ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ " Ατιτλο "

Φωτογραφία - Ντίνα Γεωργαντοπούλου 

Σήκωσε μαΐστρο,
μα δεν τον είχα λησμονήσει.
Τα καλοκαίρια ερχόταν και τριβόταν
στα απόκρυφα σημεία.
Τον άφηνα γιατί κανείς δε μιλούσε
για τις μεταβολές του χρώματος.
Από βαθύ μπλε σε σμαραγδί.
Το θήτα του πόθου έλεγα,
σαν γυναίκα της λατρείας στη λάτρα,
κλαδιά που έψαχναν το δέντρο τους.
Τις λέξεις του ,τις έμαθα από το φιλί του,
όπως ξεμένει κανείς από νερό,
και τρέχει βασανιστικός ο ιδρώτας στο πρόσωπο.
Σαν ποταμός που τρέχει για να ενωθεί με τη θάλασσα,
το ηθικό δίδαγμα των φυσικών φαινομένων,
η αγκαλιά των κοχυλιών που μόλις πρωτανοίγουν.
Παρ' όλα αυτά βουτούσα και ύστερα έφευγα
για να στεγνώσω μακριά.
Κάτω από ένα δέντρο απάγκιο κατέφευγα.
Μια τόση δα ,παραδοχή πως έχω αέρινες ρίζες
και σάρκα υγρή.
Μερικές φορές εκπλήσσομαι ακόμα.