ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Ατιτλο "

Ακολουθώντας τα ίχνη που αγάπησα,
στης καρδιάς το περβάζι
είδα σ΄αφημένο χαμόγελο,
τα μάγια του ν΄απλώνει το φεγγάρι.
Κι από μια χαραμάδα τις ρυτίδες
της νύχτας να παίζουν ηδονικά
με το φως,
στο αμέσως μετά είδα ένα
λατρεμένο τίποτα.
Φταίει η νύχτα σου λέω
που μείναμε χωρίς φτερά,
φταίει και το φεγγάρι
που πλανιόταν πάνω στα χείλη μας
κι εμείς που τ΄αλαργεύαμε
από απόσταση.

Γρηγορία Πελεκούδα