Είχε ζήσει το όνειρό της. Μια φορά, την ένδοξη πρώτη φορά, και την πρόδωσε. Ύστερα ήρθε πάλι διστακτικά. Ετούτη τη φορά είχε κι εκείνος προβλήματα που τον εμπόδιζαν να της χαρίσει ολόκληρο τον παράδεισο. Τα αποδέχθηκε, όμως, κι έτσι περνούσε ο καιρός. Τη μια στα ύψη, την άλλη στα βάθη. Τη μια στο φως, την άλλη στο κάρβουνο της κόλασης.
Πονούσε που δεν μπορούσε να ζήσει την αγάπη της όπως ονειρεύτηκε· όπως της άξιζε ίσως. Γιατί αυτή έδινε τα πάντα κι έπαιρνε ψίχουλα, αλλά νόμιζε ότι έτσι είναι η αγάπη. Έτσι πίστευε, και το κλάμα ήταν ο μόνιμος σύντροφός της. Το ‘‘γιατί’’ της ζωής της…
Τον αγαπούσε τον Άλλον τυφλωμένη από επιθυμία και ποίηση. Κακός συνδυασμός αυτός και τα μαντάτα δεν άργησαν. Ο Άλλος έπαιζε διπλό παιχνίδι, και η Άσπα στην αρχή τρελάθηκε από την αγωνία: «Θα έρθει σε μένα ή θα μείνει με την πρώην του;» Ο τύπος είχε και αρχές… Δεν ήθελε να τσακίσει την πρώην που είχε μάλιστα και ψυχολογικά προβλήματα. Η Άσπα δεν είχε τέτοια. Είχε μια θλίψη στην καρδιά που την πλάκωνε στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς της. Το σπίτι, από όνειρο είχε γίνει φυλακή των εξωμήτριων ονείρων της. Η κατάσταση δεν ξεκαθάριζε, και η Άσπα δεν είχε τίποτε άλλο να αγαπήσει εξόν από το όνειρο. Αυτό ήταν εκείνος, γι’ αυτό και τον αγαπούσε. Αφού την έβρισε κάμποσες φορές για κάποιο υποτιθέμενο λάθος της, της άφησε συντροφιά το κλάμα. Ε, δεν είναι και λίγο το να έχεις να κλαις για κάποιον που αγαπάς και σ’ αγαπάει…
Τότε ήρθα εγώ… Γιατί τα γράφω σε πρώτο πρόσωπο, αφού αυτή είναι η πιο δύσκολη μορφή αφήγησης; Μα γιατί δεν με ενδιαφέρει η λογοτεχνική δόξα, αλλά η παρουσίαση της ιστορίας όπως έγινε. Οι πολλές λεπτομέρειες δεν ενδιαφέρουν τον αναγνώστη αλλά η ουσία. Η ουσία είναι ότι ξαφνικά στο σκοτεινό ουρανό μου έλαμψε μια φωτοβολίδα. Δεν είναι το φως που με συγκίνησε, Άσπα. Είναι ότι στη στιγμιαία λάμψη της ποίησης, που εμφάνισες στις σελίδες σου στο Face book, διέκρινα έναν άνθρωπο μέσα στο σκοτάδι. Όταν έσβησε το ξαφνικό φως, τότε συναντήθηκαν τα σκοτάδια μας… Άβυσσος άβυσσον επικαλείται!!!
Με άγγιξε, λοιπόν, η ποίηση που δημοσίευε και η αγάπη της για τον σπουδαίο ποιητή Σαραντάρη. Κάποια σχόλια στην αρχή, κάποια μηνύματα ύστερα, ήταν το ξεκίνημα. Ξεκίνημα τίνος; Έλα, ντε!
Είκοσι μέρες κράτησε η ξεχωριστή μας επικοινωνία. Αν τώρα έγραφα μυθιστόρημα, θα έβαζα εναλλάξ τα αμέτρητα γράμματα που ανταλλάξαμε. Εκεί θα φαινόταν η αργή και όμορφη εξέλιξη της ιστορίας μας. Δεν μου έκρυψε τίποτα! Όσο αυτή ξεγύμνωνε την ψυχή της στα γράμματα και στο τηλέφωνο, τόσο περισσότερο την αγαπούσα. Φαίνεται κάποιο όνειρο κυνηγούσα κι εγώ… Ή μήπως είχα φτιάξει το δικό μου παραμύθι και έβλεπα παντού φωτεινά φεγγάρια;... Εντάξει, έχω και άλλη εξήγηση: ‘‘Είμαστε τ' όνειρο του εαυτού μας, και ο καθένας για τον άλλο ονειρεύεται όνειρα άλλου’’, που λέει και ο Πεσσόα… Κατόπιν εορτής, ας διαλέξουμε όποια ερμηνεία θέλουμε!
Ειδικά η φωνή της. Όποιος έχει ερωτευτεί, μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει ερωτικό χρώμα της φωνής. Τι να σας λέω τώρα… Μετά, η μορφή της. Είχε αμέτρητες φωτογραφίες στο Προφίλ της και δε χόρταινα να τις κοιτάζω και να τις σχολιάζω προσεκτικά. Να μιλάμε, κι εγώ να κοιτάζω τις φωτογραφίες της…. Έχω κι εγώ κάποιες, αρκετές όμως για να ξέρει με ποιον μιλάει.
Και ρωτάω: μήπως υπάρχει κανένας αναγνώστης που γελάει με την ιστορία μου; Είχαμε πει τόσες πολλές λεπτομέρειες καθένας για τη ζωή του, που αμφιβάλλω αν τα λένε έτσι ακόμα και οι σύζυγοι. Ειδικά αυτοί, θα μου πείτε, δε λένε τίποτα… Το μόνο που έλειπε ήταν η σωματική συνάντηση, και αυτή καθυστερούσε για πρακτικές και μόνον δυσκολίες.
Α, τι ωραία που περνούσαν οι μέρες… Και πιο πολύ οι νύχτες, καθώς μιλούσαμε κάθε βράδυ. Ευλόγησα και ευχαρίστησα τη νέα τεχνολογία για τις δυνατότητες που μας δίνει· ευχαρίστησα και την ποίηση που μας έφερε κοντά και ήμουν έτοιμος να πω «δόξα τω Θεώ», που δε χάθηκε η ελπίδα στον κόσμο.
Ύστερα ήρθε η 9η Μαρτίου. Η οδύνη της με σπασμένες λέξεις. Λίγες, κοφτές, ύστερα αποσιωπητικά… Στο τηλέφωνο έκλαιγε, δεν μπορούσε να μιλήσει. Υπέφερε. Αλλά γιατί;
Είχε ξαναδώσει σημεία ζωής ο Άλλος… Δε θα ’δινε; Πολύ ωραία, λοιπόν. Από τη μια η καρδιά της σκιρτούσε για την ανάσταση της αγάπης· από την άλλη έκλαιγε γιατί έπρεπε να τελειώσει μαζί μου…
Στην αρχή απάντησα οργισμένος για την απίστευτη αφέλειά της… Αν ήταν δυνατόν να λέει αγάπη αυτό που νόμιζε για τον Άλλον… Μετά αποδέχτηκα το μοιραίο, τι άλλο να έκανα;. Αυτή ήταν η Άσπα, και αυτή ήταν η δική μου ηλιθιότητα. Δηλαδή, η ηλιθιότητα ενός ερωτευμένου άντρα. Και μην περιμένετε να σας εξηγήσω τι εννοώ!
Επειδή υπέφερε αφάνταστα, δεν έγινα κακός απέναντί της και κράτησα μια στοιχειώδη επαφή. Τουλάχιστον, είχαν περάσει είκοσι απίστευτα όμορφες μέρες. Και νύχτες… Οι δικές μου Λευκές Νύχτες.
Ύστερα από λίγες μέρες συναντηθήκαμε δίπλα στο Μετρό. Αμέσως αναγνώρισε ο ένας τον άλλον. Ένα συνηθισμένο φιλί στο μάγουλο και ένα αμήχανο χαμόγελο. Καθίσαμε για καφέ. Αν και βρισκόμασταν στο απόγευμα, ήταν ο πρώτος της καφές. Εμένα, ποιος ξέρει ποιος…
«Μόνο για πολιτική και για ποδόσφαιρο δε θα συζητήσουμε», η πρώτη της κουβέντα μόλις καθίσαμε.
«Ωραία, ας μιλήσουμε για σένα», είπα γελώντας.
Έτσι άρχισε η τρίωρη συνάντησή μας. Προσπάθησα να περισώσω κάτι από εκείνα που ήταν όλα χαμένα. Ανώφελο. Την πρόδινε η φωνή της και η στάση του σώματος. Καμιά σχέση με την όλο πάθος και γλυκιά φωνή του τηλεφώνου. Ειδικά την πρώτη ώρα ήταν τελείως άχρωμη, ουδέτερη σχεδόν. Αναρωτήθηκα σιωπηρά γιατί θέλησε να συναντηθούμε. Η περιέργεια; Δε νομίζω. Το πιθανότερο είναι το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μέσα της. Κοίταζε συνέχεια και χαρακτηριστικά έξω, ενώ εγώ ήμουν προσηλωμένος πάνω της.
Είναι αλήθεια ότι χαμογελούσε συχνά. Μάλλον για να μη με προσβάλλει με μια τελείως αδιάφορη στάση…
«Ένιωσες κάτι για μένα;» ρώτησα κάποια στιγμή με τη γνωστή αντρική ματαιοδοξία ότι δεν έφταιγα τελείως εγώ .
«Ναι, αλλά το ήξερες ότι η καρδιά μου είναι αλλού».
Αν δεν το ήξερα, το έμαθα. Ότι μια γυναίκα μπορεί να αγαπάει κάποιον, αλλά καμιά φορά αφήνει την καρδιά της να νιώσει κάτι και για κάποιον άλλον… Την έκφραση τη γνωρίζετε, πιστεύω.
Τι άλλα να πω για τη συνάντηση; Και γιατί να τα θυμάμαι, άλλωστε; Α, ναι! Ότι πήρα το χέρι της και το χάιδευα τρυφερά.
«Γιατί με αφήνεις να σε χαϊδεύω;» ρώτησα.
«Ένδειξη οικειότητας…», είπε χαμογελώντας.
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι τελείως μεταφυσικό: άξιζε, έπρεπε να συναντηθούμε; Φυσικά και έπρεπε!!! Εάν ήμουν μια ποιητική φύση, θα ήθελα να θυμάμαι τον απίστευτο ερωτισμό που εξέπεμπε με τη φωνή της σ’ εκείνες τις είκοσι μέρες που συγκλόνισαν την ύπαρξή μου. Ύστερα θα έγραφα ποιήματα για εκείνην… Για εκείνην που με αγάπησε, αλλά οι συγκυρίες της τελευταίας στιγμής τα διέλυσαν όλα. Θα είχα τις δικές μου λευκές νύχτες να με σώζουν για την υπόλοιπη ζωή μου. Τώρα δεν έχω τίποτα. Επειδή δεν είμαι ποιητής, είναι καλύτερα έτσι. Τώρα που τα σκέφτομαι αυτά, γελάω πικρά. Θα είχα μια πληγή ανοιχτή, που θα με πονούσε ποιος ξέρει για πόσο. Στη πραγματικότητα, θα ήμουν ένας αφελής Δον Κιχώτης του έρωτα.
Πάλι, όμως, δε θέλω να τα σβήσω όλα… Όχι μόνο για να μην παραδεχτώ πόσο βλάκας υπήρξα που την πίστεψα, όσο γιατί δε θα ήθελα να αδικήσω την ψυχή της.
Αγαπημένε μου Φιοντόρ, τρεις ώρες φτάνουν για να γκρεμιστεί μια αιωνιότητα σαν τη δική σου. Εσύ, βέβαια, θα χαμογελάς μέσα από τις σελίδες σου. Έχεις δίκιο. Αν δεν σε σώζουν ούτε οι Λευκές Νύχτες σου, τότε τίποτε δεν σε σώζει. Και δεν το λέω μόνο γι’ αυτήν που γκρέμισε όλη τη μαγεία με την περίεργη στάση της. Ένας ερωτευμένος, για να σωθεί από την οδύνη της αγάπης που χάνεται, πρέπει να πάψει να είναι ποιητής. Να αφαιρέσει από τα μάτια του τις αυταπάτες ενός ανύπαρκτου έρωτα· να δει ότι απέναντί του δεν υπήρξε κανένα μοναδικό ‘‘Εσύ’’, αλλά ένα μπερδεμένο και αμήχανο ‘‘Εγώ’’. Ένας έρωτας που τελειώνει από ανόητες ή λογικές εξηγήσεις, απλώς δεν υπήρξε ποτέ…
Σηκωθήκαμε να φύγουμε. Είναι αλήθεια ότι όταν χαιρετηθήκαμε, φάνηκε μια ξαφνική λάμψη στο βλέμμα της. Και ένα αδιόρατα πονεμένο χαμόγελο που έσβησε γρήγορα. Ύστερα ακολούθησε ο τελευταίος ασπασμός.
Όσο περίμενα το τρόλεϊ στη στάση, άρχισε να βρέχει σιγανά. Μια σιωπηρή και θλιβερή βροχή μού χάριζε τα δάκρυα που δεν έβγαζα. Τότε χαμογέλασα πραγματικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου