Την πιο ωραία μουσική -σε συμφωνία, κάποια βράδια με θέατρο κλειστό, κάνουμε εγώ και η Δημιουργία. Σαν πέφτει η βροχή πάνω στον τσίγκο, η στάλα καμώνεται τη νότα. Δύναμαι και παίρνω μέρος-ως δεύτερη φωνή... Ανοίγω τα χέρια, γέρνω στο πλάι, κλείνω τα μάτια τα μαγούλα διαθέτω για χορό. Από ευγνωμοσύνη κλαίω!.. Νότες ανάκατες μελαγχολίας ωραίος ρυθμός. Ποιών την μουσική σε κοινό των νεφελών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου