Ο Χρόνος περνά αδιάφορος έξω απ’ τα πράγματα
ο Καιρός τα διατρέχει τ’ ακουμπά τους μιλάει
Κραυγάζει ο Καιρός
Εκείνα αγκιστρωμένα στην αδράνεια της βαρύτητας
και στην τροχιά της συνήθειας ή της ανάγκης προσπαθούν
να κρατηθούν έξω απ’ τις επιταγές της ροής του
Μέσα τα κεφάλια ψυχρές οι καρδιές
θαμμένες ή εξόριστες οι συνειδήσεις
Σκλαβιές εθελούσιες παρηγοριές
στη θέαση των αλυσίδων των άλλων
ευχές-προσευχές για μη χειρότερα
και σάπιες θλιβερές θωρακίσεις
σε κιβούρια μοναξιάς βαλτωμένα
σ’ επικράτειες συγκεκριμένες φόβου αόριστου
Το Παρόν αγχωμένο μην έχοντας
θάρρος συναίσθησης της μοναδικότητας
που μπορούν να γεννήσουν οι αναλαμπές
των Στιγμών του αν τους δώσει Πνοή
σφαλίζει ερμητικά κάθε παραθυρόφυλλο
ορίζοντα που ανοίγει ένα δρόμο στο Φως
και κλείνεται σε μνημούρια αναπόλησης
δυνητικών εξελίξεων παρελθόντων ονείρων
αναπνέοντας ολοένα βαρύτερα το οξυγόνο
που ταΐζει που συντηρεί και τη φτωχή φλόγα
του λύχνου του ωσότου περιπέσει σε κώμα
και ο λύχνος του σβήσει
- έχοντας πια υποσκάψει και ζεματίσει τις ρίζες
των ανθών του Μέλλοντος
Πράγματα τόσο μακρινά πράγματα τόσο
αόριστα - ενδεχόμενα -
πράγματα τόσο κοντινά πράγματα τόσο
μέσα μας – βεβαιότατα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου