Παράκτιος, άπρακτος και ναρκωμένος
κατέστρωνα, σε πείσμα των χρόνων της γραμματικής
μεγαλεπήβολα σχέδια για το παρελθόν.
κατέστρωνα, σε πείσμα των χρόνων της γραμματικής
μεγαλεπήβολα σχέδια για το παρελθόν.
Το δίχως άλλο, πέρυσι θα ευτυχήσω –έλεγα–
ίσως και πρόπερσι ή μια δεκαετία πριν
δεν απαιτείται μόχθος, στρωμένη οδός απλώνεται ξοπίσω μας
τα γεγονότα, σημαιοστολισμένα, προσμένουν την επιστροφή μας
το ίδιο κι οι συναντημένοι άνθρωποι, τώρα σαφώς πιο ήπιοι
δεν απαιτείται πόνος, απλώς μικρομπαλώματα, ασήμαντες τροποποιήσεις
ανέξοδη κοπτοραπτική που η εκ των υστέρων γνώση επιτάσσει
ας πούμε, λ.χ., ότι το μαιευτήριο γκρεμίστηκε απ’ τα γέλια μας
ότι αυτός δεν πέθανε καθόλου κι εσύ δεν έφυγες ποτέ
ας πούμε ό,τι μας κατέβει, να γιάνουμε αναδρομικά τον βιωμένο χρόνο
ετούτη τη φορά η έκβαση πρέπει να ‘ναι αίσια – ποιος θα μας ψέξει;
ίσως και πρόπερσι ή μια δεκαετία πριν
δεν απαιτείται μόχθος, στρωμένη οδός απλώνεται ξοπίσω μας
τα γεγονότα, σημαιοστολισμένα, προσμένουν την επιστροφή μας
το ίδιο κι οι συναντημένοι άνθρωποι, τώρα σαφώς πιο ήπιοι
δεν απαιτείται πόνος, απλώς μικρομπαλώματα, ασήμαντες τροποποιήσεις
ανέξοδη κοπτοραπτική που η εκ των υστέρων γνώση επιτάσσει
ας πούμε, λ.χ., ότι το μαιευτήριο γκρεμίστηκε απ’ τα γέλια μας
ότι αυτός δεν πέθανε καθόλου κι εσύ δεν έφυγες ποτέ
ας πούμε ό,τι μας κατέβει, να γιάνουμε αναδρομικά τον βιωμένο χρόνο
ετούτη τη φορά η έκβαση πρέπει να ‘ναι αίσια – ποιος θα μας ψέξει;
Μια τοσηδά λαθροχειρία στα συντελεσμένα και γίνονται το μέλλον μας
τ’ αναλωμένα καύσιμα είναι απόθεμα όταν ξεμένεις, αρκεί να τα νοθεύσεις
στις σχολές ευγηρίας οι βετεράνοι μαθητεύουν στην ωραία όπισθεν.
Αν το μερεμετίσεις επιτήδεια, το Παρελθόν δεν σε προδίδει
εξάλλου η μόνη προοπτική των παγoνιών θα είναι πάντα η ουρά τους.
τ’ αναλωμένα καύσιμα είναι απόθεμα όταν ξεμένεις, αρκεί να τα νοθεύσεις
στις σχολές ευγηρίας οι βετεράνοι μαθητεύουν στην ωραία όπισθεν.
Αν το μερεμετίσεις επιτήδεια, το Παρελθόν δεν σε προδίδει
εξάλλου η μόνη προοπτική των παγoνιών θα είναι πάντα η ουρά τους.
Φίλιππος Φίλιας
Είναι κατά την άποψή μου ένα πεζοποίημα όπου ο σαρκασμός του έπαψε να ηδονίζεται με το τραγικό του ανθρώπου και θέλησε να παράξει λίγη αυτοδικία, γιατί βλέπομε πώς το καλό όχι μόνο άργησε,ξέχασε τ΄ομομά του κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος του με βρίσκει συγκλονισμένο.Όχι για την ευστοχία του αλλά για το πείσμα του,αγαπητέ Σαρξ.Σύμφωνος λοιπόν,αν και θα’θελα να χρησιμοποιήσω επιφώνημα !!