφει ποιήματα, έτσι εξωτερικεύει τις ευαισθησίες της.
Ασχολήθηκε από μικρή και εξακολουθεί να ασχολείται με κοινωνικά θέματα και τον πολιτισμό
Mέλος της Πανελλήνιας Εταιρείας Λόγου και Τέχνης. (Π.Ε.Λ.Τ)
Βιβλία
1) «Άτιτλα Μικρά» ( Μηνύματα χωρίς χρέωση), ποιήματα, ποιητικά αποστάγματα,
αποφθέγματα. 2017, Εκδόσεις Κοροντζή
2) «Δραπετεύουσες Σκέψεις». Ποιήματα, σκέψεις. 2018. Εκδόσεις Κοροντζή
Ποιήματά της έχουν επιλεγεί και φιλοξενούνται στην αγγλόφωνη Ανθολογία «An Anthology of Modern Greek Poetry, περιλαμβάνει 60 ποιητές της περιόδου, 1750- 2018.
Συνεργασία δύο εκδοτικών οίκων στο Καναδά, LibrosLibertadκαιEkstasisEditions
Συλλογές της ίδιας που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και είναι προς έκδοση «Ορθή Πορεία Ψυχής», Ποιήματα και κείμενα.
«Άτιτλα Μικρά» (Νέου κύκλου)
«Να ακούς τις Σιωπές των Αγαλμάτων» Ποιήματα.
✿ ✿ ✿ ✿
Ο Πρόλογος του βιβλίου
Η ποιητική αυτή συλλογή, οι «Δραπευτεύουσες σκέψεις», θα μπορούσε επίσης να είχε τον τίτλο «Σιωπές που δραπετεύουν». Γιατί η σιωπή αποτελεί την πρώτη ύλη των ποιημάτων της, μια σιωπή που μετουσιώνεται σε λέξεις, και οι λέξεις γίνονται ποιήματα: «Πήρα σιωπή / κι έφτιαξα Ποίημα / και εκείνο / γέμισε λέξεις! / Και οι λέξεις σελίδες / Μα / κάποιες σελίδες λευκές έμειναν. ... Εκεί / υπάρχει το νόημα» .
Η δραπέτευση της ποιήτριας, αποτελεί ταυτόχρονα μια σιωπηρή διαμαρτυρία ενάντια στην αντιερωτική αυτή κοινωνία, στην αποξένωση του ανθρώπου, στο επίπλαστο των ανθρώπινων σχέσεων, στην έλλειψη κάθε νοήματος ζωής. Και πού αλλού θα μπορούσαν να καταφύγουν οι άνθρωποι παρά στους κόλπους της αρχέγονης φύσης τους (ύδωρ – πυρ – αήρ), με άλλα λόγια σε ένα κομμάτι ξηράς με θέα τον ορίζοντα, συντροφιά με τη θαλασσινή αύρα και τη φλόγα της ψυχής τους: Εκεί που η ψυχή γεμίζει ωκεάνια συναισθήματα, και τα κύματα αναδύουν την αιωνιότητα. Εκεί βρίσκει καταφύγιο η ποιήτρια («Πλοίο καρδιάς»): «Όταν / τα όνειρά μου / δεν / χωράνε / πουθενά / τους δείχνω / τη θάλασσα… /... / Τα / ταξιδεύω / με της καρδιάς / το πλοίο» .
Ή και στο ποίημα της «Οι σιωπές φωνάζουν»:
«Εγώ τώρα πια έγινα μια θάλασσα.
Έκλεισα μέσα μου πολλή σιωπή…
Μα πώς να σιωπήσει μια θάλασσα;
Αχ, πόσα θέλω να φωνάξω.
Μόνο έλα στάσου, εκεί που ξέρεις
Εκεί, που μου άρεσε ν’ αγναντεύω.
