Κοιταζει το δειλι ο ανδρας. Ματια διαφανα,φως,προσπαθει να το πει. Να μοιρασει τα χρωματα να τα δουν και οι αλλοι. Κροκατο,πορφυρα,μαβι... Φαντασιωνεται τ'αρμα φωτος να περνα απ'τους λοφους, αλογα χλιμιντριζουν με περηφανια τρελη υπηρετες του κυκλου, που ζωη παραδιδει,να την δεις καθε αυγη. .............................................................. Προχωρωντας ο χρονος και στεκει ο Λογος, ο φωτεινος στους αρμους του να ειναι, η μοναξια λεει λεξεις,το σκοταδι στο στομα. Πως να πει Ποιητης, καθε βραδυ πως ο ηλιος πεθαινει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου