epikouros sofista " Ατιτλο "

Τι και αν κρατήσαμε τις μνήμες ζωντανές σαν σπόρους μιας μυστικής σποράς προσμένοντας εκείνους τους καιρούς που λίγο γόνιμο χώμα ψυχής θα αρκούσε να ανθήσουνε ξανά στο φως μιας νέας εποχής Μα ο χρόνος μας προσπέρασε και οι σπόροι μας άχρηστοι πια στην έρημο αυτής της χέρσας εποχής πώς να καρπίσουν Γεράσανε μαζί μας στων άγονων αυτών καιρών την περιρρέουσα θλίψη