ΜΑΙΡΗ ΣΟΥΡΛΗ " Φτερά στον Ορίζοντα " Ποιητική Συλλογή

Μαίρη Σουρλή - Φτερά στον Ορίζοντα
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Ετος Εκδοσης - 2017
Κιάτο

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Το συνεχές της ποίησης

Όλα μπερδεύονται γλυκά στην ποίηση! Ξεκινάμε απ’ τα προσωπικά χρώματα 

των συναισθημάτων μας και φτάνουμε ως πέρα, ως τα φώτα της καρδιάς του 

κόσμου. Είναι η δύναμη των πραγμάτων η ποίηση… είναι η γεύση των 

πραγμάτων.

Ανάμεσα σε λουλούδια που ερωτροπούν, ανάμεσα σε άλογα που ανοίγουν τα 

φτερά τους, οι μουσικές αισθήσεις έρχονται, προσθέτουν, μας δίνουνε ζωή…

Όλα εν τέλει έρχονται και γίνονται ένα είδος από ατέλειωτη μαγεία…

Αισθάνομαι τις μοσχομύριστες πνοές γύρω μου κι εντός μου… Βλέπω το

κινούμενο αέρα που τρέχει… που έχει ποικίλους ήχους ευγενικούς…

Πόσο σε κάνουν να νιώθεις τη δύναμη του έρωτα! Πόσο σε κάνουν να

ερωτεύεσαι δυνατά!

Όταν ζητάς την ποίηση κάνεις αποδράσεις στον κόσμο… Θέλεις να χαρείς

ένα βαθύ όνειρο. Νιώθεις πυρετό, νιώθεις ανοίγματα… Ας ταξιδεύεις σε μια

λευκή μοναξιά… επιστρέφεις στον εαυτό σου, όπως τα αιμοπετάλια μες στα

ίδια σου τα κύτταρα. Επιστρέφουν, γυρίζοντας πίσω με μια κρυφή, ενεργή

ελπίδα στο μεγάλο σου το είναι, που ας μοιάζει στιγμιαίο… είναι τόσο δυνατό

και πραγματικό!

Είναι πραγματικά ασυγκράτητος ο πόθος της ποίησης! Είναι μια πραγματική

ιδέα! Διάπλατες οι ελπίδες βουτούν σε κυψέλες γνώσης από πόνο και χαρά.

Είναι σα να στρίβεις μυστικά σ’ ένα κρυφό μονοπάτι όπου αναζητάς αγάπη,

ευτυχία, ασφάλεια και σιγουριά.

Η ποίηση είναι αποκάλυψη! Είναι ένα φως που νικάει το σκοτάδι που

βρίσκεται μέσα σου! Είναι μια θέρμη, μια μελωδία, να βλέπεις τα άστρα να

επικοινωνούν στον ουρανό… Εσύ να τα βλέπεις όλα… να τα καταλαβαίνεις…

πως μέσα από μια βαθιά νοσταλγία και μελαγχολία βρίσκεται εν τέλει μια

θεία βούληση, σαν φλόγα που λύνει και απελευθερώνει τους ανθρώπους.

Η πίστη και αγάπη μου προς τις ομορφιές της φύσης και το Θεό και τα ηθικά

παραγγέλματα για την πατρίδα και το συνάνθρωπο συγκινούν ιδιαίτερα.

Είναι όμορφη η ποίηση… Όμορφος κι ο κόσμος όταν ανακαλύπτεις πως και

οι άλλοι άνθρωποι κάνουν τις ίδιες σκέψεις με σένα... Έχουν τους ίδιους

προβληματισμούς και καημούς... τα ίδια όνειρα.. τους ίδιους στόχους... τις

ίδιες ιδέες...

Κάθε μέρα απ’ την ώρα του πρωινού που ανατέλλει ο μεγάλος ήλιος ως την

ώρα του μυστικού, ιερού ηλιοβασιλέματος, το διάστημα που περνάμε και που

ζούμε είναι μια μικρή ιερή ζωή, όπου εξαπλώνουμε τόσο τη λαχτάρα μας για

θέματα που ζητούν εκπλήρωση επί γης…

Έτσι αφήνουμε το πνεύμα μας να περπατά ελεύθερο κι ανεξάρτητο…

Έτσι αφήνουμε την ψυχή μας διψασμένη για ποίηση…

Όλα αυτά μας κάνουν να αντιλαμβανόμαστε ότι την ποίηση πρέπει να την

μοιραζόμαστε, γιατί έτσι ξυπνάει ρίγη συγκίνησης και προσμονής..!

Η γοητεία της πένας

Πυκνό μυστήριο.. αέναη φλόγα..
Καθρέφτης αυτογνωσίας..
Ερωτικό πέταγμα λύτρωσης στο θείο
σέρνει κάθε φορά την ψυχή
που αγαπά ν’ αφιερώνεται..
Ο ποιητής νοσταλγεί καθετί που έζησε
μες στη ζεστή αγκαλιά τ’ ονείρου..
Έχει χτίσει τον κόσμο του βαθιά.
Τον επισκέπτεται..
αρδεύει νόημα ζωής,
υψώνοντας λόγο κι έργο στον ουρανό.
Προσπαθεί ν’ ανακαλύψει
μέσα απ’ τις φωνές που αντηχούν
σε στίχους παρθένους,
τα μυστικά των αστεριών
σπερματίζονας τους με αύριο.
Στάζει της καρδιάς η μελάνη στο χαρτί,
στου νου τις σελίδες
καρπώνονται φως οι στιγμές..
Στο χαρακωμένο καμβά της σιωπής
οι λέξεις γίνονται έλξεις,
ντύνουν τις ενδόμυχες σκέψεις
σφιχταγκαλιάζοντας συναισθήματα..!

❁  ❁  ❁  ❁

Ενατένιση ουρανού

Στη μελαγχολική εποχή του σκοταδισμού
στα χαστούκια της βροχής,
στις αντιφάσεις του είναι και του φαίνεσθαι
στην πίκρα της αλήθειας,
στα δέντρα των αδικουμένων
στη χαμένη λευτεριά, στα φθαρτά,
στο σισύφειο αγώνα,
άγνωστη γαλήνη που απλώνεται στο άπειρο
καρτερεί η ψυχή για ν’ αράξει
μ’ αναπνοές αγάπης, που ενσταλάζουν
μοσχοβολιές ελπίδας μιας ανατολής,
για να σκορπιστούν τα νέφη
ντύνοντας με μουσικές αισιοδοξίας
τους ορίζοντες ..
Πόσοι καημοί, πόσα βάσανα..
Πόσες λανθασμένες επιλογές..
Πώς να βρούμε το ξαγνάντι ονείρων;
Πώς να βρούμε φωνή
να τραγουδήσουμε κάποιο ζεϊμπέκικο;
Ένα άσπρο πουλί φοβισμένο
περιφέρεται στου οράματος τον ουρανό,
οσμίζεται ποίηση στον αέρα,
χαιρετά τα σιωπηλά άνθη
και με σέβας λιτανεύει:
Ω, καρδιά νοσταλγική των δικαίων
θα γυρίσουμε στη λησμονημένη
ομορφιά της λευτεριάς μια μέρα,
παίρνοντας φως απ’ τις φλέβες της ζωής
κι απ’ το αμέριμνο χαμόγελο ενός παιδιού..!

❁  ❁  ❁  ❁

Τα θαύματα της ζωής

Πώς να χωρέσει στους στίχους
τόση αρμονία με ήχους
η τόση τρυφερότητα της ποίησης
η ένθερμη υπομονή, το σύνολο της συγκίνησης;
Η νιότη, τα τραγουδιστά όνειρά μας
τα γλυκύτερα δώρα ζωής που προσμένουμε
είναι τα πλάσματά μας
τα πολύτιμα μαργαριτάρια της ψυχής μας
που φτιάχνουν τον καθαρό καθρέφτη μας.
Στο ωραίο δέντρο της μητρικής αγάπης
που δίνεται κι απλώνεται μονάχη
έτσι απλά, βαθιά και δεν αλλάζει
ανοίγονται ώριμες αγκαλιές
με τρόπους στοργής και πειθαρχίας.
Ανορθώνονται αξίες και ιδανικά
ανθοκλάδια σε φωτεινές φυλλωσιές
κελαηδίσματα, άνθη με καλόχυμους καρπούς
εκεί που μιλούν οι καρδιές.
Λέγοντας ευτυχία
κλείνουμε χίλιους αρωματισμένους
ζωηρόχρωμους κόσμους
τα θαύματα της ζωής, τα παιδιά μας
που φέγγουν τη ρόδινη αυγή της γενιάς μας.
Γευόμαστε γνήσια ικανοποίηση.
Κάνουν την αύρα της ψυχής ν’ ανεβαίνει.
ξεκούρασης φωνή
το ζωγραφισμένο χαμόγελό τους μας πληρώνει
την ελπίδα τους ν’ ανατέλλει.
Αστέρια, ήλιοι, φεγγάρια πλέουν στο βλέμμα τους
η ζωή σφύζει γύρω τους από χαρά.
Παρόλο τα δύσκολα
πάντα θ’ αναζητούν σε ξέφωτα ανταύγειας
την έκπληξη κι ομορφιά..!

