Για να δούμε τι έχουμε δυο μήνες πριν το καλοκαίρι, τι αφήνουμε πίσω και τι κρατάμε, να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα, όπως κάνουν οι νοικοκυρές την άνοιξη με τις ντουλάπες τους.
-Να είμαστε πιο δυνατοί και δημιουργικοί.
-Να κάνουμε την αποτυχία πείσμα.
- Να κατεβάζουμε ιδέες και να γίνουμε η σπίθα σε ένα σύνολο ανθρώπων που φοβούνται.
-Και να διαλυθούμε αν χρειαστεί για μια ιδέα που γουστάρουμε.
-Να μεγαλώνουμε ένα παιδί και να γίνει ένας καλός άνθρωπος, όπως ακριβώς εννοούσαν το «καλός» οι παππούδες μας.
-Να έχουμε αγαπημένους, από εκείνους που θα δίναμε χωρίς δεύτερη σκέψη το ένα μας άκρο: εκτός από την καρδιά μας, που την έχουμε ήδη δώσει.
-Να αγοράζουμε βιβλία και να ακούμε μελωδίες, σαν το χάδι της μάνας και το χέρι της, που κρατούσε το δικό μας καθώς πηγαίναμε Μεγάλη Παρασκευή στον Επιτάφιο και μοσχοβολούσε η γειτονιά πασχαλιές. Σου έστρωνε το ατίθασο τσουλούφι και εσύ αντιδρούσες…Και τώρα χαίρεσαι που ακόμη την έχεις και τρομάζεις όταν δε θα κουδουνίζει πια το κινητό σου στην κλήση της…. Κάποια πράγματα θα έπρεπε κανονικά να κρατάνε για πάντα.
Λοιπόν, τι άλλο έχουμε να μερεμετίσουμε; Άνοιξη ήρθε!
-Να μην αφήσουμε κανέναν να κάνει παζάρια με την ψυχή μας και να μην πουλήσουμε κοψοχρονιά τίποτα από όσα μας δαγκώνουν τα σωθικά.
-Να μην αφήσουμε να μας αδειάσει κανείς.
-Να μην πιαστούμε στα σχοινιά.
Στο πεσμένο σπίτι απέναντι κρύβεται μια λεμονιά. Μέσα στα ερείπια και στα χώματα αντιστέκεται και μοιράζει δύναμη και αξιοπρέπεια. Σαν σεξ στα χαρακώματα και η μάχη γύρω να λυσσομανά. Το μικρό θαύμα που μας κράτησε και δε μας ρούφηξε όλους η μαύρη τρύπα.
Κλίμακα και ρυθμός απόδοσης όσων νιώθουμε; Σκαμπανεβάσματα. Και παιχνίδια του καλού με το κακό. Πόσες ζωές και πόσες απώλειες;
Να μετρηθούμε, να μην ξεχάσουμε και χάσουμε το λογαριασμό: όλα τα ονόματα αργά και ψιθυριστά, σαν προσευχή, που θα φτάσει στον ουρανό και να θα μας χαμογελάσουν…
Ρυθμός απόγνωσης;
Μια φίλη σήμερα έγραψε εδώ μέσα ότι το προφίλ της μπορεί να μην ξανακινηθεί. Ήταν η τελευταία της χημειοθεραπεία:
«Ίσως ξαναβρεθούμε και...γεια χαρά…»
Τόσο απλά και αθόρυβα. Μα είναι άνοιξη, πλησιάζει Πάσχα…Είναι ένα κομμάτι από μας…και είναι τόσο άδικο!
Τρέχεις στο κρεβάτι και κουλουριάζεσαι σαν έμβρυο. Ακούς το σιγανό ρουθούνισμα του παιδιού σου που κοιμάται. Μπορούμε;
Ο χειμώνας έφυγε. Περπατάς στο δρόμο και συλλέγεις στιγμές, βλέμματα και απολαμβάνεις που έχεις αλλεργία και σε ενοχλεί η γύρη. Τα λουλούδια είναι πολύχρωμα. Μας τυφλώνουν τα χρώματά τους. Στην πραγματικότητα δε δίνουν δεκάρα για τον θαυμασμό μας, το μόνο που θέλουν είναι να γονιμοποιηθούν.
Στη δική μου πραγματικότητα με σώζει η φαντασία και ο δικός μου κόσμος.
Άλλοι περιμένουν αναδρομικά χρήματα, εγώ περιμένω αναδρομικές χαρές. Απόψε ονειρεύτηκα ότι ήμουν ξανά δασκάλα και έκανα μάθημα σε ένα κορίτσι από τη Συρία και πάσχιζα να του μάθω τη σωστή φορά και την κίνηση, για να σχηματίσει το γράμμα «α».
Έχουμε πολλή αξόδευτη αγάπη μέσα μας και την κουβαλάμε από γενιά σε γενιά. Να το δικό μας φορτίο! Στην αγάπη χρωστάμε, στους παππούδες μας και στους ποιητές μας. Για τα παραμύθια που μας είπαν, όχι για να μας κοιμήσουν, αλλά για να μας κρατήσουν τα μάτια ανοιχτά.
Τα σέβη μας μόνο σε αυτούς. Όχι στους τεχνοκράτες δανειστές μας, ούτε σε όσους πήγαν να μας μπερδέψουν και να μας πείσουν ότι είμαστε άλλοι. Γιατί δεν είμαστε «άλλοι», ούτε είμαστε όλοι ίδιοι!
Η φωτογραφία είναι από http://mithymnaios.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου