Μετρώ
τα κύματα, τις μέρες, τις ώρες τις κερδισμένες, τις χαμένες τις στιγμές γένους ουδετέρου μέσα απ' το φινιστρίνι των προσωπικών μου επιλογών και επιλόγων μετρώ τα στεγασμένα μοιράσματα τις ξεθωριασμένες λύπες τις πάμφωτες χαρές καρφιτσωμένες μέρες στο πέτο μιας ζωής Αλμύρα θαλασσινή και πετάγματα γλάρων μυρωδιές νοτισμένου φθινόπωρου παγωνιά χιονισμένου χειμώνα και πάντα μια άνοιξη που αφήνω να γλυκοκοιμάται συνθέτουν τη ζωή μου στο κατάστρωμα μιας μνήμης ανελέητης μετρώ τις νότες τραγουδιών σε κλίμακες ματζόρε και μινόρε με παύσεις και συγχορδίες τόνους και ημιτόνια απαντοχών κι όμως χάνομαι, μάλλον δεν ξέρω αρίθμηση, αδύνατη η προσθαφαίρεση από μνήμης μετρώ με τα δάχτυλα, μονάχα στους πολλαπλασιασμούς και τις διαιρέσεις ακουμπώ στ' ακρόπρωρο κι αναλογίζομαι τ' ανεμοκαίρια κι αναρωτιέμαι αν σύμπτωση είναι άραγε που τ' Όνομά μου ο Πόνος η Πίκρα το Πάθος έχoυν το ίδιο αρχικό.
περσα ζηκακη
Από την ανέκδοτη συλλογή "Ατέρμων χρόνος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου