ΨΑΡΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ "το δικό της παραμύθι..."

Πήρε στα χέρια της την κόκκινη κλωστή

απ' την ανέμη

κι άρχισε να ξετυλίγει το δικό της παραμύθι.

Μικρή παιδούλα με το λουλουδάτο φόρεμα 

κι ευωδιαστή ψυχή

περπάτησε το μονοπάτι

με τα χαμομήλια και τις παπαρούνες.

Γνώρισε αγνά τον έρωτα

που έβαψε ροζ τα μάγουλα της

στο πρώτο φιλί.

Έφτιαξε σπίτι όμορφο στην φαντασιά της

κι άνοιξε δρόμο να οδηγάει στην πόρτα

για τον αγαπημένο της.

Γεύτηκε την χαρά στα σπλάχνα της

και γέννησε ένα όμορφο παιδί.

Σ' ένα σπασμένο καθρέφτη

έσιαξε ένα τσουλούφι απ' τα μαλλιά της 

και χαμογέλασε.

'Ετσι χαμογελαστή

την βρήκε γερμένη στο παγκάκι

ο πρωινός καθαριστής.

Χαμογελούσε στο παραμύθι της

κι όταν της τέλεψε η κλωστή στην ανέμη

έφυγε κι η ζωή της.

Κανείς δεν την γύρεψε

όλοι την γνώριζαν χρόνια

μα κανείς δεν την ήξερε.

Δέν άπλωσε ποτέ το χέρι

δεν ζήτησε ποτέ της τίποτα.

Μόνο χαμογελούσε

κλεισμένη μέσα στο δικό της όνειρο.