Στη ζωή μου με θυμάμαι πάντα να ονειρεύομαι..Να ονειρεύομαι ακόμα κι όταν ο ουρανός μου ηταν γκρίζος... Να ονειρεύομαι για το σήμερα, το αύριο...για όλα...
κάποια από αυτά βέβαια δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ...κάποια ξεχάστηκαν στο κατώφλι του μυαλού μου...και κάποια άλλα απλά θάφτηκαν πίσω από την πραγματικότητα...
κάποια όνειρα μου χτύπησαν ξαφνικά την πόρτα μου...και ήταν αυτά που μου χαμογέλασαν και στη ζωή...κάποια όνειρα γκρεμίστηκαν μπροστά μου και έγιναν θρύψαλα...άλλα με ταξίδεψαν και άλλα απλά με επανέφεραν στην πραγματικότητα...μα συνέχισα να ονειρεύομαι...και συνεχίζω...γιατί είναι το μόνο που δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει κανείς... και τι νόημα θα είχε αλήθεια η ύπαρξη μας αν δεν μπορούσαμε να ονειρευόμαστε...;;; θα ήταν απλά μια ανώφελη ζωή...χωρίς στόχους...χωρίς νόημα....χωρίς τίποτα...
Σε αυτό τον αδιάφορο κόσμο που ζω... εγώ απλά...ονειρεύομαι...στολίζω τα όνειρα με χρώμα και ελπίδα..και ίσως...
ίσως...μέσα σε αυτό τον γκρίζο κόσμο που ζω...μου χτυπήσουν ξανά την πόρτα...
Μαρκέλλα Μαρμαρινού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου