ΡΕΝΑ ΓΕΡΟΥ - 4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Φιλιά από άμμο
Τα φιλιά σου από άμμο
δεν χώρεσαν
αγκαλιά να κρατήσουν τον έρωτα.
Αέρας με δύναμη έσπρωξε
σα νιφάδες χιονιού,
τυχαία κι ανάλαφρα
κάθε ψήγμα αγάπης που σου 'δωσαν.
Όλα χαθήκαν στου χρόνου
το πέρασμα που χνάρια νωπά και κόκκινα άφησε
στης καρδιάς μου τον δρόμο
που εσύ, πρώτος, πάτησες.
Τα φιλιά σου από άμμο
δεν άντεξαν
την καυτή την ανάσα μου.
Σκόρπισαν, χάθηκαν
στων λεπτών τους χτύπους
αλάργεψαν.
Σε κοιτώ.
Απορώ που συνέχισα
κι ας ξοδεύτηκαν μάταια.
Είν' η άνοιξη μέσα μου
τραγουδά , επιβιώνει, γεννάει
και την άμμο, εύφορο έδαφος έκανε.
Συνεχίζω πιο πάνω από σένα
πετάω.
~Ρένα Γέρου~

ΙΣΩΣ

Ίσως στο τέλος να φταις
που ονειρεύτηκες
που είχες ελπίδες
που πάλεψες
που φώναξες
που αλλού κέρδισες κι αλλού έχασες.
Που έζησες εντελώς
μέχρι όσο, την ευτυχία , την δυστυχία, τον πόνο, τον έρωτα
τη χαρά, τη λύπη.
Ίσως να φταις ακόμα και για το πιο απλό.
Γιατί, φίλε μου, κάποιος πρέπει
πάντα να φταίει.
Και μοιράζουν φταιξίματα οι δυνατότεροι.
Γιατί όχι;
Όλα θέμα ευθυνών κι όχι αποτελεσμάτων.
Ίσως να φταις για τις ελπίδες και τα όνειρα.
Ίσως να βάλουν φραγή εισερχομένων ονείρων μια μέρα.
Ίσως αυτή η μέρα να είναι κοντά.
Ίσως...
Ρένα Γέρου

ΑΥΡΙΟ

Όλοι παλέψαμε γι αυτό
για ένα κομμάτι ουρανό
κι ένα καινούριο αύριο.

Όλοι μαζί σαν μια γροθιά
κάτω από βλέμματα σκαιά
δώσαμε αίμα και καρδιά
για ένα νέο αύριο.

Πέσανε πάνω μας βροχή
λόγια τ' αέρα και βοή
να ανατρέψουν μόνιμα
αυτό που κόπιασαν γενιές
αυτό το άλλο αύριο.

Όσα κι αν είναι τα δεινά
όσα τα λόγια τα φαιδρά,
ένας ο παρονομαστής
κι αν δεν μπορείς εσύ να δεις
λυπάμαι, πρέπει να στο πω:
Έρχεται ασυγκράτητο, σφοδρό, αυτό το νέο αύριο.
Ρένα Γέρου

Κράτα δικά σου τα δάκρυα

Φεύγοντας παίρνουν πάντα μαζί τους
κάτι κραυγές, ένα δυο δάκρυα
και μια ιστορία.
Έρχονται άλλοι. Καινούριοι.
Ξοδεύουν κι αυτοί με την σειρά τους τον χρόνο
δημιουργώντας δάκρυα, κραυγές, ιστορίες.
Και κανείς δεν διαβάζει τις προηγούμενες.
Μήτε καν τις θυμάται.
Κι αν το κάνει είναι για λίγο, πρόσκαιρα κι επιπόλαια
Με βιαστικά βήματα αργοσαλεύουν τη ζωή.
Ζουν τώρα χωρίς έπειτα.
Τα ίδια λάθη, οι ίδιες φοβίες, τα ίδια ερωτηματικά.
Κι ενδιάμεσα ένας αγώνας δρόμου να φανούν διαφορετικοί
σκοτώνοντας ελπίδες άλλων.
Απαξιώνοντας και λοιδορώντας.
Κι ύστερα σου λένε πως δεν έχουμε πόλεμο...
Με τόσες απώλειες πως μπορούν να το λένε;
Και περιμένεις από εμένα να πάρω αιχμαλώτους;
Θα φύγω με κραυγές
κράτα δικά σου τα δάκρυα.


https://renagerou.blogspot.gr/