Στο σχολείο της Νεφέλης έκαναν την καθιερωμένη αποκριάτικη γιορτή και τα μικρά καρναβαλάκια κάθε χρόνο τέτοια μέρα συνηθίζεται να φέρνουν τα δικά τους φαγητά από το σπίτι. Γυρίζοντας το μεσημέρι μου είπε με παράπονο πως από τα φαγητά της Χαράς έφαγε μόνο αυτή και φυσικά η φίλη της λυπήθηκε πολύ. Περισσότερο την πείραξε, γιατί η μαμά της όλο το βράδυ, αν και άρρωστη, κουράστηκε να μαγειρεύει.
Πιάστηκε η καρδιά μου και μένα, όταν το άκουσα. Ασφαλώς η μικρή θα πληγώθηκε και θα το εξέλαβε ως απόρριψη. Αμέσως όμως συνήλθα και της εξήγησα πως κάποια παιδιά στην ίδια ηλικία απόψε θα κοιμηθούν στα λασπόνερα, θα κρυώνουν, θα πονάνε και κάποια από αυτά θα είναι μόνα και φοβισμένα μακριά από την πατρίδα τους. Ότι είμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε σε χώρα που δεν έχει πόλεμο και έτσι έχουμε ένα ζεστό σπίτι και φαγητό καθημερινά, κάτι που για τα παιδιά αυτά δεν είναι αυτονόητο. Αρκεί και μόνο που η Χαρά και μεις έχουμε τα βασικά, ζούμε με αξιοπρέπεια και θα πρέπει να ευχαριστούμε την καλή μας τύχη.
Μου έσφιξε το χέρι, κι εγώ έσφιξα τα χείλη προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη. Ας ξέρει την αλήθεια και ας δίνει αγώνα από τώρα να μείνει άνθρωπος, σκεφτόμουν. Γιατί από ανθρώπους χρήσιμους, με ανθρωπιά και καλοσύνη έχει ανάγκη ο κόσμος μας, για να έχει και συνέχεια και ελπίδα!
Αυτά της είπα. Της είπα όμως τη μισή αλήθεια. Δεν της είπα ότι η οικογένεια της Χαράς έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα και ότι για να φτιάξει αυτά τα φαγητά η μαμά της... Η καρδούλα της ξέρει...
Α, ρε κορίτσια, να ξέρατε και πόσους κόμπους κάνει η ψυχή των γονιών σας κάθε μέρα, για να τα βγάλουν πέρα, πόσο φοβούνται για σας και πασχίζουν να μη σας λείψει τίποτα. Να ξέρατε πόσες συγνώμες θέλουν να σας πουν για τον κόσμο που σας αφήνουν...Να είστε σίγουρες όμως πως κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Δείξτε κατανόηση και επιείκεια, σας παρακαλούμε! Ίσως τις καλύτερες μέρες σας τις χρωστά η ζωή και με το παραπάνω. Γιατί ό,τι δεν έρχεται στην ώρα του τοκίζεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου