ΔΩΡΑ ΜΟΣΧΟΝΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Η Δώρα Μοσχονά γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πάτρα. Είναι πτυχιούχος Βιολόγος με ειδικότητα στην Μικροβιολογία (BSc in Microbiology) από το Πανεπιστήμιο Herriot-Watt του Εδιμβούργου, Μ. Βρετανίας. Εκεί πέρασε πέντε  ωραία φοιτητικά χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα διδακτορικό και μια θέση ως βοηθός καθηγητή.

«Η συγγραφή ήρθε στη ζωή μου συμπτωματικά. Ήθελα να καταγράψω και να αποτυπώσω όσα συνέβαιναν γύρω μου. Να δώσω ζωή σε πράγματα και γεγονότα. Γι ΄ αυτό και στα βιβλία μου,

«Μην ξεχάσεις να πάρεις ανάσα»

«Ο αστερισμός της γλυκύτητας»

«Πονάει να σ΄αγαπώ!»,  που πολλά στοιχεία τους είναι βιωματικά μπορεί να είναι

 οποιοσδήποτε  ένας από τους αναγνώστες τους.»

Το 2015, τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Μυθιστορήματος Βαλκανικά από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ), για το μυθιστόρημα «Μάθημα Ζωής». 

Το ίδιο έτος το διήγημα «Δύναμη ψυχής», τιμήθηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. 

Στον 6^ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ (Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων), το δοκίμιο με τίτλο «Ύμνος στην Κύπρο, την Αέρινη τη Μακάρια γη» απέσπασε το Α’ Βραβείο. 

Επίσης, τιμητικός Έπαινος από την Π.Ε.Λ απέσπασε για το διήγημα « Εσωτερική Απελευθέρωση».

Για την προσφορά της στη λογοτεχνία έχει τιμηθεί από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Ο Μύλος» , από το Σύλλογο των εν Αθήναις Βονιτσάνων « Ο Αμβρακικός», με το αρχαίο νόμισμα Ανακτορίου. Το Δήμο Ακτίου-Βόνιτσας και τον Όμιλο Unesco

Το ποίημά της " ομφαλοκεντρικό όνειρο " συμπεριλαμβάνεται στην Ανθολογία της Ε.Λ.Β.Ε.

ΒΙΒΛΙΑ

Μην ξεχάσεις να πάρεις ανάσα  

Τίτλος : Μην ξεχάσεις να πάρεις ανάσα
Συγγραφέας :Δώρα Μοσχονά
Εκδόσεις : Άπαρσις
Χρονολογία Έκδοσης : Μάρτιος 2012
Σελίδες :147
ISBN 978-960-9737-24-1,

Οπισθόφυλλο 

Η Φαίδρα, μία νέα και όμορφη γυναίκα είναι έτοιμη να ξεκινήσει τη ζωή της. Μοιάζει να έχει τα πάντα. Ερωτεύεται και συνδέεται με τον άνδρα που στάθηκε φύλακας άγγελός της. Όμως ο θάνατος των γονιών και οι απορίες για το παρελθόν της δεν παύουν να την απασχολούν. Τα ερωτήματα οδηγούν σε υποθέσεις αλλά και δραματικές αποκαλύψεις.

Είναι όλα τόσο όμορφα όσο φαίνονται; 

Κάτω από το μαγευτικό φως της Ούμπρια και των Κυθήρων, το αστυνομικό μυθιστόρημα συναντιέται με μια ιστορία αγάπης, φτιάχνοντας ένα βιβλίο που θα κάνει τον αναγνώστη να ξεχάσει να πάρει ανάσα.

Ο αστερισμός της γλυκύτητας 

Τίτλος : Ο αστερισμός της γλυκύτητας
Συγγραφέας :Δώρα Μοσχονά
Εκδόσεις : Άπαρσις
Χρονολογία Έκδοσης : Ιούνιος 2013
Σελίδες : 152
ISBN: 13 9789609737678

Οπισθόφυλλο 

.."Είσαι καιρό σ' αυτή τη δουλειά;" με ρωτάει για να κάνει κουβέντα.

"Δύο- τρία χρόνια" απαντώ.

"Εγώ πολλά περισσότερα και σε πληροφορώ πως δεν υπάρχει τίποτα το ελκυστικό σ' ένα έγκλημα. Τίποτα που να σε παθιάζει στο σπαραγμό των σωμάτων... αν με ικανοποιεί κάτι, είναι η εύρεση και η καταδίκη του ενόχου..." παίρνει μια βαθιά ανάσα και συνεχίζει "και αυτόν καλούμαστε να βρούμε!"...

Ένα μικρό οδοιπορικό στα ίχνη ενός στυγνού δολοφόνου. Η αναζήτηση και η ανασύσταση μιας παλιάς "αμαρτωλής" ιστορίας που στοίχισε το βίαιο θάνατο μιας νέας κοπέλας.

Και συγχρόνως, μια περιπλάνηση της ηρωίδας, που ερευνά την υπόθεση, στο βυθό των προσωπικών της σκέψεων, στην ουσία της δουλειάς της και της ίδιας της ύπαρξής της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πονάει να σ' αγαπώ !

Τίτλος : Πονάει να σ' αγαπώ

Συγγραφέας :Δώρα Μοσχονά

Εκδόσεις : Λυκόφως

Χρονολογία Έκδοσης : 2015

Σελίδες : 164

ISBN:978-618-5095-18-5,

Οπισθόφυλλο 

Όλα αρχίζουν στην Κρήτη, λίγο μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο φτάνοντας έως τις μέρες μας. Τα χρόνια περνούν, οι εποχές αλλάζουν και κάθε γενιά έχει κάτι να μας αφηγηθεί. Η κυρά- Χαρίκλεια, η Σμαράγδα, η Αλκμήνη, η Ραφαέλα. Ψυχές που περιπλανιούνται ανάμεσά μας και μας ιντριγκάρουν ιδεολογικά και ηθικά. 

«….ο άνθρωπος κρατά ζωντανά όσα του αρέσει να θυμάται και σβήνει με σφουγγάρι όσα νομίζει ότι είναι καλύτερο να τα ξεχάσει. Η Αλκμήνη όμως τα κρατούσε όλα μέσα της, ακριβώς όπως έγιναν, χωρίς καμία παραμόρφωση μα και χωρίς κανέναν εξωραϊσμό….»

«… αυτή ήταν η ανιδιοτελής αγάπη. Ν ‘αγαπάς και να πονάς συγχρόνως……»

Κριτική 

“Πονάει να σ'αγαπώ” της Δώρας Μοσχονά

Μπορεί να πονέσει η αγάπη; Η απάντηση είναι ότι πάντα πονάει η αγάπη, είτε πρόκειται για ανεκπλήρωτη είτε όχι. 

Το βιβλίο μας μεταφέρει σε 4 γενιές γυναικών, την κυρά – Χαρίκλεια, τη Σμαράγδα, την Αλκμήνη και τη Ραφαέλα. Όλες μας διδάσκουν και έχουν κάτι να μας πουν, τη δική τους ιστορία. 

Κεντρικός χαρακτήρας η Αλκμήνη, η οποία είναι ο συνδετικός κρίκος για αυτές τις γυναίκες. Βλέπουμε ότι το ήθος και οι παραδόσεις παρόλο που μεσολαβούν αρκετά χρόνια δε χάνονται. Άλλωστε όταν ο θεσμός της οικογένειας υπάρχει αναλλοίωτος βαδίζουμε πάνω σε αυτό που χάραξαν οι προηγούμενες γενιές μας. 

Πόσο μπορούν να μας πληγώσουν η απόρριψη και η υποταγή; Και πόσο μπορούν να μας ανεβάζουν η επανάσταση, η αγάπη και ο έρωτας; 

Χάρηκα που είδα ανεκτίμητες αξίες όπως ο σεβασμός, η κατανόηση και η τιμή να μένουν χαραγμένες στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτές τις αξίες βίωσα μέσα από αυτό το βιβλίο, από μία συγγραφέα, η οποία έχει αποσπάσει βραβεία και της αξίζει πραγματικά. 

Ένα βιβλίο μικρό σε όγκο αλλά τεράστιο σε συναίσθημα και ήθος. Είναι το πρώτο της βιβλίο που πιάνω στα χέρια μου και μαγεύτηκα από αυτά που διάβασα και σπάνια συναντάμε σε άλλα βιβλία. Γιατί να είναι δυσεύρετα όλα αυτά; Αναρωτιέμαι νοερά. 

Δε θέλω να πω πολλά για να μη προδώσω την ιστορία του αλλά πιστεύω ότι οφείλουμε να διαβάζουμε τέτοιου είδους βιβλία και όχι επιφανειακά. Ίσως με αυτό τον τρόπο να επανεκτιμήσουμε τα ήθη και έθιμά μας και να τα σεβαστούμε όπως οφείλουμε να κάνουμε.

  Της κ. Διαμάντη από εδώ

ΒΡΑΒΕΙΑ 

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ.  (Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ Π.Ε.Λ)

Οι πληγές του παρελθόντος παρέμεναν ακόμα ανοιχτές και πονούσαν φοβερά. Ο χρόνος, που όπως λένε, είναι ο καλύτερος γιατρός, να τις γιατρέψει σύντομα, ψέματα το λένε.
Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να επουλώσει τα εμφανή σημάδια και να σταματήσει το αίμα που τρέχει και γίνεται ποτάμι. Έτσι ώστε αν κάποιος ήθελε να τις παρατηρήσει, να διακρίνει μόνο τις αχνές ουλές.
Τον πόνο δεν μπορούσε κανείς να μας τον γιατρέψει. Ένα αβυσσαλέο μίσος και μια αβάσταχτη παγωνιά έχει τυλίξει της ψυχές μας, καθώς διαπιστώνουμε με συντριβή ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να αποφύγουμε το μοιραίο.
Θέλω να μπορώ να βρίσκω αυτή τη δύναμη, και να εμφυσήσω στο γιό μου την αγάπη για τον θείο, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και που ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσει…
Θέλω να μπορώ να βρίσκω αυτή τη δύναμη, και να κατανοώ με υπομονή, συνοχή και συζήτηση πράγματα και καταστάσεις..
Θέλω να μπορώ να βρίσκω αυτή τη δύναμη, να μπορώ να αναγνωρίζω τις κρίσεις, τις απορρίψεις, τις εξεγέρσεις, ενός παιδιού σαν πρόκληση για συζήτηση..
Κάθε παιδί είναι αξιόλογο.. ως μια ξεχωριστή προσωπικότητα, και οφείλουμε να βοηθήσουμε να τη βρει, αποδέχοντας αυτό που είναι…
Τα παιδιά μας είναι το δημιούργημά μας, είναι η κληρονομιά μιας ηθικής, υλικής, πνευματικής και πολιτιστικής κοινωνίας του αύριο. Είναι εκείνα που μπορούν να βελτιώσουν και να πλουτίσουν με τα επιτεύγματά τους, την διεφθαρμένη κοινωνία μας.
… Μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως « ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά του..», τα σχεδιά του όμως είναι ανεξιχνίαστα..
Ο χρόνος δουλεύει προς όφελός μας, να μάθουμε να διεκδικούμε χωρίς ανυπομονησία και απερίσκεπτες κινήσεις.
« Αγαπάτε τους εχθρούς σας », είχε πει ο Χριστός. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε αναγκασμένη να αποδεχτούμε τα πάντα. Χαμηλώνοντας το κεφάλι, χάνεις από το οπτικό σου πεδίο τον ορίζοντά σου.
Το κεφάλι σου να είναι πάντα ψηλά. « Μην σκύψεις ποτέ το κεφάλι σου για μένα », είχε πει στην μητέρα του.
Μάχομαι σημαίνει δυναμώνω…………..    ( Απόσπασμα ) 

«Ύμνος στην Κύπρο, την Αέρινη, τη Μακάρια γη…»

(Α’ ΒΡΑΒΕΙΟ Ε.Π.Ο.Κ)

Αν ήταν μια άλλη βραδιά, ο Πάτροκλος θ’ απολάμβανε εκστασιασμένος, μέσα σ’ αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα, τη συντροφιά του παππού Ερμή. Όχι όμως και τούτη. Τούτη τη βραδιά, μια άγρια θάλασσα κύκλωνε την ψυχή του κι ένιωθε φόβο, οργή, θλίψη κι αβεβαιότητα για το αύριο.

«Οι βουλές της μοίρας είναι σκοτεινές κι ανεξιχνίαστες», άκουγε τον παππού να λέει. Αν και είχε πατήσει πια τα ενενήντα πέντε και οι σωματικές του δυνάμεις τον εγκατέλειπαν, οι πνευματικές παρέμεναν σε άριστη κατάσταση.

«Πόλεμος, θεριό παμφάγο, αχόρταγο, ακοίμητο, επεμβαίνει σε κάθε σκέψη και περιγελά την ελπίδα του ονείρου. Τα κορμιά των παιδιών ξεγλιστρούν από την αγκαλιά των μανάδων. Στη στροφή συναντιούνται με τη βόμβα και χάνονται, γίνονται άνεμος που κραυγάζει… Τα χέρια των μανάδων τσακισμένες φτερούγες, οι καρδιές τους ερημώνουν και η κραυγή τους γίνεται σιωπή. Δεν αφουγκράζεται κανείς τούτη τη σιωπή…»

Άφωνος ο Πάτροκλος, παρακολουθούσε το μονόλογο του παππού του, αναγνωρίζοντας με συντριβή αυτό που ήταν τόσο ευδιάκριτο στο ηχόχρωμα της φωνής του.

«Εκεί ψηλά», είπε κι έδειξε με το χέρι του πάνω απ’ τις τραχιές κι απόκρημνες πλαγιές του Πενταδάκτυλου, «βρίσκεται ο Θεός με τη μεγάλη ζυγαριά Του στο χέρι. Είμαστε ασήμαντοι μπροστά στο μεγαλείο Του, παραβαίνουμε κάθε μέρα το λόγο Του. Υπάρχει άραγε άδικη μοίρα; Υπάρχει μόνο μία, εσκεμμένη και χωρίς κανέναν ενδοιασμό παραμόρφωση της ουσίας της ζωής απ’ όσους έχουν συμφέρον να προκαλούν τέτοιες καταστροφές, αδιαφορώντας για τις ζωές που χάνονται, ανεξάρτητα απ’ το χρώμα, την κοινωνική τους θέση, τη θρησκευτική τους πίστη; Τι Θεός, τι Αλλάχ, το ίδιο πράμα είναι… Εκεί εναποθέτουμε τις ελπίδες μας κάνοντας προσευχές μας. Αν πιστεύαμε στην αξία της ανθρώπινης ζωής, δε θα είχαμε σωριάσει πίσω μας ερείπια οικοδομημάτων τόσων χιλιετηρίδων…»

Ο Πάτροκλος παρέμενε σιωπηλός. Δεν ήθελε να διακόψει τον ειρμό των σκέψεων του παππού του, που τα τυφλά πια απ’ το γλαύκωμα μάτια του είχαν δει πολλά.

«Αύριο το πρωί, πρώτα ο Παντοδύναμος, θα κάνουμε πάλι ό,τι καλύτερο… έστω και μέσα σ’ αυτή την ερημιά…» ( Απόσπασμα..) 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Μια φούχτα θάλασσα ,ένα κομμάτι ουρανός, η ζωή μου.
Έπλεξα μες το μυαλό εικόνες φανταστικές.
Σε είδα σαν δώρο απ’ τον Θεό.
Χάθηκα σε λαβύρινθους ανύπαρκτους.
Με φόρτωσε αυτή η αγάπη αναμνήσεις.
Αστέρια σβήνουν.
Αγάπες σβήνουν.
Κι’ όμως υπάρχεις….
Βράχια κι’ αγριολούλουδα. Η ζωή μου.
Είχε χρώμα η αγάπη ..
Το χρώμα του έρωτα.
Φυλάκισα της αναμνήσεις, μ’ αυτές δραπέτευσαν.
Ήσουν αγέρας πώς να σε πιάσω.;

Η διαμαντένια σου ματιά , βαθιά με χάραξε.
Έδινε κίνηση στη ζωή μου.
Τώρα ελπίζω.
Επέμενε η καρδιά ν’ αγαπά.

Πώς να σε φυλακίσω;
Δώρα Μοσχονά

* * * *

Εσύ!!!

«Το σούρουπο αν ήσουνα καθώς ο ήλιος δύει και είχες χίλια χρώματα της ίριδος ανταύγειες, αστέρια θα σε γέμιζα μονάχο να μην είσαι.
Από το φως των αστεριών να λάμπουν τα όνειρά σου.
Λιβάδι αν γεννιόσουνα απέραντη λαγκάδα, χιλιάδες λούλουδα εγώ για σένα θα εφεύρα, ζωντάνια να σου δίνουνε και την δροσιά τους να’ χεις.

Η θάλασσα αν ήσουνα, βαθιά και ξελογιάστρα, δώρα πολλά θα σου’δινα όπως πολλά κοχύλια για να σου ομορφαίνουν το βαθυγάλανο ουρανό που τόσο μας μαγεύει.
Μα τι αξίζουν όλα αυτά, όταν λείπει το ένα και μοναδικό που όλα τα ομορφαίνει. Εκείνο που ζωή, χαρά και λάμψη σε όλους δίνει…;;
Εκείνο που δεν βρίσκεται στην ύλη και στα λόγια μα στην ψυχή και την καρδιά αιώνες τώρα εδρεύει.
Εκείνο που πολλές φορές την γιατρειά μας δίνει, στον πόνο και την πίκρα μας..
Σου δίνω την αγάπη μου, για να σε συντροφεύει, σε όλες τις καλές στιγμές αλλά και στις δυσκολίες.
Έτσι εσύ τώρα έχεις την προσοχή μου, την συντροφιά μου, γιατί συνάμα πάνε.
Κάνε μου ένα νόημα, μια λέξη, μια νύξη, όταν ο δρόμος σου φτωχός και σκοτεινός θα γίνει. Τότε εγώ θα κλέψω τον Ηλιάτορα για να σου τον φωτίσει….»

Δώρα Μοσχονά 

* * * *

* * * *

ΓΥΝΑΙΚΑ

Γυναίκα σύμβολο αγάπης και τιμής
μέσ' από τους αιώνες.
Κι όμως κανείς δεν ξέρει τι περνάς!
Πόσο υποφέρεις, τι υπομένεις!
Σα σύζυγος, σαν αδερφή, σαν χωρική απλοϊκή..
σαν Αμαζόνα μυθική, σαν αρχόντισσα ηρωική..
Σα ΜΗΤΕΡΑ!!
Εσύ που κρατάς αγόγγυστα της φαμελιάς τα βάρη.
Όλα τα υπερασπίζεσαι και πρωτοπόρα είσαι.
Σουλιώτισσα ήσουν στην σκλαβιά, και
Μπουμπουλίνα στα πανιά!
Μαρί Κιουρί στη φυσική,
και φαμ φαταλ (femme fatale) στο γλέντι..!
Ονόματα δέχτηκες πολλά μα ένα σε σημάδεψε.
ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΙΩΝΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ!

Δώρα Μοσχονά

* * * *

«ΣΙΩΠΗΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ…..»

Σαν άνεμος… σαν ταξίδι….
Μέσα στις κρυφές ρυτίδες της ζωής.
Μια αλληλουχία ήχων, συναισθημάτων και χρωμάτων.
Και σ ’αυτό το γαϊτανάκι, εσύ να προσπαθείς…
να απεγκλωβιστείς…!
Ψίθυροι ακούγονται, μα μετά κοπάζουν
αυλαία ανοίγει και κλείνει,
μάτια από πάνω ν ‘ακολουθούν
το περίγραμμά σου, μα ελάχιστα να δέχονται το κάλεσμά σου.
Μονάχα μάτια της ψυχής μπορούν να σε συναντήσουν...
ΚΙ ΕΣΥ; ΕΣΥ;
Ω! Ωραία μου Νύμφη, γιατί έμελε σε σένα
να ποτίζεις με τα δάκρυα της ψυχής σου τον ποταμό.
Αυτόν που κυλάει ασταμάτητα και παγερά,
πάνω στο κορμί σου…. που σου στέρησε την ύπαρξή σου
χωρίς να σε αφήνει να ανακαλύψεις το ζωντανό, το ποθητό..
Τον ΕΡΩΤΑ!!!!!!!!!!!!
Ω! Ωραία μου Έρκυνα! Ένας τρόμος, ένα δέος,
με διαπερνά, κοιτάζοντάς σε σιωπηλά….
να αφουγκράζομαι την θλίψη σου.
Σαν άνεμος… σαν ταξίδι… σαν ευχή…
Που περιμένει να εκπληρωθεί…! 

* * * *

* * * *

«Μήνυμα προς το Θεό»

Άψυχο κορμάκι, ξέβρασε η γαλανή η θάλασσα.
Σκέπασε με θάνατο και οδύνη το δρόμο της λευτεριάς.
Ρούχα βρεγμένα, τα χτυπούν τα κύματα
βιτρίνα έγινε το άτυχο κορμί του.

Καταστροφή και θάνατο σκορπίζει ο πόλεμος
στο έρεβος βυθίζει ανθρώπινες καρδιές.
Απ’ τους ανθρώπους έσβησε το χάδι της γαλήνης
και στις καρδιές τους φώλιασε ο φόβος της οδύνης.

Μια ευχή, ένα κερί να ανάψουμε,
σ’ αυτούς τους μικρούς αγγέλους.
Η σιγή τους απόρρητο μήνυμα τ’ ουρανού.
Μια παράφρων λογική με κάνει ν’ αμφιβάλλω για σένα Θεέ μου.

Γιατί η ειρήνη στους λαούς είναι μια ευλογία
και η γαλήνη στις ψυχές είναι σωστή μαγεία.
Η Μάνα Γη κουράστηκε, στους κόρφους της να σφίγγει σκοτωμένα παιδιά της , άψυχα σε πνεύμα και σε ζήση.

Οι βουλές σου άγνωστες Θεέ μου!

Μα γιατί αφήνεις να πεθάνει το μέλλον, η ελπίδα, η γαλήνη;
Τόση ανάγκη έχει ο παράδεισός σου από αθώα πλάσματα;
Ή εσύ δεν έχεις άλλους αγγέλους…
Και αφήνεις Εμάς με ψεύτες και διαβόλους να μας κυβερνάνε.

Πού είσαι Δημιουργέ μου;

Παράκληση σου κάνω,
να σώσεις την «πνοή» σου, το ίδιο σου το πνεύμα.
ΔΩΡΑ ΜΟΣΧΟΝΑ

* * * *

Λευκάδα  

Νησί,
αβασίλευτη στο πέλαο δόξα,
ριζωμένο στο πολύβοο διάστημα
και στου Ομήρου το στίχο τα κάλλη σου Υμνούν!

Υποταγμένη είναι η μοναξιά,
μέσα στα γλυκά σου τα νερά.
Αγγελικό το φως που ανατέλλει στον ορίζοντά σου,
σβήνοντας το σκοτάδι που επικρατεί στα ψηλά βουνά σου,
και στα πολύβοα σοκάκια σου.

Πριγκιποπούλα μου μικρή, κανέναν δεν εδιώχνεις.
Μίσος δεν επικρατεί, γιατί αγάπη φανερώνεις.
Προστάδα σου η Παναγιά Φανερωμένη,
σεμνή, παρθένος στέκετε στον πράσινο το λόφο,
από τον κάμπο έρχονται προσκύνημα να κάνουν,
τα τάματά τους να δεχτεί και να τα ευλογεί.

Βωμός ο κάβος της Κυράς, με το περίσσιο άσπρο.
Θρόνος της Σαπφούς τα γαλανά νερά σου.
Βασίλειό σου το κάστρο της Αγίας Μαύρας.

Ω! Λευκάδα αγαπημένη,
νησί ποιητών και ηρώων,
Μέσα στα σπλάχνα σου αντιλαλούν
τόσων γενεών πατημασιές.

Κεντήστρες σε στολίζουν,
με την καρσάνικη βελονιά,
να σε σημαιοφορήσουν,
Μητέρα του Ιονίου γλυκειά!