ΧΡΥΣΑ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΤΖΟΚ " Ατιτλο "

Προσπάθησαν πολλοί.
Πολύ.
Κι εγώ απ' όλους περισσότερο.
Κι άνοιγε αγέρας δυνατός
τις πόρτες με τις βαριές κλειδαριές
σερνόταν ανάμεσα στα κάγκελα
και στις σκορπισμένες σκουριές του χρόνου
και πάντα ξέφευγε.

Σε μεταμόρφωνε η ψυχή μου
γεράκι αγριεμένο
κι εσύ μυαλό μου φτερούγιζες ψηλά.
Εκεί που ούτε ουρανοί ή
άστρα μα ούτε φεγγάρια υπήρχαν.
Δικοί σας κόσμοι πλασμένοι από σας
που μοναχικά ταξιδεύατε.

Το θέλησα μαζί σας να με παίρνατε
μα έχω βήματα βαριά.
Του ανήκω ακόμα του κόσμου ετούτου.
Χρωστάω και μου χρωστάει λογικές.

Θα μάθω άραγε ποτέ
γιατί το κορμί ούτε για μια στιγμή τη ψυχή δεν ακολούθησε;
Γιατί ούτε για λίγο δεν υπήρξα λεύτερη;

*Χ.Τ