Αμίλητος και σκεφτικός
μ’ ένα ακόμη τούβλο τον τοίχο του ψηλώνει
Ανέκφραστα γυρίζει και κοιτά
το από τ’ ανήλιαγο της ζωής του
μαραζωμένο γιασεμί
τον σκύλο του αλόγιστα να ξεριζώνει
Δε μιλά ποτέ για τα καράβια που 'χασε
που σαλπάρισαν δίχως εκείνον
Μήτε για τα ταξίδια που ποθεί
τα αλαργινά
που έπαψε πια να ελπίζει
Λυπάται μοναχά για το παρόν
Ξέρει πως κανείς
τον τοίχο αυτόν
δε του ζήτησε να χτίσει
Καημένο γιασεμί, δεν μπόρεσες το ανάστημά σου
πιο πάνω απ’ τον τοίχο να υψώσεις
.
/>*/<
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου