την καθώς πρέπει εικόνα μου, την εγκατέλειψα
κουρελάκι σκαλωμένο στις σχάρες των ομβρίων υδάτων κρέμεται η ψυχή μου
προσμένοντας τη νεροποντή.....
η γλώσσα μου τρυπά
τ'αναμμένα κάρβουνα των λέξεων
που στριμώχνουν το μυαλό μου
καθώς τα μάτια μου
σαν ανοιχτήρι μποτίλιας
στριφογυρίζουν μια τρύπα στο φελό
της κοινωνικής σαμπάνιας.
Σε βλέπω φιλαράκο, ψάχνεσαι
στο πριν και το τώρα σου
κι ούτε που κατάλαβες πως και τον Χριστό
σκοτωμένο στον πάσαραν για να τον λατρέψεις
στις νάυλον σακούλες των περιτυλιγμάτων
των προσφορών σου αίμα από αίμα.
Δεν έμαθες ποτέ πέρα απ'ό,τι σου δίδαξαν
στο πρώτο το θρανίο στρίμωξες την επιμέλεια σου
πιστό σκυλί να τους υπηρετήσεις
το έπραξες,
το πράττεις προγραμματισμένος
κλωθογυρίζεις τους αλάδωτους αρμούς σου
στο πλαστουργό της νιας ζωής του φασιστάκου
και στο ξύλινο σαρακοφαγομένο ποδάρι της "αριστεράς "σου.
Και μιλάς ,όλο μιλάς
γνωρίζεις όλα τα γνωρίζεις
διαπιστώνεις και αναλύεις
και ελπίζεις, οραματίζεσαι
την αρπαχτή για πάρτη σου
την ίδια στιγμή που μετράς
το μήκος της αλυσίδας του παιδιού σου
... σήμερα του κατεβλήθη το έκτακτο επίδομα
βοήθειας...
Ακου, Μεγάλε,
το "πόρνη η Ιστορία" το τραγουδάκι αυτό
το γουστάρεις ,όπως και τον αυτοευνουχισμό σου
βολεύεσαι πάντα βολευόσουν,φτιάχνεσαι
προσπαθώντας να ζεστάνεις τα ψέμματα σου
στις κουβέρτες των επιχειρημάτων σου
το αδηφάγο βλέμμα σου τρυπώνει
στα πρόσωπα του Κολοκοτρώνη του Καραϊσκάκη,του Τσε Γκεβάρα,του Άρη Βελουχιώτη, του.... και ρουφά...
μάταια ρουφά ...η λάμψη είναι πιο πιστή στο χαρτί
ακόμα κι αν καεί μαζί του
παρά στα ρυπαρά χέρια του σωτήρα της
πράγμα που εσύ κάνεις ανθρωπάκο
αφήνεσαι να σε πασπατεύουν
τους δίνεσαι εντελώς αυτόβουλα εκχωρείσαι.
Κι έπειτα για τις άγιες μέρες μιλάς
λες κι οι προηγούμενες σου
ήταν η δίκαια τιμωρία σου
και σπεύδεις μ'ένα κερματάκι στην ανοιχτή παλάμη
του ράκους έξω από το φούρνο της χειμασμένης σου
συνείδησης να μακιγιάρεις την ασχήμια....
κοίτα ένα ρεμάλι σκέφτεσαι ...ούτε ένα ευχαριστώ
δεν άκουσα απ΄το γύφτο....................................
Κοίτα Μεγάλε Μαλάκα
τη γλώσσα της σιωπής δε τη γνωρίζεις
γιατί δε τη διδάχτηκες .
...................... Τα φωτάκια χορεύουν ,μαζί με τα κλαδιά που λικνίζει η ορχήστρα του θυμωμένου αγέρα ....καθώς τα τρύπια γαντάκια παγώνουν τα παιδικά τους χεράκια μαζί με το σβήσιμο του κεριού στα ματάκια ... έξω από τις μεγάλες φαντασμαγορικές βιτρίνες που δεν ανοίγουν τις πόρτες τους....
Χροή χριστίνη σκουλούδη 20-12-2017 4:14 μμ
Φωτογραφία : Daniela Braga by Michael Donovan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου