Και όταν λέμε καφενεία δεν εννοούμε αλητεία του βλέμματος και άγχος χαμόγελου στο πατάρι από χρωματιστά καθίσματα, μοντέρνα διακόσμηση και tablet στο κεφάλι, μέχρι καφέ εσπρέσο « φραπέ », « καπουτσίνο », « βιενουά », και…δεν συμμαζεύεται…
Mιλάμε για καφενεία στο χαρμάνι καφέ της λαϊκής συναλλαγής – και πολλές φορές με ροκανίδι και φιτίλι αναμμένο στο δάπεδο, με παπούτσια ελβιέλα πλάι στο καφεκούτι αποκλεισμένα στη σάλα, με καπνό για ναργιλέ, με βήχα από τα φούμαρα, με μυρωδιά κονιάκ, φασκόμηλου και βότκας, με «έφτασεεεε..» σχεδόν επί είκοσι λεπτά σερβιρίσματος στην διαμορφωμένη κούπα αρεσκείας, ο ελληνικός καφές και μη εξαιρετέος κάτω από τα βλέμματα της πελατείας.
Μιλάμε για καφενεία στο άρωμα της αθηναϊκής εποχής – με τα κοσμικά κους κους από τα νέα των εφημερίδων, με πρέφα και τάβλι ανάμεσα σε τζούρες και γουλιές, με « πολλά βαρύς και όχι » « μέτριος βραστός » ή « με ολίγη » στη χόβολη, σε πολίτικα μπρίκια με μισό χερούλι, με υποβρύχιο 2 και γλυκά του κουταλιού, μυρωδιές ούζου και ποικιλίες με καρφωτές οδοντογλυφίδες σε μικροσκοπικά τετράγωνα και μαρμάρινα τραπέζια.
Μιλάμε για καφενεία στο χρώμα της καλλιτεχνικής αναζήτησης από τα θρυλικά στέκια των καφενόβιων με αναμονή από φιστίκια, λεμονάδες, ζέστη, ιδρώτα και σούρτα – φέρτα, με αποχρώσεις που έχουν ζήσει στο άψε - σβήσε επεισόδια ξεθωριασμένα, κοιτάγματα, ήχους και εικόνες των ματιών και της αφής που εξάπτουν τη φαντασία, πλουτίζουν τα συναισθήματα, ελευθερώνουν το πνεύμα και δηλώνουν την παρουσία τους στην κοινωνία των ανδρών.
Αυτά είναι τα καφενεία με το εσωτερικό τους ρετρό διάκοσμο ! Ελάτε να σας ξεναγήσω σε μνήμες... εποχές.
Να το περίφημο καφενείο «Νεον» στην Πλατεία Ομονοίας, το ελαφρά πολυτελές κέντρο Villa Mon Caprice, στην Έπαυλη Θων και το κρυμμένο μέσα στα ψηλά δέντρα καφέ - ζαχαροπλαστείο «Χαρίδημος» στην Αχαρνών.
Αυτά είναι τα καφενεία με την αλλιώτικη αισθητική εμπειρία ! Ελάτε να σας περπατήσω ένα ταξίδι στον χρόνο.
Να το φιλολογικό καφενείο στη Στοά Φέξη και το καφέ-μπαρ ντυμένο στα κατακόκκινα «Η Αλεξάνδρεια», να το κλεισμένο μέσα στις γυάλινες βιτρίνες ζαχαροπλαστείο «Κυβέλεια» στα Χαυτεία, να το αναψυκτήριο «Αίγλη» πάνω στο πεζοδρόμιο του Κ. Ρώμπαπα,
Αυτά είναι τα καφενεία με την διαφορετική ιδιοσυγκρασία τους ! Eλάτε να σας κεράσω ένα καφέ που συμπληρώνει την ωραία ατμόσφαιρα.
Να ο ντροπαλός, απομονωμένος και υπερήφανος Παπασπύρου στην Λεωφόρο Συγγρού, δίπλα στον Άγιο Σώστη, να το καλλιτεχνικό καφενείον «Ζαχαράτου» πάνω στα χαράκια της ζάχαρης που όλο και απομακρύνεται κι από πίσω να... να η ζωντανή ιστορία της Ελλάδας «Ωραία Ελλάς» ... με θέα την Ακρόπολη.
Τα καφενεία select το ένα δίπλα στο άλλο με το περιποιημένο μεζέ και τα πολυώνυμα παγωτά, ανασύρουν μνήμες γεύσης, καταγράφουν γιορτινά τραπεζώματα, περιγράφουν πλούσιους μεζέδες και μυστικούς θαμώνες, συνδέουν ταραχώδεις διαδηλώσεις με θέατρα αιματηρών σκηνών.
Μα τώρα που είναι οι εναπομείναντες ξενύχτηδες με επικεφαλής τη χρυσή νεολαία της εποχής στα διανυκτερεύοντα καφενεία της αθηναϊκής ζωής ;
Δεν υπάρχουν καφενεία ξεχωριστά και νοσταλγικά τύπου « Άνοιξης », «κατανόησης» και
« Μέγα Εθνικόν » για κάποιους ρυθμούς ζωής που έχουν πλέον εκλείψει οριστικά από τους πολυσύχναστος δρόμους.
Δεν υπάρχουν καφενεία ονειροπόλα και ρομαντικά τύπου «Ζαβορίτη » , « Γιαννάκη » «Σολώνειο» στο δικό τους χρώμα, στη δική τους προσωπικότητα, στη δική τους μεταμόρφωση.
