ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΤΣΑΛΟΥ

πηγή φωτογραφίας 

Είναι ένα βότσαλο Απλά και μόνο ένα βότσαλο! Ποιος ξέρει τι ήταν πριν; Βράχος ή πέτρα ή τίποτε άλλο; Χρόνια και χρόνια… αιώνες κι αιώνες… με βροχή και με ήλιο… μα… κύματα… χιλιάδες κύματα… καθημερνά άλλα άγρια μανιασμένα… άλλα γαλήνια ήρεμα… άλλα ένα απαλό χάδι πνοής ανέμου. Το κτύπαγαν μέρα τη μέρα…. ώρα την ώρα … χρόνο τον χρόνο… και το ‘καναν αυτό ακριβώς που είναι! Ένα απλό βότσαλο! Κάθε μέρα…. κάθε ώρα το κύμα σαν περνά πάνωθε του το κάνει ν’ αστραποβολά με χίλια χρώματα λουσμένο στο διαυγές χρώμα της μέρας γιομάτο χρώματα… και χρώματα! Φαντάζει ίδιο πολύτιμο πετράδι! Δε περνά ποτέ τ’ απαρατήρητο! Θαυμάζεις πάντα την ομορφιά του! Όμως…. πάντα θα υπάρχει ένα όμως! Φοβάται! - Φοβάται την στιγμή… …τη στιγμή που θα βρεθεί κάτω από ‘να πέλμα! Τη στιγμή που κάποιος θα το παραπετάξει μακριά απ’ το κύμα… το κύμα το κύμα που το δημιούργησε! Μες τη σκόνη και τη βρωμιά! Κανείς… μα κανείς δε θα το κοιτάξει ποτέ πια! Ένα ανάξιο τέλος γι’ αυτό! Είναι ένα βότσαλο… απλά ένα βότσαλο! Δε ξέρει τι ήταν πριν! Δεν το μέλλει τι θα γενεί μετά! Είναι ένα μόνο βότσαλο! Ίσως κάποιο παιδί … κάποια στιγμή… το πετάξει στη θάλασσα! Σ’ αυτή που το δημιούργησε! Να δεθεί σ’ αυτή! Να βρεθεί στην υγρή και ζεστή της αγκαλιά Αναπαμένο για πάντα! Δε θέλει να γενεί άμμος… σκόνη στον αγέρα! Να σκορπίσει δίχως μιαν υπόσταση! Μα… αυτό προτιμά τη μάνα του τη θάλασσα! «ΕΥΔΑΙΜΩΝ ΣΥΡΙΑΝΟΣ»