τη νύχτα την αποψινή,
της Λύρας φέγγιζε διάχυτος ο Αστερισμός
στο ανεξερεύνητο άπειρο τ' ουρανού
κι από μακριά σα ν' ακούγονταν
τα λόγια του Ορφέα.
Άπλωσα τα φτερά της νοσταλγίας
στο μύθο τον αρχέγονο,
για έναν έρωτα αιώνιο, αγνό
την αθανασία της ψυχής
αναζητώντας...
Σ' αυτή τη νύχτα του κόσμου
θα κρεμάσω των αστεριών τη λάμψη
και θ' αφουγκραστώ
τους στίχους του λυράρη,
τους στίχους που ημέρωναν
του δάσους τα αγρίμια,
τους στίχους που στα άψυχα
γεννούσανε ψυχή,
τους στίχους που πλανέψανε
τον άρχοντα της αβύσσου
και τη μουσική αιθέρια
ν' αφήσω να πλανιέται,
σαν συμφωνία ονειρική
στου κόσμου το ατέρμονο
και στης ψυχής το αθάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου