Η λησμονιά απλώνεται απαλά στην αμμουδιά
και τα φύκια έρχονται ν’ αποθέσουν την υγρή ικμάδα τους
για να χαϊδέψουν τα ολόξανθα μαλλιά της
μέσα στο γαλάζιο ψίθυρο των ντροπαλών κυμάτων.
Και ο φλοίσβος να χαϊδεύει απαλά τα ακροδάχτυλα των ποδιών της
σημαδεύοντας κάθε γαλήνια ανεπαίσθητη κίνηση της
για να σπάσει το αντιστύλιο της λύπης
που φωλιάζει στα κατάβαθα του νου.
Και τ’ ατέλειωτο αυτό πήγαινε έλα συνεχίζεται
μ’ ένα σιγομουρμούρισμα αυτής της συνεχούς χαρμολύπης
ίσαμε να σβήσει και το στερνό αυτό αχνάρι
μην προσδοκώντας τίποτα τα διαφορετικό
πάρα τα ίδιο το νόημα της ζήσης!
Ευδαίμων Συριανός»
Ζαράνης Παναγιώτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου