Εδώ να μείνεις φεγγάρι μου, στην αγκαλιά της νύχτας
γιατί ο μεγάλος καημός έχει μακρύ ταξίδι
στα αδιαπέραστα σκοτάδια που ζει
ο Ελληνισμός.
Σε όλα τα κτίσματα από πέτρα και σίδερο
από τραύματα, από θύμησες, που καμπυλώνουν
στη σιωπή, να πάρεις να στείλεις το μήνυμα
σε έναν τεμαχισμένο ουρανό ήχο,
όπου υψώνεται και χάνεται το φως της αγάπης.
Κοιμήσου γαληνεμένο, στα γαλάζια αφρίσματα
όταν κοπάσουν τα μοιρολόγια, ο ουρανός γεμάτος αστέρια
θα σου γεμίσει μια αγκαλιά απ΄τις ανάσες
στο θρόισμα χαμένων χρόνων, και όλοι οι χαμένοι
παραμύθια θα έχουν να λένε σε μια άβυσσο,
πως ζήσανε και καλύτερα χρόνια.
Κοιμήσου, κοιμήσου, κι εγώ μαζί με σένα, γιατί όλα
στο διαρκές θα έχουν μια αιωνιότητα...
Γρηγορία Πελεκούδα
Η φώτο είναι από το διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου