ΜΑΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΟΣ - Πέντε ποιήματα

i 

 "Άστεγοι στίχοι υγραίνουν τις 
αρτηρίες του νου... 
Άγονοι δρόμοι με σπασμένες 
ζωές... 
Χαμηλωμένα βλέφαρα 
με πνιγμένα χαμόγελα...
Ψυχή σαν πικρό τριαντάφυλλο
με αγκάθια δακρυσμένα...
Τρέμει στο ψίθυρο της νύχτας
και σιγοκλαίει,
μη σπάσει τη σιωπή,
με την κραυγή της ερημιάς...
Ονειρεύτηκε αμόλυντα άστρα...
Νοστάλγησε  εξώκοσμα όνειρα...
Τα κειμήλια της,
δεμένα σε ένα φορτωμένο ουρανό,
με ραγισμένα Φθινόπωρα...
Οι νυχτοπεταλούδες
σιωπηλές κραυγές,
γεμάτες πονεμένα αγγίγματα...
Στο δισάκι της
χάρτινες λύπες κουβαλά,
προσάναμμα για τα κρύα βράδια...
Στους δικούς της ήχους,
ένα δάκρυ κριτής,
ξενυχτά στη βαθιά σιωπή
των ματιών σου "...

(Marios.G.K)... 12/02/2017...

ii 

"Στο σκοτάδι αιχμάλωτη ακροβατεί 
στην όχθη της φυγής, 
από έναν απατηλό κόσμο, 
νοτισμένο με φθαρμένες ιαχές, 
κέρινα χαμόγελα 
και πρόσωπα χαραγμένα...
Στα σβησμένα δειλινά
στάζει λέξεις σε μουντούς αντίλαλους..
Σαν γιασεμί παγιδευμένη,
σε νηστικές μοναξιές...
Στης πόλης τον αχνό καίγεται
σε βωμούς ραγισμένων υποσχέσεων...
Νεκρές επιθυμίες...
Κρυστάλλινες σιωπές...
Άστεγη σε ένα πέλαγος νυχτωμένο,
που αναδύει την αρμύρα της πίκρας...
Αμίλητη στην άγνοια της βροχής...
Στο παραλήρημα των ονείρων...
Στη καταχνιά των σκιών...
Σιωπηλά ξάγρυπνα
στις πρύμνες των ματιών...
Υφαίνει ιστούς,
για αγγίγματα ψιθύρων...
Διψασμένη για μία πόρνη αλήθεια...
Ονειροπόλα ως το χαμό...
Ψυχή μου"...

(Marios.G.K).......... 23/04/2017....

iii

"Αναμνήσεις που αγρυπνούν 
στην μελαγχολία 
της αλήθειας, 
δέηση γίνονται 
στα εύθραυστα αναχώματα 
της ψυχής σου...
Χαραγμένες στη λεωφόρο
του νου από καιρό...
Ανεπούλωτες,
σέρνονται αθόρυβα
από τα έγκατα
μίας άηχης σιωπής...
Σε μια έναστρη νύχτα,
με ένα σαρκαστικό φεγγάρι,
η υγρασία της παρουσίας της,
σε απόσταση αναπνοής
από τις αισθήσεις σου"...

(Marios.G.K)... 26/02/2017...

iv ΕΣΥ

Άγγιγμα τυλιγμένο από  το ερωτικό σου 
άρωμα ξεγυμνώνει την ψυχή μου...

Ψίθυροι που ασελγούν  και ερωτροπούν
με το μυαλό...

Στων κυμάτων σου τα ακροδάχτυλα
βυθίστηκα...

Πάνω σε νοτισμένα  σεντόνια πόθοι
που ξαγρυπνούν...

Τρεκλίζει η λογική στο κατάστρωμα
των ματιών μας,

με ένα φεγγάρι να συσπάται στα
κορμιά μας...

Στον όρμο των χειλιών σου τα πάθη
μου κεντώ...

Ε Σ Υ...

Στα καλντερίμια της ηδονής σου
ακροβατώ...

Στήθη ζεστά που υψώνονται και
πέφτουν από τα χείλη της αγάπης...

Βουλιάζω μέσα στο σκοτεινό
δέρμα σου,

στις αμαρτωλές καμπύλες που τόσο
αδίστακτα με μάγεψαν...

Το λίκνισμα σου στην άβυσσο με τραβά.

Διψασμένος σαν αγρίμι στην πηγή σου
μπρος να σταθώ...

Να σε γευτώ,

να χαθώ...

και στον τελευταίο σπασμό του
κορμιού σου να ξαναγεννηθώ...

Ε Σ Υ...

(Marios.G.K)...........24/07/2016....

v 

 "Λατρεύω τις σιωπές που πλέουν
στο κορμί σου και με φέρνουν στην ακτή σου..
Ψίθυροι που γίνονται άρωμα μες τη σκούρα 
τη σιωπή...
Μύρισα απόκρυφη ευτυχία παραδόξων
αρωμάτων και μία στυγνή ανάμνηση,
αθώα σαν έμπνευση, ζαλισμένος από την
μυρουδιά μιας άοσμης μέθης...
Στίχοι γραμμένοι πάνω στο δέρμα σου...
Ζωή που πάνω σου γλιστρά,
σε φιλιά ματωμένα στην αιώνια ένωση...
Ακροδάχτυλα που σμιλεύουν τις επιθυμίες
σου, στη σφαίρα των ονείρων σου...
Σμίγουν οι ανάσες στον αέρα
και μπερδεύονται με τα κύματα της αρμύρας,
και μόνο οι σάρκες μπορούν να πούνε
τα ανείπωτα...
Διψασμένες ψυχές στις ζεστές κοιλάδες
των πόθων, με ένα φεγγάρι ασήμι σε μία
νύχτα μάγισσα γεμάτη από αύρα ζωής...
Συνθέσαμε γέφυρες με το νήμα της βροχής
του έρωτα, πάθους συνέχεια από τα
υγρά μας μάτια...
Γλυκιά μου ανάσα,
πάνω στο λαιμό της πάλι θα ξεψυχήσεις...
Συγχώρεσε σε τα χείλη μου..."

.