ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ '' Κυριακή ''

Mαγείρεψα. Με αγάπη για τους κοντινούς μου ανθρώπους. Έβαλα μπαχαρικά στο κοκκινιστό μου φαγητό και σκέφθηκα πόσο λείπει πια το μπαχαρικό που νοστιμίζει τη ζωή μας το χιούμορ που κάνει να φανεί το φως κι ο ήλιος της ψυχής.Κανέλα και γαρύφαλλο πικρόγλυκες οι αναμνήσεις. Δάφνη της λησμονιάς των ματαιώσεων. Αλάτι και πιπέρι για τις αντιθέσεις.

Έστρωσα τραπέζι για το γεύμα της Κυριακής. Συνεύρεση υπό το πρίσμα της ανάγκης για επιβίωση.Το χοϊκό , το χθόνιο , το χαμηλό κομμάτι μας.Να τραφεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, να εξορκίσει τον αρχέγονο τρόμο της πείνας κι όπου ένστικτο εκεί η αγριότητα , η απληστία, η παραφορά ,το πρωτογενές ειλικρινές στοιχείο μας. Μα στην πρώτη μπουκιά που θα τέρψει το λάρυγγα πνευματική διάσταση θα πάρει προσφοράς αγάπης κι ευχαριστίας για τον επιούσιο. Ω! Ο επιούσιος.Η ζωή είναι το σήμερα.Μόνο!

Στη σκέψη μου η αναπόληση μιας Κυριακής παλιάς που η σύγχρονη πραγματικότητα την σήκωσε σα φύλλο και τη στροβίλισε με δύναμη ψηλά για να την αφήσει στης πατρικής γης το φιλόξενο χώμα. 

Τότε... 

Aποβραδίς το μεγάλο τραπέζι στρωνόταν με το κατάλευκο καλοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο. Αισθητική στον έλλογο εκπολιτισμένο νου.Στην ψυχή του σπιτιού στην τραπεζαρία.Με πολλή προσοχή υπολογισμένα τα σερβίτσια, τα κολονάτα ποτήρια και οι πετσέτες με το κεντητό μονόγραμμα της γιαγιάς.Ξημερώματα Κυριακής η γιαγιά ο παππούς έφευγαν για την εκκλησιά κι εμείς οι υπόλοιποι λίγο αργότερα.Από την κουζίνα ήδη μοσχοβολούσε το φαγητό. Η μαμά επέβλεπε για το κάθε τι.Επιστροφή από την εκκλησία με μοσχομυριστό καφέ και κουλουράκια πορτοκαλιού. Ακολουθούσε το διάβασμα της εφημερίδας και συζήτηση για τα νέα της ημέρας, της εβδομάδας στο ευρύχωρο σαλόνι.Εμείς τα παιδιά στο μεγάλο κήπο παίζαμε μέχρι την ώρα που η φωνή της μαμάς θα μας καλούσε. Ο καθένας είχε τη θέση του. Στα δεξιά του παππού η μαμά και της γιαγιάς ο μπαμπάς και με σειρά εμείς και οι φίλοι που είχαν προσκληθεί.Προσευχή ευχαριστηριακή και χιούμορ από τον παππού: ''ωραία η κανάτα η κρυστάλλινη Bασιλική τη θαυμάσαμε όλοι ...μα φέρε τώρα εκείνη τη μεγάλη της κουζίνας να κάνουμε τη δουλειά μας.''H μαμά να μας κοιτά στα μάτια να δει την απόλαυση καθώς δοκιμάζαμε το καλοσερβιρισμένο φαγητό.Τέλειο είναι να λέμε όλοι και να το εννοούμε. Θέλω και δεύτερη μερίδα... Όλοι μαζί να απολαμβάνουμε, να ευχαριστούμε, να χαιρόμαστε την Κυριακή που έμοιαζε γιορτή και ήταν γιορτή. 

''Όταν κάνεις ευτυχισμένους τους ανθρώπους που αγαπάς, νιώθεις κι εσύ ευτυχισμένη''ακούω να μου ψιθυρίζει με νόημα και συγκατανεύω. 

Το δοτικό ήθος η ουσία της αρχοντιάς, της τέχνης του ζην και του ευ-ζην μα πάνω απ όλα της αγάπης.