Ακολουθώντας το νόμο της φύσης!
Ο βράχος ορθώνεται εμπρός μου πελώριος στην κορφή του βουνού! Πέτρα γρανιτένια, δίχως ούτε μια σπιθαμή χώμα ανάμεσα. Μα… στην κορφή δίχως μια κάποια εξήγηση, δίχως μια δικαιολογία… έχει φυτρώσει μια ελιά! Έχει φυτρώσει στου βράχου κάποια σχισμάδα! Καθώς με δυσκολία ανεβαίνω το θωρώ, δίχως να μπορώ λογικά να το εξηγήσω. Στην αρχή μικρό κι’ ασθενικό δεντρί, βγήκε δειλά – δειλά… μα τώρα έχει κιόλας θεριέψει, γίνηκε δεντρί ολάκερο, δίνοντας καρπούς σ’ όποιον μπορεί να τους μαζέψει… μα τόσο ψηλά και απότομα που είναι πάνω στον βράχο, εκεί όπου δηλαδή φύτρωσε, είναι πολύ δύσκολο να τη φτάσεις! Δίχως μια προφανή αιτία και εξήγηση, βρέθηκε εκεί αυτό το λυγερό δεντρί! Φύτρωσε δίχως καν ένα κάποιο γιατί! Απλά… φύτρωσε και μεγάλωσε, δίχως κανείς να το φροντίσει… εντελώς μόνο! Έγινε δεντρί τρανό… δέντρο ολάκερο, με τον καιρό! Μοιάζει με θάμα… μα δεν είναι! Είναι η ίδια η λειτουργία της Φύσης, που καλύπτει έως και την τελευταία σπιθαμή χώμα, με φυτά και δέντρα! Αυτό είναι το έργο της και αυτό πάντα γνωρίζει να κάνει σωστά! Το έργο της μητέρας Φύσης! Αυτό και μόνο την καταξιώνει στα μάτια όλων!
Απορίας άξιο το πως κατάφερε και μεγάλωσε! Παράξενο και το πως βρέθηκε ο σπόρος εκεί! Μάλλον από απορρίμματα πουλιών ή από ένα δυνατό φύσημα του αγέρα… που ανέβασε κάποιο καρπό εκεί ψηλά! Ακόμη μπορεί να έφτασε εκεί με κανένα πουλί! Το τελευταίο φαντάζει δύσκολο… μα όχι και αδύνατο… μπορεί να μη στέκει στη δική μου λογική… αλλά όλα μπορεί να είναι τελικά δυνατόν να γενούν! Αφού βρήκε ο σπόρος έδαφος και φύτρωσε πάνω στον άγριο αυτό βράχο… όλα είναι δυνατά για τη Φύση! Δεν αποκλείεται το παραμικρό! Αυτό είναι και το μεγάλο θάμα της Φύσης! Βλάστησε πάνω σε μια σπιθαμή χώμα! Παντού ζωή… ακόμη και μες στη νεκρή φύση!
Πώς άραγε έγινε αυτό; Μα το τυχαίο είναι το πιο πιθανό! Κάτι που ίσως ξεφεύγειαπό τη κοινή λογική… ίσως κάτι το αναπάντεχο, να συνέβη και εδώ! Μα.. να πέσει ακριβώς πάνω σε μια χούφτα γης… ούτε πιο δω… ούτε πιο ‘κει… μα πάντα ακριβώς στο λίγο χώμα, που πιθανό να βρίσκονταν εκεί! Κάπως έτσι… δημιουργήθηκε αυτό το θάμα της βλάστησης! Γιατί το σύγνεφο πάντα αδειάζει, σαν έρθει η ώρα του πάνω σε όλους το νερό που κουβαλά… δίχως διάκριση καμιά! Έτσι κάπως έβρεξε εδώ… πάνω σε ένα κουκούτσι, που δίψαγε για μια στάλα νερό! Το λιγοστό χώμα αφράτεψε… όπως αφρατεύει πάντα με το νερό και λίγη υγρασία, βοηθώντας να βγει το φύτρο στο φως και να απλώσει στέρεα τις ρίζες του στο χώμα! Αγέρας, νερό και φως, δώσανε ένα γερό χέρι βοήθειας στο φύτρο από το σπόρο! Φαίνεται το χώμα ήταν αρκετό, όσο λίγο και να ‘ταν, ώστε με τη βοήθεια της ρίζας του γραπώθηκε και στέριωσε στο γρανιτένιο αυτό βράχο! Μα… τόσο πολύ που θέριεψε… χρόνο με τον χρόνο, κι’ άπλωσε κλώνους… τόσους… που γιόμισε η κορφή
με αυτό, που τώρα στολίζει το βράχο με το αγαθό της Φύσης… ένα δέντρο χάρμα!
Το πιο παράξενο όμως… είναι που μήτε ο αγέρας… που ώρες - ώρες λυσσομανά και αγριεύει, δε μπόρεσε να την πλαγιάσει ή να την ξεριζώσει! Είναι καλά μαγκωμένη η ελιά πάνω στην κορφή… κι’ ας έχει μόνο μια χούφτα γης στις ρίζες της! Πεισματικά κρατά αγέρωχα στητό το κορμί της… πάνω πάντα στην κορφή, ατενίζοντας τον γαλάζιο ουρανό και απολαμβάνοντας άπλετο ήλιο! Τροφή κι’ ανάσα της το νερό, που ρίχνει το σύγνεφο… όποτε το θυμηθεί! Της είναι αρκετό και της αρέσει αυτό που γίνεται! Αποτέλεσμα να βρίσκεται πάντα ανθηρή! Καρπίζει κάθε φορά που πρέπει, δίχως να σκέπτεται… το ποιος θα μαζέψει τις ελιές! Ελεύθερη…μες τη φύση επάνω στη κορφή του δυσπρόσιτου αυτού βράχου, δίχως να έχει κάποιο να την ορίζει, δίχως την φροντίδα κανενός… έτσι ανέμελα αφημένη στην τύχη της εντελώς μόνη… μα ελεύθερη να χαίρεται την φύση.
Κάνει αυτό που της όρισε ο εαυτός της… να καρποφορεί, γιατί αυτό είναι στη φύση της… αδιάφορο αν είναι αρεστό σε άλλους ή όχι! Δεν χάνει τον καιρό της άδικα και αν κανείς, δε γευθεί τους καρπούς της… δεν τη μέλλει! Δε έχει τη λογική του ανθρώπου… αλλά κάνει ακριβώς αυτό, που είναι ο προορισμός της.. απλά καρποφορεί! Τι κι’ αν ποτέ κανείς, δεν τις μαζέψει τις ελιές της … θα γενούν άριστο λίπασμα για αυτή την ίδια! Να δυναμώσει, να θεριέψει πιο γερό κορμό, όπως ήδη το έχει κάνει αρκετά! Τον τρόπο τον έχει και όλο μεγαλώνει! Ξέρει να ζει αρμονικά μες τη φύση, γιατί και αυτή είναι ένα κομμάτι της. Δε θέλει κουμάντο από άνθρωπο!
Δυναμώνει και θεριεύει συνεχώς ζώντας μόνη της! Το πιο απαραίτητο της είναι το νερό, αλλά και ο αγέρας, που μαζί με το λιγοστό χώμα που ήδη υπάρχει… και μαζί με το φως μεταμορφώνεται μέρα με τη μέρα! Διαφορετικά δημιουργείται έρημος και ο αγέρας σηκώνει παντού αμμοθύελλες! Γιατί γίνεται σκέτη άμμος το χώμα! Εκεί δε φυτρώνει τίποτα!! Το ξέρουμε αυτό ήδη αυτό!
Πάντα σαν αγναντεύω το δέντρο της ελιάς, θαυμάζω τη δύναμη της Φύσης… που στολίζει πάντα τη μάνα γη! Λίγη υγρασία και ένας σπόρος… μια μικρή αφορμή δηλαδή και στήνεται ολάκερο δεντρί στο πι και φι. Φύση μου το μεγαλείο σου είναι ατελείωτο! Καθώς θωρώ την ελιά στην κορφή του βράχου, να στέκεται ορθή και αγέρωχη επάνω στο γρανιτένιο βράχο, και ολοένα να καρποφορεί… πάντα απορώ!
Το κάνει σε πείσμα της θέλησης του αγέρα, που δε μπορεί μήτε να τη λυγίσει! Φύση μου θαυμάζω τη δύναμη του μεγαλείου σου!
«ΕΥΔΙΑΜΩΝ ΣΥΡΙΑΝΟΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου