ΙΩΑΚΕΙΜ ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ " Ατιτλο "

Georgia O'Keeffe

Στη διάλεκτο του πόθου μου
πενήντα λέξεις έπλασα
να συνάξω του φωτός του νόημα
που φέγγει από τα βάθη του φύλου σου.

Άπειρο.
Εντός του εγώ
η αστροφεγγιά που τρέμει

Ροδόκηπος.
Χίλια ρόδα εκατόφυλλα
ανοίγουν τα εκατό χιλιάδες πέταλα τους

Ψίχα ζεστού ψωμιού
στον ουρανό σου μουσκεμένη

Ιππέας
των ονείρων μου
στο λιβάδι με τους ανθισμένους στεναγμούς

Η μικρή κόκκινη μου βάρκα.
Φουσκωμένα
τα λευκά πανιά του στήθους σου.
Σαλπάρω στα ουράνια.

Εκμαγείο μου.
Χύνομαι εντός σου
να πάρω το σχήμα σου

Η Πόα σου.
Και η ανάσα σου να ανασαίνω.
Αρκούν για όλα τα θαύματα

Κολυμβήθρα.
Χίλιες φορές στα νερά σου εμβαπτίζομαι
χίλιες με ονοματίζεις

Όαση
καταμεσής της ερημιάς.
Δίψα γυμνή
σε προσεγγίζω

Λεπίδα
μπηγμένη ίσαμε την αορτή.
Αν τραβηχτείς
πεθαίνω

Φτερογονία.
Ώση την ώση
εξωθείς
τις φτερούγες να φυτρώσουν

Γη
και ύδωρ
μου προσφέρεις

Εκκλησιά
στην κορυφή των ανέμων σου.
Γονατιστός προσέρχομαι
να προσευχηθεί η σάρκα στο θεό της

Η πείνα μου
σε όλα τα όνειρα

Δεύτερη καρδιά.
Με μοιράζεις
σε τοπία πρωτόγνωρα στο σώμα μου

Γένεση.
Γεννιέμαι στο φως
του κόσμου μέσα σου
τυλιγμένος τα υγρά σου

Ξεδίψασμα
της ρίζας που βαθαίνει
εκεί που αέναα ξαναγεννιέται η ζωή.

Δέλτα
του ποταμού που κατεβαίνει απ τη γύμνια σου
εκβάλλοντας
στη θάλασσα που είμαι

Σμίλη
Πλάθεις την αφή μου
ανάγλυφη

Άνοιξη.
Κάθε σχισμή μου σε προσμένει.

Η άλλη μου όχθη.
στο αχανές.

Σύνοψη
όλων των πόθων.

Χύτευση.
Κυλάω σε καλούπια
καμπανών.

Σάρκινος
καταρράκτης
Ω! Πως παφλάζει διασχίζοντας την κοίτη μου.

Κοχύλι
που αντιβοά
το σάλο του βυθού

Συγκομιδή.
Είμαι μια άγονη γη
όταν εσύ δεν είσαι μέσα μου.

Μόσχευμα φωτός
Ράψου στο πρόσωπο μου
όψη οριστική να αποκτήσω.

Αγιασμός.
Με εξαγνίζεις.

Τρύγος.
Αντιλαλώ τραγούδια τρυγητών.

Λάβαρο μου.
Ανένδοτος.
Ενάντιος στο θάνατο.

Εδέμ
Ζαρκάδια ξεπηδούν
μέσα από χαδιών συστάδες.
Αηδονολαλήματα
στις φυλλωσιές των δέντρων.
Πρωτόπλαστος, αδαμιαίος

Άλλο μου μισό.
Γέμισε με
ολόγιομος να γίνω.

Νύχτα
με εννέα φεγγάρια
Κοπάδι λύκων η σάρκα μου
αλυχτά τ’ όνομα σου

Φωτογονία.
Πιδακίζουν
σφύζοντας
οι λάμψεις μου

Ιθάκη
της κραυγής μου.

Φλόγα.
Με λιώνει
με σκορπίζει
και πάλι με ενώνει
σε όψεις ενός πλάσματος
που σπαρταράει και λάμπει.

Είναι μου
Αυτό που είμαι γίνομαι.
Με σύστησες στον εαυτό μου.
Με υπάρχω μέσα σου.

Μάνιασμα.
Ανάγκη
να σκάψω το χώμα με τα νύχια
να ξεθάψω ανάσες ακόμα ζωντανές,
να σχιστώ
να τρέξουν χρώματα
να γδαρθώ
να αλλάξω το δέρμα μου
να τρυπήσω το σκοτάδι μου
να ματώσω πάθος
να κυλήσω
να κυλιστώ σε χώμα υγρό
σε φύλλα και χόρτα νοτισμένα.

Λύσσα μου.
Ποθορραγώ από τα βλέφαρα.
Στάζει η λαγνεία απ’ τα δόντια μου.

Κραυγές ενσαρκωμένες.
Ο αντίλαλος του πόθου μου
στη θαλασσοσπηλιά σου.

Πατρίδα μου.
Καταγωγή μου.

Δρόμος της επιστροφής.
Να κατοικήσω
τα οριστικά μου χέρια.

Θαυματουργία.
Κάνεις τα πουλιά μου να μιλούν.
Τα λουλούδια να πετούνε.

Κοιλάδα.
Όπου αναπαύονται δικαιωμένα
τα πεφταστέρια

Φωτόσκαλα
ουρανομήκης.
Να ανέρχομαι στη χλόη του ουρανού
να συνομιλώ με τους μικρούς μου αγγέλους.

Η κορυφή μου.
Εκεί ψηλά
συνδιαλέγομαι με το αχανές
με τη λαλιά του καθαρού ανέμου.

Χαράκωμα.
Ζωσμένος το κορμί σου
επελαύνω
να ανακαταλάβω τη ζωή.

Κατακλυσμός.
Οι λάμψεις των αστραπών
που με γεννάς
φωτίζουν την αλήθεια μου.

Κιβωτός
Όλα τα θηλαστικά αισθήματα συρρέουν σε ζευγάρια.
Διασώζουμε του κόσμου τις αλήθειες
να ανακοσμογονήσουμε την πλάση μας
στην κοσμοχαλασιά

Ήλιε μου.
Λιώνεις τα χιόνια
αιώνων προσμονής

Και υπάρχουν άλλοι τόσοι τρόποι
Να σε εννοήσω ακόμα.