Μέρες με κούραση, τρέξιμο μέχρι την τελευταία στιγμή. Φίλοι που έρχονται να σε δουν, συγγενείς ξεχασμένοι, υποχρεώσεις και λίγο πριν την Ανάσταση σαν από το καπέλο ταχυδακτυλουργού βγαίνουν μνήμες παιδικές. Θυμάσαι τα κόκκινα παπούτσια της νονάς και τη σεταρισμένη κόκκινη λαμπάδα. Την αγωνία που είχες μην τα λερώσεις, πρόσεχες πάντα πού πατάς...λαχτάρα και χαρά μεγάλη, αφού το βράδυ αυτό ήταν δικό σου!
Λίγες ώρες πριν...Ανάσταση και ένα σημείο στο μυαλό σου επιμένει γλυκά και βασανιστικά να σε γυρίζει εκεί που έχεις ξεχάσει.Το χαμόγελο της μάνας. Κατάκοπη από τις δουλειές και συ να την τρελαίνεις. Τη ρωτάς συνέχεια πόσες ώρες έμειναν, για να πας εκκλησία, πότε θα κρατήσεις τη λαμπάδα και να επιμένεις πεισματικά: ''Θέλω να σου κάνω μια αγκαλιά!''.
Βήματα πίσω στα παιδικά σου χρόνια. Βήματα μπροστά. Χωρίς τη μνήμη δεν προχωράς, κι ας πονά πολύ συχνά. Είσαι παιδί ακόμα. Ακόμα αποζητάς την αγκαλιά, που στερήθηκες. Ακόμα όμως και συ χρωστάς αγάπη. Γρήγορη και δύσκολη ανάσα, ψυχούλα που σπαρταράει, ποταμός συναισθημάτων, απίστευτη φόρτιση...Εσύ και ο εαυτός σου τώρα.
Και σε λίγο και απόψε θα φορέσεις τα καλά σου παπούτσια και θα πας στην εκκλησία. Ας μην είναι κόκκινα. Είναι κατακόκκινη η αγάπη και οι παπαρούνες. Χαμογέλα και τραγούδα εκείνο το σκοπό που σε έκανε να μη φοβάσαι τα σκοτάδια, όταν ήσουν παιδί! Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα και η ζωή είναι όμορφη. Σε ακούω να λες ικετευτικά: ''Θέλω να σου κάνω μια αγκαλιά''. Ποιος θα αρνηθεί μια αγκαλιά σ'ένα παιδί; Θεέ μου, κάθε χρόνο τέτοια ώρα τα ίδια... Έλα, ντύσου, θα αργήσεις στην Ανάσταση!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου