Να, άνθρωποι
άλλαξε ο κόσμος.
Γέρασε ο θάνατος
και το παρελθόν έγινε μέλλον.
Ρέει το μέλι στις καρδιές.
Οι μάσκες δεν έχουν
πια θέση στα γόνιμα χωράφια.
Στα ηφαίστεια οι λάμψεις ( άπλετα)
βγαίνουνε
και πετάνε
μέχρι τον Θεό.
Τα μάτια λησμονούν τη λησμονιά
και το τέλος αντικρίζουνε ,
δίχως φόβο.
Λαμπάδες ανάβουν οι ξωμάχοι
στα δέντρα
και τα πέτρινα θυσιαστήρια
σπάνε και γίνονται
κομμάτια.
Μέσα τους αναβλύζει
φως και αίμα,
αγιασμένο απ’ τις νύχτες.
Οι βλάσφημοι σκούζουν
και στα χαλασμένα ρολόγια
γαντζώνονται,
για έλεος παρακαλώντας.
Το φως αρνιέται
τη γεωμετρία
και στους λαβύρινθους
δρόμους ανοίγει στα
τραγούδια.
Πίστη κι εικόνες γεννούν,
χάδια για τις γυναίκες
που τα πεθύμησαν αιώνες,
στις ερημιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου