ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ - Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΗ

Ιακωβίδης Γεώργιος-Άνοιξη, 1927

Η δική μου άνοιξη είναι και πόρνη και αγία και μας κοιτάζει στα μάτια με νόημα. Κάνει χατίρια σε όσους δεν ένιωσαν τρυφερότητα και είναι εδώ για να αγκαλιάζει τα λάθη, να υλοποιεί υποσχέσεις και να διώχνει τη μαυρίλα στα ζόρια μας. Η δική μου άνοιξη θέλει έρωτες και καυτές ανάσες.

Αγαπά όσα γίνονται πάνω σε ένα κρεβάτι και γύρω από ένα τραπέζι ή και αντίστροφα… δεν είμαι σίγουρη, πάντα με μπερδεύει γλυκά. Αγαπά εκείνους που συντρίβονται και τους βοηθά να σηκωθούν δίνοντάς τους το χέρι. Αγαπά τις καρδιές που φτερουγίζουν και τα κορμιά που λιώνουν από αϋπνία τα σεντόνια το βράδυ.

Αγαπά τα ευτυχισμένα παιδιά, αφήνει χρώματα στο γκρίζο και προσπαθεί να γλυκάνει τις απώλειες των φίλων του περασμένου χειμώνα. Όσων έφυγαν από τα χέρια μας, όπως φεύγει το νερό από τη χούφτα μας. 

Η άνοιξη η δική μου θέλει πολιτικούς που από το παράθυρό τους τις νύχτες ακούν κάποιον που κλαίει και φοβάται και είναι εκεί γι’αυτόν, χωρίς να σφυρίζουν αδιάφορα έναν γελοίο και ξενέρωτο σκοπό. Η δική μου άνοιξη περνά κάτω από σπίτια έρημα, αλλά βλέπει φώτα αναμμένα. Ζει για τις αναμονές. Και ονειρεύεται χορτάτους ανθρώπους και χορτασμενα συναισθήματα.

Δεν αγαπά τα κοσμητικά επίθετα και τα θεωρεί τόσο περιττά, όσο και το μακιγιάζ σε μία παρθένα παραλία τον Ιούλιο. Η δική μου άνοιξη θα μας σώσει και θα σωθεί, αλλά μισεί τους σωτήρες. 

Σιγά σιγά σκάμε μύτη στις γειτονιές το βραδάκι. Από το απέναντι μπαλκόνι ακούγεται σαν μυστικό ξόρκι…μην τον ρωτάς τον ουρανό. Αποσυντίθεσαι, λιώνεις χωρίς την παραμικρή ελπίδα στερεοποίησης, μα δε σε νοιάζει. Βαλσάκι, αγκαλιά και ίσως αντέξουμε!.. Έχει γούστο να είναι στις μνημονιακές μας υποχρεώσεις να μη χορεύουμε ένα βαλσάκι…

Πες μου δυο ερωτόλογα, να τη βγάλω κι απόψε!