Δεν υπάρχουν καφενεία άνετα και ευρύχωρα τύπου « Στέμμα » « Αθήναιον », « Βυζάντιο » με τους ποιητές, τους καλλιτέχνες και τους ηθοποιούς, που χάριζαν μια ξεχωριστή λάμψη παρισινής αισθητικής.
Όλα σκοτεινά μέσα σε πολυτελείς αίθουσες στριφογυρίζουν γοργά και επιδέξια σαν τους καπνούς, χαμηλωμένα φώτα της διπλανής γωνίας, συντροφικά μαχαιρώματα από την ευνοημένη πιάτσα , συγκρατημένη αισιοδοξία και ύποπτες συνομιλίες μουρμουρίζοντας μουσικούς σκοπούς, περαστικοί βιαστικοί κουβαλώντας μια εφημερίδα στην τσέπη του παλτού, σερβιτόροι και παιδιά με χωρίστρα στο μαλλί για λογαριασμό ξένων καλεσμένων.
Τα παραδοσιακά καφενεία για να αντικαταστήσουν τα ενοχλητικά ποδοσφαιράκια, ας ξαναρχίσουν τα τάβλια, για να αντικαταστήσουν τα σπαστικά στερεοφωνικά, ας ξαναρχίσουν τις κοντσίνες.
Ας αντικαταστήσουν τα χριτς χρατς απ' τη ζάχαρη του mojito, με τα αρχαία θερμοπώλια,όπου επωλούντο θερμά ποτά. Ας αντικαταστήσουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα τζουκ - μποξ, ή τα γήπεδα, με βιβλία σε ράφια και πάγκους, ζεστά χρώματα του μοντερνισμού και ρακή.
Αντί να αφεθούν στο καϊμακλίδικο καφέ της ευρωπαϊκής συνείδησης, ας απολαύσουν τον πολυαγαπημένο καφέ της ελληνικής διανόησης.
Τα παραδοσιακά καφενεία για να αντικαταστήσουν τα αυθάδη playstations, nintendo 3ds κονσόλες και τηλεοπτικά κανάλια, ας ξαναρχίσουν μεικτά και τεχνητά παιχνίδια, όπως την μπόμπα, τον μπακαρά και την πόκα.
Aς αντικαταστήσουν τα καφενεία της τέντας του τσίγκου και της βάσεως του κλιμακοστασίου με τις αρχαίες εκείνες λέσχες όπου φλυαρούσαν οι αργόσχολοι και έβρισκαν άσυλο οι φτωχοί της αστικής περιοχής.
Αντί να πιουν το αφρώδες κρύο ρόφημα πάνω στα πεντάρφανα νερά του πελάγους ας φωνάξουν με δυνατή φωνή την αδελφότητα καφεπωλών Αθήνας.
Τα παραδοσιακά καφενεία για να αντικαταστήσουν απαγορευμένες βιντεοταινίες με ήχο soundtrack ή internet, ας ξαναρχίσουν δημιουργικά παιχνίδια όπως το πόκερ την μπιρίμπα κα το τουμπουκτού, ας ξαναρχίσουν το ραμί το σεμέν ντέ φερέρ και το πινάκλ.
Καφενείο σουρεαλιστικής γλώσσας και συνεννόησης, με τους δικούς του κώδικες και αποκρυπτογραφήσεις σε όλες τις κοινωνικές τάξεις δολοφονούσε αυτομάτως την πλήξη και την μετέτρεπε σε πολιτικό κέντρο όλων των κομμάτων διατηρώντας το σπιρτόζικο και χαριτωμένο πνεύμα του παλιού, αθηναϊκού καφενείου.
Καφενείο χασομεριού και διασκέδασης με πνευματώδεις χαρτοπαίκτες και διπλωμάτες αποτελούσε ένα νοθευμένο παράγωγο, ένα μονόφθαλμο καφεμάγαζο του ποδαριού, ένα αποτέλεσμα στο μεγαλύτερο κέρδος αλλεπάλληλων διασταυρώσεων με την παλιά ωραία ράτσα στα διάφορα μέρη της ψυχής του Αθηναίου.
Καφενείο με πολλές φουσκάλες και ανέκδοτα, ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις ανάμεσα σε τυχερά παιχνίδια σε παρτίδες τάβλι και σε χάντρες του κομπολογιού για να δει και να ειδωθεί, για να ακούσει και να ακουστεί με καφέ μερακλίδικο και μπακλαβά ανατολίτικο στο « δεύτερο σπίτι του Έλληνα ».
Ο καφές γι’ αυτόν είναι θεραπευτικό βοτάνι. Η πάστα φλόρα είναι σπιτική ηδυπάθεια . Το αρωματικό ποτό πυροβολικό. Η βανίλια λαχταριστή μυστικοπάθεια. Το λουκούμι ερωτική κανελόσκονη. Το κανταΐφι φύλλο κατσαρόλας. Το σταφύλι αφροδισιακό βάρβαρο. Το τσάι ποιητική περικοκλάδα. Η γκαζόζα σουρωμένη κομπανία. Ο μπακλαβάς γκρίζα ζώνη του πολέμου.
Και το καταπληκτικότερο στον Έλληνα με την γλυκιά αστική καθημερινότητα είναι πως πηγαίνει στα καφενεία, πίνει τον καφέ, ρίχνει τη ζάχαρη μόνος του και κάθε φορά είναι σαν τον ακούς για πρώτη φορά.
- Πως τον προτιμάτε συνήθως τον καφέ
- Μάλλον γλυκύ βραστό. Τον βαρύ γλυκό και όχι τον πίνω εγώ.
Χρήστος Αθανασίου
Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
Συγγραφικό έργο:
«Λογοτεχνικές Αστραπές»
«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»
«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )
«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»
«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»
[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών απ’ τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου