Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης "Η Ηχώ στο χάος"

Alexandre Cabanel, Ηχώ,

Μες στην μελαγχολική πικρία
βυθίστηκε η φωνή και χάθηκε.
Κάτι παλμοί μονάχα ακούγονται ακόμα,
άρρυθμοι, ατονικοί, ανούσιοι...
Λες κι εξαλείφθηκε ολικώς
η καύλα από τ' άνω θρώσκοντα.
Μεμψιμοιρούν οι τύχες τους
τον ίδιο τον εαυτό τους.
Αδυναμία σώματος, ψυχής και νου συνάμα.
Χωρίς φωνή, ντουλάπι είναι η ψυχή τους.

Πόσο ζηλεύω τον τρελό πα στο βουνό!!!
"Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στη φθορά!"
φωνάζει κι είναι έτοιμος
στο χάος να σαλτάρει....
Μα κι εκεινού η φωνή εχάθηκε.
Νάναι καλά η ηχώ των λαγκαδιών
που, ακούραστη, χίλιες φορές
την επαναλαμβάνει:
Ως πότε, παλληκάρια, θα ζούμε στη φθορά;
Ίσως ακούσει την ηχώ η ζωή…
Ίσως η τρέλα.

γ.π.κ-δρ.