❁  ❁  ❁  ❁

Πεμπτουσία

Σ’ ένα χορό ψυχής με τ’ άστρα
με ολάνοιχτα φτερά στο φως,
μιλάνε με μουσική τα βλέμματα της αφής.
Μαγεία ζωής με χρώμα κι άρωμα
μια ορμέμφυτη χαρά αστραπής
αναφτέρισμα νου, ένα δάκρυ,
ένας έρωτας στέλνει σκέψεις σε παραδείσους.
Λέξεις πουλιά ξεχύνονται μέσα απ’ τις σελίδες.
Ο άνεμος σέρνει ελπίδες θαλερές
στάζει ανθοκέντητα φιλιά,
σκορπίζοντας το φόβο, τη θλίψη, τα παράπονα.
Κάτι μέσα μου στενάζει..
αδυνατώ στο μυστήριο ν’ αντισταθώ.
Αχ δώσε μου Θεέ μου να αισθανθώ
τους πολυπόθητους παλμούς μιας καρδιάς,
άσε να γίνω το χαμόγελο
που θα χαϊδεύει τ’ όνειρά της.
Μέσα απ’ τον πόνο έρχεται η εξέλιξη της αγάπης
που μπορεί όμως να καλύψει όλο τον πόνο.
Στο χρόνο που παίζει ανταύγειες
στου γαλάζιου τις διαδρομές..
μεταξύ ουσίας και πτώσης,
τραβώ ολόισα στο δίκιο, την αλήθεια
δε θέλω να χαθούν οι στιγμές
γι’ αυτό ζω δυνατά με τον εαυτό μου
παλεύοντας με το κύμα
που αγγέλλεται την αναγέννηση..!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Η Μαίρη Σουρλή γεννήθηκε μες στην άνοιξη, που ξεφυτρώνουν λουλούδια, ψυχές, χαμόγελα και λόγια!

Μεγάλωσε στο γραφικό χωριό Βαμβακού Λακωνίας.

Μετά τις σπουδές της και τα χρόνια παραμονής της στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας σήμερα κατοικεί μόνιμα στο Μούλκι (Κιάτου) Κορινθίας.

Ασχολείται με την ποίηση και τον πεζό λόγο.

Έχει εκδώσει τα πεζά:

“Το παιδί που νοστάλγησα”

“Ο περιπλανώμενος νους ανιχνεύει το νόημα της ζωής”

“Περπατώντας την ελληνική ψυχή με αφορμή την κρίση”

και τις ποιητικές συλλογές:

“Μονοπάτια αφύπνισης”

“Καθρεφτίζοντας την ψυχή”

“Ρίγη προσμονής” και

“Φτερά στον ορίζοντα”.

Έχει ακόμη πολύ ανέκδοτο υλικό.

Είναι μέλος λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων της Κορινθίας.

[Μέλος της Εταιρείας Κορίνθιων Συγγραφέων,

Μέλος του Συλλόγου Στέγης Πολιτών Σικυωνίων,

Μέλος του Συλλόγου Δραστηριοτήτων των Γυναικών Μουλκίου

μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας “ΧΕΙΛΩΝ Ο ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΣ.”

και μέλος στο Διεθνές Πολιτισμικό Κέντρο “Ανάδρασις” ]

Επίσης συνεργάζεται με το περιοδικό “ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ”

Το αγαπημένο της μότο είναι, αντιστεκόμαστε, χαμογελάμε! Το χαμόγελο και η θέλησή μας για ζωή είναι η δύναμή μας! Μην ξεχνάμε τις αισθήσεις μας, ν’ ακούμε, να βλέπουμε, να μυρίζουμε, να γευόμαστε, ν’ ακουμπάμε!

Ευγνωμονεί τον Πανάγαθο που μπορεί ν‘ αντικρίζει κάθε μέρα τη γιορτινή ματιά του ήλιου! Λατρεύει τη ζωή, τη φύση, το πορτοκαλί της ζωντάνιας και της έκπληξης κι όσους την κρατούν χαμογελαστή. Ονειρεύεται έναν αλλαγμένο κόσμο. Αν δεν της αρέσει αυτό που την περιβάλλει, δημιουργεί το δικό της κόσμο.

Νιώθει πως δοκίμασε να φυτέψει ακόμη ένα δέντρο και πως υπάρχουν ακόμη χιλιάδες ανείπωτα λόγια, που σχηματίζουν την τέχνη της ζωής!