Εκεί, που τα κύματα
Δέρνονται με την ακρογιαλιά…
Εκεί, που η θάλασσα αφήνει
Λέξεις ανείπωτες
Από τα βάθη της καρδιάς της…
Κάθε κύμα που χτυπά, αναστεναγμός μου
Ατέλειωτοι, αμέτρητοι…
Μετριούνται τα κύματα;»
Ο Έρωτας, η Απώλεια, η Νοσταλγία, πανταχού παρόντες σε αυτήν την ποιητική συλλογή. Και πάνω απ’ όλα η Αγάπη και το ενδεχόμενο και της απώλειάς της («Σκαρί ταξιδιάρικο η αγάπη»): «Και τι νομίζετε / πως είναι η αγάπη; / Σκαρί / που κουράστηκε / να ταξιδεύει; / Η αγάπη / δεν θέλει / μια ακτή… / Θέλει θάλασσα / να ανοιχτεί / να ταξιδεύει… / Αλλιώς δραπετεύει!» Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι έλεγε πως «η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται». Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο γι’ αυτήν την ποιητική συλλογή. Τέτοιες είναι οι εικόνες που μας υποβάλει η ποιήτρια Βάσω Κοσμίδου: Λευκά όνειρα το χειμώνα· φεγγάρι ολόγιομο όλο φλόγες· θάλασσα φουρτουνιασμένη· οδηγώ κόκκινο στο παρελθόν… πορτοκαλί το τώρα… πράσινο το μέλλον· Αύγουστε / μήνα φιλιών, λουσμένα στο φως / της πιο φωτεινής Πανσελήνου. Ωστόσο, η ποιήτρια δεν είναι απαισιόδοξη. Κατά βάθος δραπετεύει από έναν κόσμο που της προξενεί πόνο, για να κάνει την επανάστασή της στον κόσμο της ποίησης.
Δεν λείπουν βέβαια οι αποκαρδιωτικές, μελαγχολικές διαπιστώσεις για τον τεχνοκρατικό πολιτισμό, που οδηγεί στην αλλοτρίωση, στην κατάθλιψη και στο περιθώριο («Γυάλινοι έρωτες»: Τώρα / ερωτεύεσαι / βουτώντας / μέσα / σε γυάλινες οθόνες… / Ερωτεύεσαι / αγγίζοντας / με την άκρη / των δαχτύλων σου / ένα γυαλί… / … / Γυάλινες οθόνες / Γυά λινες καρδιές / Γυάλινοι έρωτες… / … / Ξέχασες / πως είναι να κοιτάς / δυο μάτια στ’ αλήθεια… / αληθινές υγρές οθόνες. / Να διαβάζεις εκεί / τον έρωτα και το πάθος
Τέλος, η ποιήτρια δεν εγκλωβίζεται στα προσωπικά της βιώματα. Περνά από το προσωπικό στο πανανθρώπινο επίπεδο, για όλα όσα δοκιμάζονται οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Το Εγώ της εξακτινώνεται στο Εμείς, μιλώντας σε πρώτο πληθυντικό («Λάθος δρόμος»): «Να δεις / που λάθος δρόμο / πήραμε… / Και δεν ακολουθήσαμε / το δρόμο / της καρδιάς μας. / Όλα / τα θέλω μας / νομίσαμε / πως κρύψαμε… / Μα αυτά / βήμα - βήμα / πίσω μας ήρθανε… / Και πάλι / τη πόρτα / της καρδιάς μας σελήνη. / μας χτυπήσανε».
Διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι τα παρόμοια βιώματά του, του θυμίζουν ότι κάποτε πρέπει να κάνει κι αυτός τη δική του απόδραση, δυσανασχετεί προς στιγμήν γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να ακολουθεί το δρόμο της καρδιάς του, γιατί όλα έχουν το τίμημά τους. Ωστόσο, στο τέλος, τα ποιήματα τον πιάνουν απ’ το χέρι και τον οδηγούν στους δικούς τους δρόμους, νιώθει ότι η ποιήτρια δεν έκανε άσκηση τεχνικής, αλλά τα ποιήματά της πήγασαν, συνέβησαν, προέκυψαν από πραγματική ανάγκη.
Κι αν άφησε —όπως γράφει— κάποιες σελίδες λευκές, κι εκεί —όπως λέει— υπάρχει όλο το νόημα, το έκανε για να τις συμπληρώσει ο αναγνώστης και να τη συντροφεύσει κάνοντας κι αυτός τη δική του απόπειρα δραπέτευσης.
Κώστας Κοροντζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου