Στο σκοτεινό δωμάτιο που βρίσκομαι, τριάντα-τρία χρόνια-Ελέω Θεού;- πατώ σε μουσκεμένο χώμα. Δάκρυα;Ιδρώτας; Στοιχείο να ξεχωρίσεις,δεν μπορείς. Σκοτάδι αδυσώπητο, πυκνό στην μέση εγώ-ή Όλοι;- δεν βρίσκω αίσθημα... να πιαστώ από κάπου. Αλίμονο!Μόνο να φοβάμαι το σκοτάδι μ'έμαθαν. ........................................................................ Στην κλειδαρότρυπα που φάνηκε εμπρός έξαφνα, -ζούμε μέσα απ'τις κλειδαρότρυπες την ζωή μας- προχωρώ, ίσια; στρωτά; καρτερικά; ή ανάπαυλα στις κενές ώρες,που πρέπει να θυμάμαι ......................................................................... Σκύβω, η ανάσα κολλά στον ουρανίσκο, να δω,ν'αρπάξω μέσα απ'το φως την δύναμη της ψυχής-πριν από εμένα!- την Ύπαρξη πάνω απ'τον φράχτη. Κι όλα αυτά,κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου