Τι σε πειράζουν τα πουλιά Απ'το ψωμί που τρως ό,τι έπεσε τσιμπολογούνε Τι τα φοβάσαι τ' άγρια του δάσους Αυτά μονάχα εκεί που όρισε η φύση Γυρεύουν την τροφή τους Και όταν τραφούνε και χορτάσουν μες στην μονιά τους πάνε Μονάχα το τσακάλι και ο άνθρωπος φραγμό δεν έχουνε κανένα Στο αίμα κι' άλλο αίμα Δεν σταματούν να θέλουν Η τέχνη θα μου πεις η μουσική οι επιστήμες Η αρετή των φιλοσόφων Αχ αυτές οι εξαιρέσεις καρβουνιασμένη σάρκα Μυρίζουνε ακόμα Σαν κούτσουρα στο τζάκι τους ρίξαν στην φωτιά Γιατί η γη γυρίζει Γιατί φώναξαν την αλήθεια Γιατί η γνώση που ξεστόμισαν Τον φόνο σταματούσε Μην μου μιλάς γι αυτούς Αυτοί τ' ανθρώπινα δεν πράτταν Γιαυτό και άνθρωποι δεν ήσαν ήταν θεοί και άγιοι Απείχαν απ' το αίμα Ήταν πουλιά ήταν αγρίμια Μα πιο πολύ μυρμήγκια Ήσυχοι εργάτες του καλού Όπου σπυρί σπυρί Συνάζανε το φως Που κάποτε θα φέρει Έτσι πιστεύανε και έτσι πιστεύω μια νέα εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου