ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΣ

Θωρούσαμε την απεραντοσύνη σου ολάκερη ν’ απλώνεται μπρος στα πόδια μας! Δέσαμε μες τ’ όνειρο μας για σε μια στιγμή την ελπίδα καρτερώντας σε! Μ’ όλες τις προσδοκίες μας που σάξαμε στ’ όνειρο μας Στεριώσαμε όλη τη δύναμη της ύπαρξης μας προσδοκώντας Το πρωτόγνωρο της δικής σου απαντοχής! Ανάσα την ανάσα! Ώρα την ώρα! Λεπτό το λεπτό! Δίχως καν αναπαμό! Και… σαν πραγματώθηκε τ’ όνειρο στο καθημερνό γίγνεσθαι Στηρίξαμε ολάκερη την ύπαρξη μας επάνω σου! Κάθε μια στιγμή στην αγκαλιά σου φάνταζε ολόδροση! Κι’ έδινες μιας ατέλειωτης απόλαυσης χαρά! Ήσουν η ελπίδα της προσμονής! Το γέλιο στ’ άλικα χείλη μας! Το παιχνίδι των κυμάτων σου η χαρμονή ενός ατέλειωτου παιγνιδιού! Ήσουν εσύ γυναίκα, ερωμένη και μάνα μας! Το τίποτα και τα πάντα! Παντοτινή αφέντρα μας και κυρά! Ανείπωτο όνειρο καρτερικής απαντοχής! Στηρίξαμε τη θεμελίωση μας πάνω σου! Αργάστηκε το κορμί στην αλμύρα σου! Δεθήκαμε και γίναμε ένα με σε! Κι’ ο καθημερνός σου ρόγχος πηγή έμπνευσης Σ’ ένα ατέλειωτο πήγαινε έλα καθημερινότητας! Η ανάσα μας αρμονικά συνταίριαζε με τον αχό του κύματος! Ήσουν η μοναδική απαντοχή μας! Το λίκνο της ύπαρξης μας! Ιδανική ύπαρξη χαράς! Τ’ ατέλειωτο τραγούδι της θάλασσας! Το συντροφικό φτερούγισμα των γλάρων Και τ’ αστείρευτο πλατάγιασμα των κυμάτων! Πολυφωνική απαντοχή του Είναι μας! Ναι!!!`- Θάλασσα μου! Αρχή και τέλος της διαδρομής! Στοιχειώσαμε μέσα σου! Δε λογιάζουμε στιγμή δίχως εσέ! Μουράγιο και καρτέρεμα! Τ’ ασπρογάλαζα νερά σου παιγνιδίσματα της φαντασίας! Πάντα η απεραντοσύνη σου μας τραβά όλο και πιο κοντά! Βάλσαμο και παρηγοριά στ’ ατέλειωτα προβλήματα μας! Μας δέχτηκες στην υγρή αγκαλιά της παντοτινής σου ύπαρξης Εμάς τα πρόσκαιρα διαβατάρικα πλάσματα της στεριάς! Μια στιγμή να βρεθούμε άροδο Καρτερούμε πάλι την αγκάλη σου! Ξανά και ξανά! Να ‘ταν μπορετό να στεριώσουμε μια για πάντα μέσα σου! Να μη χωρίσεις ποτέ από μας! «Ευδαίμων Συριανός»