ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - ΗΤΑΝ ΤΌΤΕ…

Ήταν τότε… αρχές του Μαγιού του μυροβόλου μες το ατέλειωτο πήγαινε έλα του χρόνου πέντε του Μάη ακριβώς… για δες σε γιορτάσι της φύσης τρελό… να το λες! Ήταν τότε… μες το πρωινό μια πορεία ειρηνική φαινόταν πως θα έχει μόνο οχλοβοή συνθήματα, φωνές, ιαχές και ξέχειλη η αγανάκτηση όπως και τόσες…. άλλη μια απλή και μόνο «παράσταση»! Ήταν τότε… στο κτήριο της Μαρφίν η Αγγελική όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι μισθωτοί το καθήκον της αυτή μόνον εκτελούσε και σε τίποτα για τέτοιο γεγονός δεν προσδοκούσε. Ήτανε τότε… που η φύση καρποφορούσε ενώ η Αγγελική το παιδί της κυοφορούσε θα φερνε σύντομα τον καρπό της στο φως μα… ήταν γραφτό να γενεί αλλιώς. Ήταν τότε…. καθώς η πορεία διάβαινε από μπρος μια σπίθα άναψε και σαν έλαμψε φως μολότοφ πολλές με μιας πεταχτήκανε και στις φωτιές αμέσως τα κτήρια ζωστήκανε. Ήταν τότε… που το κτήριο στις φλόγες τυλίχτηκε κι η ανθρώπινη ζωή με μιας εξαφανίστηκε…. μες τις φλόγες και τους καπνούς. Άλλο να το ζεις κι άλλο να τ’ ακούς! Ήταν τότε…. που χάθηκε έτσι άδικα η Αγγελική προτού το παιδί της να χαρεί κι αυτή χάθηκε όπως και τ’ άμοιρο της το παιδί δίχως καμιά σοβαρή αιτία κι αφορμή. Ήταν τότε… που στα «ψηλά» αυτή η είδηση πέρασε μα… τα «τετριμμένα» ποτέ δεν ξεπέρασε. Τώρα κανείς τίποτα απ’ αυτό δεν θυμάται και ούτε τιμωρήθηκε κανένας για να λυπάται. Ε! εσύ φίλε… τι κάνεις εδώ πέρα; Είπαμε: Ούτε γράμμα, ούτε μια γραφή στον αγέρα το επεισόδιο στ’ αζήτητα να πεταχτεί και το έγκλημα μια για πάντα να σβηστεί! «Ευδαίμων Συριανός»