ΕΛΕΝΗ Σ. ΑΡΑΠΗ " Αλμύρα "

Άκου τον παφλασμό
θάλασσα είμαι και σε στοιχειώνω
σε πλημμυρίζω

άγγιξέ με ρέω χάνομαι ξεφεύγω.

Φυλακίζεται η θάλασσα.
Ίσως γι’ αυτό να λατρεύεται
χάνεσαι μες το αξεδίψαστό της
σε ρουφάει σε παρασύρει

ανέγγιχτο σε αφήνει.

Σε διαπερνά η αλμύρα
καίει τις φλέβες
την κουβαλάς
τη νοσταλγείς
στην ενδοχώρα της
σε εγκλωβίζει.

Φύγε τώρα.

Σε λίγο θα πνιγούμε
κι οι δυο.

Αράπη Σ. Ελένη
Με βράγχια ανασαίνω
Εκδ: Γαβριηλίδης