Περιμένοντας το λεωφορείο κάποιος ηλικιωμένος με πλησίασε Με το θάρρος και την άνεση που έχουν οι μεγαλύτεροι στα χρόνια με ρώτησε: Ποιος σου μάθε να τραγουδάς και Να ζωγραφίζεις Ούτε τραγουδάω ούτε ζωγραφίζω κύριε θα με περάσατε για άλλον Με κοίταξε γελώντας Ξέχασες ότι όταν ήσουν παιδί Αυτά τα δύο τα γνώριζες Τραγούδαγες με την άνεση ενός επαγγελματία Ζωγράφιζες όπως οι μοντέρνοι ζωγράφοι Ήσουν έτοιμος καλλιτέχνης Και μετά σου είπαν πως πρέπει να μάθεις Αυτό που ήδη ξέρεις και ξέχασες πως δίχως τις σκέψεις Ελευθερώνεται από μέσα σου ή ουσία που λέγεται αρμονία διαμέσου της έμπνευσης Γίνεσαι μέρος του όλου Ποιος είσαι κύριε;;;; Με ρωτάς και απαντάς μαζί;;; είπε και χάθηκε αφήνοντας στα χέρια μου Ένα άσπρο βότσαλο και ένα μικρό κοχύλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου